Τα αστέρια και η λάσπη
Ο Αλέξης Κούγιας μίλησε για τον Μάνο Χατζηδάκη και προσπάθησε να παραλληλίσει τις συνήθειές του με αυτές του Δ. Λιγνάδη.
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
Τα όσα ακούστηκαν τις προάλλες στην αίθουσα του δικαστηρίου από τον συνήγορο του Δημήτρη Λιγνάδη, Αλέξη Κούγια ήταν πραγματικά ανατριχιαστικά. Όχι γιατί ο νομικός υπερέβη τα εσκαμμένα από πλευράς νομικής επιχειρηματολογίας. Ούτε επειδ΄γ αποφάσισε να μετέλθει κάθε μέσου για να υπερασπιστεί τον πελάτη του- στο κάτω κάτω καθήκον του είναι και έχει ορκιστεί σχετικά.
Αλλά γιατί η επιχειρηματολογία του που ανακάτεψε τον Μάνο Χατζηδάκι μου φάνηκε σαν πραγματική βουτιά σε πολιτισμικό βούρκο. Ένα πολιτισμικό βούρκο που θεωρούσα ότι είχαμε αφήσει πίσως μας από τις εποχές του Αυριανισμού. Μάλλον όμως τα κουσούρια δεν ξεριζώνονται τόσο εύκολα από τα εθνικά χώματα.
Έτσι, ο Αλέξης Κούγιας προκειμένου να σχετικοποιήσει το ανήθικο του είδους της συναναστροφής του εντολέα του με ανήλικους επικαλέστηκε τις συνήθειας του Μάνου Χατζηδάκη, ο οποίος, όπως αναρωτήθηκε “Έκρυψε ποτέ ο μεγαλύτερος Έλληνας συνθέτης, ότι η παρέα του ήταν παιδιά 15, 16, 17, 18 χρόνων;”.
Η απόπειρα συσχετισμού του κατηγορούμενου για βιασμούς ανηλίκων Λιγνάδη με τον Μάνο Χατζηδάκη είναι ξεκάθαρο τι εξυπηρετεί αλλά πρωτίστως είναι πρσσβλητική για την μνήμη του μεγάλου καλλιτέχνη που δεν είχε δώσει το παραμικρό δικαίωμα.
Το πρόβλημα δεν είναι όμως τι κάνει και τι δεν κάνει ο Κούγιας. Έχει άλλωστε την πορεία του όλα αυτά τα χρόνια και μπορεί να κριθεί αναλόγως.
Το ζητούμενο είναι η ίδια η κοινή γνώμη και το σε τι τείνει ευήκοον ους. Ας σκεφτούμε ότι ένα εύστοχο νομικό επιχείρημα δεν είναι εκείνο που χρησιμοποιεί μια πολύ σοφιστικέ και σπάνια νομική συλλογιστική βάσει της οποίας μια συγκεκριμένη συμπεριφορά επιχειρείται να φανεί ως συμβατή με το ηθικό-νομικό πλαίσιο. Το νομικό επιχείρημα που κάνει… γκελ είναι εκείνο που συνδέει εκείνον που θέλει να ωφεληθεί από την επιχειρηματολογία με μια οικεία συμπεριφορά.
Από την άποψη αυτή φοβάμαι ότι ο Α. Κούγιας έκανε διάνα. Ελπίζω οι δικάζοντες να εντοπίσουν την ουσιαστική- αν και όχι τυπική- ανηθικότητα του προβαλλόμενου συλλογισμού και να τον αγνοήσουν.
Σε επίπεδο κοινής γνώμης, εύχομαι η αποστροφή του νομικού να προκάλεσε ανάλογη βδελυγμία με αυτή που προκάλεσε σε μένα.
Αλλά γιατί η επιχειρηματολογία του που ανακάτεψε τον Μάνο Χατζηδάκι μου φάνηκε σαν πραγματική βουτιά σε πολιτισμικό βούρκο. Ένα πολιτισμικό βούρκο που θεωρούσα ότι είχαμε αφήσει πίσως μας από τις εποχές του Αυριανισμού. Μάλλον όμως τα κουσούρια δεν ξεριζώνονται τόσο εύκολα από τα εθνικά χώματα.
Έτσι, ο Αλέξης Κούγιας προκειμένου να σχετικοποιήσει το ανήθικο του είδους της συναναστροφής του εντολέα του με ανήλικους επικαλέστηκε τις συνήθειας του Μάνου Χατζηδάκη, ο οποίος, όπως αναρωτήθηκε “Έκρυψε ποτέ ο μεγαλύτερος Έλληνας συνθέτης, ότι η παρέα του ήταν παιδιά 15, 16, 17, 18 χρόνων;”.
Η απόπειρα συσχετισμού του κατηγορούμενου για βιασμούς ανηλίκων Λιγνάδη με τον Μάνο Χατζηδάκη είναι ξεκάθαρο τι εξυπηρετεί αλλά πρωτίστως είναι πρσσβλητική για την μνήμη του μεγάλου καλλιτέχνη που δεν είχε δώσει το παραμικρό δικαίωμα.
Το πρόβλημα δεν είναι όμως τι κάνει και τι δεν κάνει ο Κούγιας. Έχει άλλωστε την πορεία του όλα αυτά τα χρόνια και μπορεί να κριθεί αναλόγως.
Το ζητούμενο είναι η ίδια η κοινή γνώμη και το σε τι τείνει ευήκοον ους. Ας σκεφτούμε ότι ένα εύστοχο νομικό επιχείρημα δεν είναι εκείνο που χρησιμοποιεί μια πολύ σοφιστικέ και σπάνια νομική συλλογιστική βάσει της οποίας μια συγκεκριμένη συμπεριφορά επιχειρείται να φανεί ως συμβατή με το ηθικό-νομικό πλαίσιο. Το νομικό επιχείρημα που κάνει… γκελ είναι εκείνο που συνδέει εκείνον που θέλει να ωφεληθεί από την επιχειρηματολογία με μια οικεία συμπεριφορά.
Από την άποψη αυτή φοβάμαι ότι ο Α. Κούγιας έκανε διάνα. Ελπίζω οι δικάζοντες να εντοπίσουν την ουσιαστική- αν και όχι τυπική- ανηθικότητα του προβαλλόμενου συλλογισμού και να τον αγνοήσουν.
Σε επίπεδο κοινής γνώμης, εύχομαι η αποστροφή του νομικού να προκάλεσε ανάλογη βδελυγμία με αυτή που προκάλεσε σε μένα.
