Το ΠΑΣΟΚ δεν είναι εδώ

Αυτό το εκλογικό σώμα, το ελληνικό, ντε!, δεν σταματά να με εκπλήσσει. Γιατί άραγε 175.000 άνθρωποι μπήκαν στον κόπο να ψηφίσουν για να πάρει ξανά το ΚΙΝΑΛ (και) το όνομα ΠΑΣΟΚ; Τι έχουν να κερδίσουν αυτοί, που- πιθανότατα- δεν πρόκειται καν να το επιλέξουν στις εκλογές.

Αυτά σκεφτόμουν όταν είδα στα social media μια ανάρτηση της σελίδας «παλιό ΠΑΣΟΚ το Ορθόδοξο». Με λίγη αμηχανία χαιρέτιζε την επιστροφή σε «εποχή ΠΑΣΟΚ», φαινομενικά ένθερμα αλλά και λίγο ανησυχώντας για το τι μέλλει γενέσθαι. «Τα αποτελέσματα των χθεσινών εκλογών με το 90% των ψηφοφόρων του Κινήματος να επιλέγουν αβίαστα την επαναφορά του ΟΝΟΜΑΤΟΣ και του ΣΥΜΒΟΛΟΥ του ΠΑΣΟΚ, αποτελούν την πανηγυρική δικαίωση των αγώνων του Παλιού ΠΑΣΟΚ του Ορθόδοξου, που από το 2015 (όταν σχεδόν όλοι ντρέπονταν ακόμα και να ψελλίσουν τον όρο ΠΑΣΟΚ), απαιτούσε μέσω δημοσιεύσεων αλλά και δημοσίων επιστολών του προς την ηγεσία του κόμματος, την επιστροφή στις ρίζες μας».

Όντως πέρασαν κάποια χρόνια, μετά την αποτυχία της Κυβέρνησης Παπανδρέου, και την κυβέρνηση συνεργασίας με την Νέα δημοκρατία του Αντώνη Σαμαρά που μόνο ως αστείο μπορούσε το όνομα ΠΑΣΟΚ να σταθεί. Σημείο των καιρών στάθηκε τότε η συγκεκριμένη σελίδα στο Facebook που με καλτ-απολιτίκ διάθεση προέτρεπε να είμαστε περήφανοι για το ΠΑΣΟΚο-παρελθόν της χώρας. Όχι πολιτικά, αλλά πολιτισμικά. Λίγο σαν πλακίτσα του στυλ των memes «Με ΠΑΣΟΚ- Με Σύριζα» για όσους τα θυμούνται.

Η σκόνη του χρόνου κάλυψε τον αρνητικό συνειρμό που προκαλούσε το band του ΠΑΣΟΚ και αποδείχθηκε ότι πλέον μπορεί να ξαναλανσαριστεί με αμφίβολη ίσως επιτυχία, αλλά χωρίς οι ιθύνοντες του ΚΙΝΑΛ να αισθάνονται ντροπή. Σύμφωνα με μια ενδιαφέρουσα άποψη που διάβασα εδώ, «οι οπαδοί του ΚΙΝΑΛ είναι κυρίως άνθρωποι προχωρημένης ηλικίας που πέρασαν τα καλύτερα χρόνια τους (πολιτικά και βιολογικά) όταν το ΠΑΣΟΚ μεσουρανούσε στα πολιτικά πράγματα της χώρας. Έχουν επομένως μια έντονη συναισθηματική ταύτιση με το όνομα και θέλουν να το ξαναδούν στον τίτλο του κόμματός τους». Συλλογική ψυχολογία; Δεν είναι απίθανο.

Όταν οι πολιτικές απουσιάζουν, όταν λείπει το ηθικό στίγμα που έδινε σε παλαιότερες δεκαετίες η αριστερά, δεν είναι παράλογο οι «πολιτικές» ή εκλογικές επιλογές να γίνονται με όρους μάρκετινγκ και πολιτισμικής μνήμης. Πολλά πράγματα έχει να πει κανείς για το ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του 1980, για τον ρόλο του στην Ελλάδα για τα στραβά και τα καλά του. Κανένα όμως από αυτά δεν σχετίζεται ουσιαστικά με την ονοματοδοσία που φιλοδοξεί να βάλει για τον καταναλωτή την λέξη «ΝΕΟ!» δίπλα στο ΚΙΝΑΛ που γεννήθηκε κουρασμένο. παρακολουθούμε