Η δίκη Ζακ Κωστόπουλου έδειξε το δίκαιο

Στην εβδομάδα που πέρασε ανακοινώθηκε η απόφαση της δικαιοσύνης στη δίκη του Ζακ Κωστόπουλου. Ήταν μια απόφαση που βρήκε ένοχους τον μεσίτη και τον κοσμηματοπώλη και αθώους τους αστυνομικούς που βρέθηκαν στο σημείο του λυντσαρίσματος του νέου ανθρώπου.

Ενώ αρκετοί πανηγύρισαν την απόφαση τη δικαιοσύνης, άλλοι οργίστηκαν για την ατιμωρησία των αστυνομικών οργάνων, στα οποία έτσι δεν αναγνωρίστηκε η ιδιαίτερη νομική υποχρέωση να διασώζουν τους πολίτες ή και να απέχουν από ενέργειες που θέτουν σε κίνδυνο τη ζωή τους. Προφανώς όλες οι δίκες, κάθε πτυχή απονομής δικαιοσύνης έχει και πολιτικό-πολιτισμικό χαρακτήρα.

Το ότι ο Ζακ Κωστόπουλος χτυπήθηκε μέχρι θανάτου μπροστά σε πάμπολλες κάμερες μέρα μεσημέρι στο κέντρο της Αθήνας επειδή φάνηκε στους θύτες τοξικομανής  και επικίνδυνος δημιουργεί εύλογα αγανάκτηση για την αδυναμία μιας κοινωνίας να ανεχτεί το διαφορετικό, για τον ρόλο της εξουσίας και για την ηθική έκπτωση που σημαίνει το να αξιολογείται ως υπέρτατη αξία η περιουσία και το «έχειν».

Όμως το αποτέλεσμα της δικής ήταν ένα καλό αποτέλεσμα για όλους όσους σκέφτονται ότι δεν πρέπει η βία που δολοφόνησε τον Ζακ Κωστόπουλου να εμφανιστεί ξανά. Είναι μια δικαίωση κυρίως για όσους έκαναν λυσσαλέο αγώνα για την δικαίωση του Ζακ και για την αδικία να αφαιρείς μια ανθρώπινη ζωή για οποιονδήποτε λόγο. Πιθανότατα η καταδίκη και των αστυνομικών να ήταν μια ακόμη δικαιότερη ετυμηγορία. Αυτό όμως είναι ζήτημα του καθενός από εμάς και- μια και δεν είμαστε δικαστές- μπορούμε να το σκεφτόμαστε και να το συζητάμε μόνο ως ενεργοί πολίτες.

Το δίκαιο όμως δεν κρίνεται από το πόσοι θα καταδικαστούν στο όνομά του ή με το πόσα χρόνια φυλακή θα φάνε. Αυτό άντε να αφορά τους οικείους του ανθρώπου που έφυγε που ενδεχομένως θα θέλουν την βαρύτερη δυνατή ποινή για τους δράστες. Για την υπόλοιπη κοινωνία το δίκαιο είτε αναγνωρίζεται, είτε όχι. Η αυστηροποίηση των ποινών που ορισμένοι από εμάς μπορεί να επιθυμούμε όταν στο εδώλιο βρίσκεται κάποιος (ιδεολογικός μας) αντίπαλος, είναι μια  μεγάλη και μπερδεμένη συζήτηση που δεν είναι σίγουρο ότι οδηγεί σε αντιαυταρχικά αποτελέσματα.

Προς το παρόν ας χαρούμε με το ότι η ελληνική δικαιοσύνη τιμώρησε την αυτοδικία και την φοβική αντιμετώπιση ενός συνανθρώπου. Δεν είναι λίγο.