του Νικόλα Γεωργιακώδη
Πρωτεργάτες μαζί με τους At the Gates σε αυτό που αποκαλούμε σουηδικό μελωδικό death metal, οι Dark Tranqulity έχουν αποδείξει ανά τα έτη πως αποτελούν μια δυναμική metal σταθερά, παρά τις αρκετές αλλαγές στη σύνθεσή τους.
Το πρόσφατο άλμπουμ τους “Moment” (2020) αποτελεί τρανό παράδειγμα αυτού με τους σκανδιναβούς να δείχνουν ακούραστοι σχεδόν τρεις δεκαετίες μετά το άλμπουμ- ορόσημο στο είδος “The Gallery”.
Δηλωμένοι φαν της χώρας μας, οι Dark Tranqulity επιστρέφουν στα ελληνικά εδάφη στην Αθήνα και το Fuzz Live Music Club στις 12 Μαΐου 2022, καθώς και στη Θεσσαλονίκη και το Principal Club μια μέρα αργότερα, στις 13 Μαΐου, παρέα με τους Ensiferum.
Λίγες εβδομάδες πριν το λάιβ, μιλήσαμε με τον επί σειρά ετών frontman της μπάντας Mikael Stanne για ένα σωρό ενδιαφέροντα πραγματάκια. Ιδού τι μας είπε.
Ποιο ήταν το μεγαλύτερο εμπόδιο που έφερε στο δρόμο σας η πανδημία;
Σίγουρα η απουσία συναυλιών και εσόδων. Με όλη αυτή την αβεβαιότητα και στασιμότητα, έπρεπε να βρούμε άλλους τρόπους απόκτησης εισοδήματος και αυτό σήμαινε πολλές αλλαγές στον τρόπο σκέψης μας για το συγκρότημα και τη μουσική μας. Ήταν σίγουρα δύσκολο, αλλά και ένα καλό μάθημα για το πώς να αντιμετωπίσεις μια απρόσμενη κατάσταση.
Ποιο είναι το πιο αστείο περιστατικό που σας έχει συμβεί στην Ελλάδα;
Υπάρχουν πολλά, αλλά θυμάμαι χαρακτηριστικά μια φορά που παίξαμε στην Αθήνα και ήμασταν με το λεωφορείου του tour και έπρεπε να παρκάρουμε στο Gagarin. Ο κόσμος είχε παρκάρει παντού και το λεωφορείο δεν μπορούσε να περάσει από τα στενά δρομάκια με τα παρανόμως παρκαρισμένα αυτοκίνητα. Οπότε χρησιμοποιήσαμε τον παραδοσιακό τρόπο: Βγήκαμε και σηκώσαμε τα αυτοκίνητα. Πρέπει να ήταν περισσότερα από 20, ευτυχώς είμαστε πολύ δυνατοί Σκανδιναβοί.
Ένα άλλο είναι όταν μια σουηδή ρεπόρτερ έπρεπε να μας ακολουθήσει και να γράψει ένα άρθρο για τη σουηδική μουσική στο εξωτερικό. Ήταν για ένα μεγάλο περιοδικό στη Σουηδία το οποίο δεν είχε ποτέ ασχοληθεί με metal συγκροτήματα ή με συγκροτήματα σε περιοδεία, οπότε όλα ήταν πολύ καινούργια για εκείνη. Έμεινε έκπληκτη όταν είδε ότι είχαμε sold out συναυλία στην Ελλάδα ή σε άλλες χώρες και μας έκανε πολλές ερωτήσεις για πράγματα που εμείς θεωρούσαμε δεδομένα.
Καθώς βρισκόμασταν στο λεωφορείο για να πάμε στον χώρο που θα γινόταν η συναυλία, μας ρώτησε ποια είναι η φάση με τους θαυμαστές στην Ελλάδα. Πώς είναι και πώς σε αντιμετωπίζουν. Με το κλασικό σκανδιναβικό μας στιλ ήμασταν σεμνοί, και της είπαμε ότι οι θαυμαστές είναι φοβεροί και μας σέβονται, αλλά ότι δεν ξέραμε πώς θα ήταν αυτή τη φορά αφού έχουν περάσει μερικά χρόνια από την τελευταία συναυλία.
Το αστείο είναι ότι δεν ήταν πραγματικά λάτρης της μουσικής και δεν είχε πάει ποτέ σε συναυλία ή δεν την ένοιαζε και τόσο η μουσική εμπειρία, όμως ήταν μια πολύ ικανή δημοσιογράφος. Σταματάμε λοιπόν έξω από τον συναυλιακό χώρο στην Αθήνα και μας υποδέχονται εκατοντάδες θαυμαστές έξω από το λεωφορείο. Με το που βγαίνει μια φοβερή θαυμάστρια μου δίνει το μωρό της για να βγάλουμε φωτογραφία! Έμεινα έκπληκτος, το ίδιο και η ρεπόρτερ που δεν μπορούσε να πιστέψει πόσο αφοσιωμένοι και παθιασμένοι είναι οι οπαδοί στην Ελλάδα.
Έγραψε λοιπόν ένα υπέροχο άρθρο με πανέμορφες φωτογραφίες από αυτή τη σύντομη περιοδεία και η φωτογραφία με εμένα να κρατάω το μωρό έγινε πρωτοσέλιδο στο περιοδικό.
Πώς αντιμετωπίσατε τις αλλαγές στη σύνθεση σας τα τελευταία χρόνια; Επηρέασαν τη μουσική σας;
Ήταν αρκετά δύσκολο. Μερικές αλλαγές ήταν ευκολότερες από άλλες, αλλά παραμένω θετικός και όσο και αν μου λείπουν μερικά πρώην μέλη μου αρέσει να γνωρίζω μουσικά νέους ανθρώπους. Είχαμε την τύχη να έχουμε μερικές απίστευτες προσωπικότητες και μουσικούς στο συγκρότημα και νομίζω ότι ο καθένας φέρνει τον μοναδικό του χαρακτήρα στο όλο μουσικό μείγμα. Όσο σημαντικό και αν είναι να διατηρήσουμε τον ήχο που μας έκανε δημοφιλείς, άλλο τόσο μας αρέσει να ενσωματώνουμε νέα στοιχεία και νέες ιδέες που αλλάζουν και προάγουν τον ήχο μας.
Ποια πράγματα σας ενέπνευσαν να γράψετε/ηχογραφήσετε το «Moment»;
Μερικές φορές η έμπνευση είναι η λάθος λέξη. Περισσότερο θα έλεγα πρόκειται περί ανάγκης να δημιουργήσεις και να εκφραστείς. Η απογοήτευση που νιώθω για το πού οδεύει ο κόσμος είναι απλώς κάτι για το οποίο αισθάνομαι ότι πρέπει να γράψω. Νομίζω ότι όσο περισσότερο θυμώνω τόσα περισσότερα πράγματα φέρνω εις πέρας. Το να βλέπω πώς η αλήθεια και η δικαιοσύνη έγιναν απλώς μια άποψη και όχι ο κανόνας, ήταν μεγάλο πράγμα για μένα. Το να βλέπω πώς η επιστήμη και η γνώση μετατράπηκαν σε πολιτική δήλωση και αγνοήθηκαν, επειδή δεν ταίριαζαν στην κοσμοθεωρία κάποιων, ήταν πηγή απογοήτευσης και θυμού για μένα. Επίσης το να γράφουμε και να παράγουμε μουσική είναι μια απόδραση για εμάς. Όταν βρισκόμαστε στο στούντιο, μπλοκάρουμε όλη την αρνητικότητα και την αναταραχή και μπορούμε να διοχετεύουμε την απογοήτευσή μας σε κάτι δημιουργικό.
Ζούμε σε “Phantom Days” λοιπόν;
Αυτό το τραγούδι γράφτηκε πριν ξεκινήσει η πανδημία, αλλά άρχισε να βγάζει περισσότερο νόημα όσο αυτή εξελισσόταν. Το τραγούδι μιλά για τις στιγμές που νοσταλγείς και σου λείπουν, αλλά ακόμα μπορείς να βιώσεις. Τις μέρες μακριά από τους ανθρώπους που αγαπάς ή μακριά από αυτά που αγαπάς να κάνεις. Πρόκειται για την απουσία των πιο πολύτιμων πραγμάτων στη ζωή. Και αυτό ήταν πολύ εμφανές κατά τη διάρκεια της πανδημίας, όταν πολλά από τα πράγματα που θεωρούσαμε δεδομένα δεν ήταν πλέον επιλογές.
Τι συμβουλή θα δίνατε σε έναν νεαρό μουσικό που φτιάχνει το δικό του συγκρότημα φορώντας μπλουζάκι Dark Tranquility;
Να εξασκηθεί πολύ και να αφιερώσει χρόνο. Να βρει ανθρώπους που αγαπά και εμπιστεύεται, να μιλήσει, να ζήσει και να αναπνεύσει μουσική και να παίξουν όσο το δυνατόν περισσότερη μουσική μαζί. Να μη βιαστεί να κυκλοφορήσει κάτι, είναι καλύτερα να συνεχίζει να παίζει, να πετάξει ό,τι δεν του αρέσει και να ξεκινά από την αρχή μερικές φορές για να βρει την πραγματική μουσική του ταυτότητα. Η πρωτοτυπία είναι σημαντική και αυτή θα έρθει μόνο αν βρει κανείς αυτό που τον κάνει πραγματικά μοναδικό.
