Χαλάρωση των μέτρων για covid ή… όπου φτωχός και η μοίρα του

Οι ανακοινώσεις της κυβέρνησης για την… ετήσια χαλάρωση των μέτρων προστασία της ελληνικής κοινωνίας είχαν φέτος κάτι το κυνικό. Η περιγραφή των μέτρων ήταν ίδια. Αυτό που έλειπε ήταν η προσπάθεια των περασμένων ετών να δικαιολογηθεί υγειονομικά η δέσμη των αποφάσεων, ενώ αυτό που υπήρχε ήταν το απερίφραστο… ραντεβού με τα μέτρα από τον Σεπτέμβριο.

Δεν είναι ότι δεν το ξέραμε και πέρσι ότι τα υγειονομικά πρωτόκολλα γίνονται ακορντεόν κατά το δοκούν. Ότι τα [προσδοκώμενα έσοδα από την τουριστική περίοδο ρίχνουν τους κανόνες προστασίας του πληθυσμού σε δεύτερη μοίρα. Το ξέραμε, έστω και αν επισήμως η Κυβέρνηση το αρνιόταν και προσπαθούσε να πείσει ότι η δυνατότητα χαλάρωσης των μέτρων και η έναρξη της τουριστικής περιόδου ήταν απλά… σύμπτωση. Ευτυχής, ναι, αλλά σύμπτωση.

Φέτος δεν χρειάστηκε να κρατηθούν τα προσχήματα. Με μια ασαφή ανάμιξη του εμβολιασμού στην επιχειρηματολογία και με την αστήρικτη πρόβλεψη ότι «θα υπάρξει υποχώρηση της πανδημίας» οι επιφορτισμένοι με την ενημέρωση για τα μέτρα καθάρισαν. Το ότι αυτές οι κινήσεις γίνονται την ώρα που εξακολουθούμε να έχουμε 65 νεκρούς την ημέρα από covid δεν μοιάζει με κάτι που αξίζει να συζητηθεί. Γιατί άλλωστε; Μήπως αυτά συνδέονται;         

Τώρα μάλιστα που μόνο όσοι έχουν κάνει και την τέταρτη δόση θα θεωρούνται πλήρως εμβολιασμένοι, η ευθύνη του δημοσίου θα μειωθεί ακόμη περισσότερο, αφού μικρότερο ποσοστό όσων πεθαίνουν στις «ελληνικού τύπου» εντατικές θα πληρούν αυτόν τον κανόνα. Γιατί στο τέλος και μετά από λίγο καιρό, όλα είναι θέμα στατιστικής.

Τι γράφουν τα στοιχεία; Να, η αλήθεια. Και σιγά μην θυμάται κανείς ότι αυτή η αλήθεια θα έχει αγοραστεί με τα λεφτά των τουριστών- εκείνων που θα φέρουν τις ωραιότατες μεταλλάξεις τους για να κάνουμε διακοπές όλοι μαζί και μάλιστα χωρίς μάσκα. Γιατί άμα δεν βλέπεις το χαμόγελο του ντόπιου, τι σόι διακοπές είναι αυτές;