Η ελληνική αριστερά δεκανίκι του Πούτιν

Δυσκολεύομαι να κατανοήσω όλη αυτή την κριτική που ασκείται λίγες ημέρες μετά την έναρξη του πολέμου στην Ουκρανία και αφορά το ποιοι πραγματικά επικρίνουν τον πόλεμο και ποιοι βρίσκουν ευκαιρία να κατηγορήσουν το ΝΑΤΟ και τους αμερικανούς για σωρεία αδίκων πολέμων.

Καθώς οι ημέρες προχωρούσαν κατάλαβα ότι στόχος όσων θέλουν να ψέξουν τους άλλους που «δεν μιλούν για τον συγκεκριμένο πόλεμο» αλλά για όλου τους πολέμους ήταν η αριστερά και η κεντροαριστερά. Ότι δηλαδή αυτοί έχουν ιδεολογικό συμφέρον να μην κατηγορούν τον Πούτιν για την εισβολή αλλά να αφήνουν γενικόλογες κατηγορίες να πλανώνται.

Είδα πάλι αναφορές με αφορμή την συναυλία στα προπύλαια αλλά και την εκπομπή της ΕΡΤ Μουσικό Κουτί, όπου οι προσκεκλημένοι- ας υποθέσουμε ότι είναι αριστεροί- υποτίθεται ότι απέφυγαν να αναφέρουν το όνομα της Ρωσίας και μιλούσαν γενικά για «εισβολείς», «επιτιθέμενους»  και λοιπά τέτοια.  

Να θέλει δηλαδή η εν Ελλάδι αριστερά να καλύψει τον Πούτιν για ποιο λόγο; Επειδή είναι κάπως φίλα προσκείμενος σε αυτήν; Ανέκδοτο από τα λίγα. Ο Πούτιν που διατηρεί φιλικές επαφές με όλα τα ακροδεξιά κυβερνητικά σχήματα της Ευρώπης, ενώ υπάρχουν φήμες ότι τα χρηματοδοτεί. Ο Πούτιν που δεν έχει ποτέ αναφέρει στον λόγο του την παραμικρή συμπάθεια για τα οράματα του σοσιαλισμού.

Η μόνη λογική που θα μπορούσα να βρω σε αυτό τον ανόητο συνειρμό είναι ο αντιαμερικανισμός που παραδοσιακά αποτελεί ιδεολογικό συστατικό της εγχώριας αριστεράς. Το να διαμορφώνεται όμως η θέση των αριστερών κομμάτων από έναν- εξ αντανακλάσεως- αντιαμερικανισμό εν έτει 2022 και ενώ έχει υπάρξει η παγκοσμιοποίηση, η ευρωπαϊκή ενοποίηση, το ευρώ και η 10ετής οικονομική κρίση στην οποία η Ελλάδα βρήκε απέναντί της την Γερμανία και την υπόλοιπη Βόρεια Ευρώπη  ε, με ξεπερνάει.

Είναι σαν να προσπαθείς να αναλύσεις το σήμερα με δεδομένα του 1970. Εκτός και αν σκοπός δεν είναι να αναλυθεί κάτι, αλλά να στοχοποιήσουμε τους απέναντι γιατί δεν αποκηρύσσουν τον πόλεμο με την ρητορική και με τις πράξεις που θα θέλαμε εμείς ή που μας ταιριάζουν. Δίκαιο αγώνα δεν τον λες.