Ποιος θα αγαπήσει τους άγνωστους Σαϊντού;
Γιατί πρέπει να είσαι "αριστούχος" ή ο καλύτερος μπασκετμπολίστας του πλανήτη για να δικαιούσαι να λέγεσαι ΄'ελληνας;
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
Το χρήσιμο των ειδήσεων, αν τους δοθεί η διάσταση που πρέπει κάποιες μέρες μετά την εμφάνισή τους, είναι ότι προσφέρουν την ευκαιρία να φωτίσουν πραγματικότητες που νωρίτερα έμεναν αθέατες για τον πολύ κόσμο.
Αυτή είναι η περίπτωση και της συγκινητικής ιστορίας του Σαϊντού, του μαθητή από την Γουινέα που βρέθηκε πρόσφυγας στην Ελλάδα το 2019 και που σήμερα, στα 18 του χρόνια κινδυνεύει με απέλαση, καθώς η αίτηση ασύλου που υπέβαλε απορρίφθηκε.
Ο Σαϊντού Καμαρά ήρθε πρόσφατε στην επικαιρότητα όταν παρέλασε στον Άγιο Δημήτριο όντας σημαιοφόρος. Τα Μέσα με σπουδή ανέφεραν την πλήρη ενσωμάτωσή του στην κοινότητα όπου ζει, και φυσικά το γεγονός ότι είναι αριστούχος μαθητής. Γιατί όμως χρειάζονται αυτά τα επιχειρήματα για να κάνουμε κάτι που θεωρούμε σωστό, εφόσον το θεωρούμε σωστό;
Πρέπει κάποιος να βγάζει πάνω από 18 στον έλεγχο ή να είναι «το καλύτερο παιδί» ή να είναι ο κορυφαίος μπασκετμπολίστας του πλανήτη για να δικαιούται να πάρει την υπηκοότητα της χώρας στην οποία κατοικεί;
Φαντάζομαι ότι με όλη αυτή την κινητοποίηση ο Σαϊντού τελικά θα παραμείνει στη χώρα και όλα θα πάνε καλά.
Όμως στο πρόσωπο του Σαϊντού πρέπει να δούμε όλους εκείνους τους ταλαιπωρημένους ανθρώπους, όλα εκείνα τα αδικημένα παιδιά που δεν ξεκινούν από το ίδιο σημείο με εκείνα που έχουν από γεννησιμιού τους πρόσβαση στο δικαίωμα όχι μόνο να νιώθουν, αλλά και να αποκαλούνται Έλληνες.
Τι θα γίνει με τους άγνωστους Σαϊντού; Το σωστό και το δίκαιο δεν πρέπει να εξαρτάται από το αν ο άλλος θα είναι «αριστούχος» ή θα μείνει μετεξεταστέος.
Το περασμένο καλοκαίρι η εικόνα των αδελφών Αντετοκούνμπο στον κήπο του προεδρικού μεγάρου να πίνουν καφέ με την Πρόεδρο της Δημοκρατίας και στο Μέγαρο Μαξίμου να γίνονται πανηγυρικά δεκτοί από τον Πρωθυπουργό είναι στην πραγματικότητα εικόνα ντροπής. Γιατί είναι ντροπή να σκεφτεί κανείς πως στους ίδιους ανθρώπους στους οποίους το ελληνικό κράτος αρνούνταν ακόμη και την υπηκοότητα τώρα κάνει τεμενάδες και περάστε κ. Γιάννη μας και ευχαριστούμε κ. Θανάση μας και τι καλά παιδιά που έχετε κ. Μαμά τους.
Γιατί μπορεί για το σύστημα να είναι βολικό να ξεχάσουμε όλα τα άλλα και να θέλουμε να γίνουμε εκείνος «που τα κατάφερε», αλλά δίκιο α λα καρτ δεν υπήρξε και δεν θα υπάρξει ποτέ.
Το αίτημα για άμεση «αγκαλιά» σε όλα τα παιδιά πρόσφυγες που έχουν την ανάγκη του ελληνικού κράτους πρέπει να είναι πάνδημο.
Αυτή είναι η περίπτωση και της συγκινητικής ιστορίας του Σαϊντού, του μαθητή από την Γουινέα που βρέθηκε πρόσφυγας στην Ελλάδα το 2019 και που σήμερα, στα 18 του χρόνια κινδυνεύει με απέλαση, καθώς η αίτηση ασύλου που υπέβαλε απορρίφθηκε.
Ο Σαϊντού Καμαρά ήρθε πρόσφατε στην επικαιρότητα όταν παρέλασε στον Άγιο Δημήτριο όντας σημαιοφόρος. Τα Μέσα με σπουδή ανέφεραν την πλήρη ενσωμάτωσή του στην κοινότητα όπου ζει, και φυσικά το γεγονός ότι είναι αριστούχος μαθητής. Γιατί όμως χρειάζονται αυτά τα επιχειρήματα για να κάνουμε κάτι που θεωρούμε σωστό, εφόσον το θεωρούμε σωστό;
Πρέπει κάποιος να βγάζει πάνω από 18 στον έλεγχο ή να είναι «το καλύτερο παιδί» ή να είναι ο κορυφαίος μπασκετμπολίστας του πλανήτη για να δικαιούται να πάρει την υπηκοότητα της χώρας στην οποία κατοικεί;
Φαντάζομαι ότι με όλη αυτή την κινητοποίηση ο Σαϊντού τελικά θα παραμείνει στη χώρα και όλα θα πάνε καλά.
Όμως στο πρόσωπο του Σαϊντού πρέπει να δούμε όλους εκείνους τους ταλαιπωρημένους ανθρώπους, όλα εκείνα τα αδικημένα παιδιά που δεν ξεκινούν από το ίδιο σημείο με εκείνα που έχουν από γεννησιμιού τους πρόσβαση στο δικαίωμα όχι μόνο να νιώθουν, αλλά και να αποκαλούνται Έλληνες.
Τι θα γίνει με τους άγνωστους Σαϊντού; Το σωστό και το δίκαιο δεν πρέπει να εξαρτάται από το αν ο άλλος θα είναι «αριστούχος» ή θα μείνει μετεξεταστέος.
Το περασμένο καλοκαίρι η εικόνα των αδελφών Αντετοκούνμπο στον κήπο του προεδρικού μεγάρου να πίνουν καφέ με την Πρόεδρο της Δημοκρατίας και στο Μέγαρο Μαξίμου να γίνονται πανηγυρικά δεκτοί από τον Πρωθυπουργό είναι στην πραγματικότητα εικόνα ντροπής. Γιατί είναι ντροπή να σκεφτεί κανείς πως στους ίδιους ανθρώπους στους οποίους το ελληνικό κράτος αρνούνταν ακόμη και την υπηκοότητα τώρα κάνει τεμενάδες και περάστε κ. Γιάννη μας και ευχαριστούμε κ. Θανάση μας και τι καλά παιδιά που έχετε κ. Μαμά τους.
Γιατί μπορεί για το σύστημα να είναι βολικό να ξεχάσουμε όλα τα άλλα και να θέλουμε να γίνουμε εκείνος «που τα κατάφερε», αλλά δίκιο α λα καρτ δεν υπήρξε και δεν θα υπάρξει ποτέ.
Το αίτημα για άμεση «αγκαλιά» σε όλα τα παιδιά πρόσφυγες που έχουν την ανάγκη του ελληνικού κράτους πρέπει να είναι πάνδημο.
