Άδεια ακόμη και αν ξέραμε ότι θα προσπαθήσει να αποδράσει
Οι συνταγματικές αρχές και οι αρχές της αλληλεγγύης δεν πρέπει να εξαρτώνται από θέματα αποτελεσματικότητας των αρχών επιτήρησης.
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
Η απόφαση του Βασίλη Δημάκη να μην επιστρέψει από την φοιτητική/σπουδαστική άδεια που πήρε από τις φυλακές, χωράει πολλή κριτική. Χωράει όμως και πολλή δικαιολόγηση.
Μπορούμε άραγε να κατηγορήσουμε έναν άνθρωπο που δεν άντεξε τις συνθήκες της φυλακής; Και δεν αναφέρομαι μόνο στις άθλιες ελληνικές φυλακές, αλλά γενικά στον εγκλεισμό και την στέρηση της ελευθερίας- αμφότερα κάτι το απάνθρωπο όσο και αν ικανοποιούν την κοινωνία που θέλει να βλέπει τον κακό να τιμωρείται.
Το ίδιο θα έλεγα και αν επρόκειτο για τον Κορκονέα: μπορώ να καταλάβω εκείνον που θέλει περισσότερο από οτιδήποτε την ελευθερία του, ακόμη και αν το σύστημα απονομής δικαιοσύνης του λέει ότι δεν την δικαιούται διότι είναι ένοχος. Η επιθυμία της ελευθερίας είναι ένστικτο και σαν τέτοιο δεν είναι πάντα προβλέψιμο.
Η όποια εξέλιξη της υπόθεσης Δημάκη, το αν θα παραμείνει φυγάς, αν θα συλληφθεί ή θα παραδοθεί δεν πρέπει να επηρεάζει την γνώμη μας για τις σπουδαστικές άδειες και για το δικαίωμα των κρατουμένων να ζουν όσο γίνεται πιο ανθρώπινα.
Όπως λέει και ένας φίλος κοινωνιολόγος- ξέρετε, από αυτούς τους αριστερούς- τα δικαιώματα των κρατουμένων είναι δικαιώματα της κοινωνίας. Για αυτό και πρέπει να μας αφορούν όλους, για αυτό και δεν πρέπει να κλείνουμε την πόρτα των φυλακών ξεχνώντας τους κρατούμενους.
Οι προσπάθειες του Δημάκη να του επιτραπεί να παίρνει σπουδαστικές άδειες ήταν ένας αγώνας για αυτά τα δικαιώματα, και τον έδωσε όχι μόνο για τον ίδιο και για όσους είναι σήμερα κρατούμενοι, αλλά για εμάς που νιώθουμε ότι απέχουμε έτη φωτός από το να καταδικαστούμε σε πολυετή φυλάκιση. Έστω και αν δεν ήταν αυτή η πρόθεσή του, αγωνίστηκε για το δικαίωμα στην επανένταξη. Η επανένταξη είναι βασική συνιστώσα του «σωφρονισμού» που, από το Σύνταγμα, είναι ο προορισμός του συστήματος ποινών.
Η στάση της Γενική Γραμματέα Αντεγκληματικής Πολιτικής, Σοφίας Νικολάου είναι σε εντελώς αντίθετη κατεύθυνση από εκείνη που θα όφειλε. Με ανάρτησή της μετά την μη εμφάνιση Δημάκη βλέπει στην ιστορία ένα είδος δικαίωσής της που «δεν επέτρεψε» (sic) σε καταδικασμένο για ληστείες να λάβει την εκπαιδευτική άδεια που ζητούσε. Η αλήθεια είναι αλλού: Ακόμη και αν ήξερε κανείς ότι ο Δημάκης θα προσπαθήσει να αποδράσει, την άδεια θα έπρεπε να την πάρει. Για να είναι η κοινωνίας συνεπής στις αρχές της- ένας βασικός τρόπος να είμαστε ελεύθεροι.
Μπορούμε άραγε να κατηγορήσουμε έναν άνθρωπο που δεν άντεξε τις συνθήκες της φυλακής; Και δεν αναφέρομαι μόνο στις άθλιες ελληνικές φυλακές, αλλά γενικά στον εγκλεισμό και την στέρηση της ελευθερίας- αμφότερα κάτι το απάνθρωπο όσο και αν ικανοποιούν την κοινωνία που θέλει να βλέπει τον κακό να τιμωρείται.
Το ίδιο θα έλεγα και αν επρόκειτο για τον Κορκονέα: μπορώ να καταλάβω εκείνον που θέλει περισσότερο από οτιδήποτε την ελευθερία του, ακόμη και αν το σύστημα απονομής δικαιοσύνης του λέει ότι δεν την δικαιούται διότι είναι ένοχος. Η επιθυμία της ελευθερίας είναι ένστικτο και σαν τέτοιο δεν είναι πάντα προβλέψιμο.
Η όποια εξέλιξη της υπόθεσης Δημάκη, το αν θα παραμείνει φυγάς, αν θα συλληφθεί ή θα παραδοθεί δεν πρέπει να επηρεάζει την γνώμη μας για τις σπουδαστικές άδειες και για το δικαίωμα των κρατουμένων να ζουν όσο γίνεται πιο ανθρώπινα.
Όπως λέει και ένας φίλος κοινωνιολόγος- ξέρετε, από αυτούς τους αριστερούς- τα δικαιώματα των κρατουμένων είναι δικαιώματα της κοινωνίας. Για αυτό και πρέπει να μας αφορούν όλους, για αυτό και δεν πρέπει να κλείνουμε την πόρτα των φυλακών ξεχνώντας τους κρατούμενους.
Οι προσπάθειες του Δημάκη να του επιτραπεί να παίρνει σπουδαστικές άδειες ήταν ένας αγώνας για αυτά τα δικαιώματα, και τον έδωσε όχι μόνο για τον ίδιο και για όσους είναι σήμερα κρατούμενοι, αλλά για εμάς που νιώθουμε ότι απέχουμε έτη φωτός από το να καταδικαστούμε σε πολυετή φυλάκιση. Έστω και αν δεν ήταν αυτή η πρόθεσή του, αγωνίστηκε για το δικαίωμα στην επανένταξη. Η επανένταξη είναι βασική συνιστώσα του «σωφρονισμού» που, από το Σύνταγμα, είναι ο προορισμός του συστήματος ποινών.
Η στάση της Γενική Γραμματέα Αντεγκληματικής Πολιτικής, Σοφίας Νικολάου είναι σε εντελώς αντίθετη κατεύθυνση από εκείνη που θα όφειλε. Με ανάρτησή της μετά την μη εμφάνιση Δημάκη βλέπει στην ιστορία ένα είδος δικαίωσής της που «δεν επέτρεψε» (sic) σε καταδικασμένο για ληστείες να λάβει την εκπαιδευτική άδεια που ζητούσε. Η αλήθεια είναι αλλού: Ακόμη και αν ήξερε κανείς ότι ο Δημάκης θα προσπαθήσει να αποδράσει, την άδεια θα έπρεπε να την πάρει. Για να είναι η κοινωνίας συνεπής στις αρχές της- ένας βασικός τρόπος να είμαστε ελεύθεροι.
