Το ταμείον θα είναι μείον (για την ίδια την Κυβέρνηση)

Τα μέτρα για την ανακούφιση από την ακρίβεια ήταν αστεία. Το ξέρω εγώ, το ξέρεις εσύ αναγνώστη και, άρα, δεν μπορεί να μην το ξέρει η Κυβέρνηση. Ουσιαστικά εκτός κάδρου βγαίνει η μεσαία τάξη που θα δει και πάλι τις δυνατότητές της για ευημερία να συρρικνώνονται. Όπως είχε γίνει και επί ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος το πλήρωσε δεόντως.

Η λογική του «τόσα έχουμε τόσα κάνουμε» μοιάζει να στερεί από τους επικριτές της Κυβέρνησης ένα λογικό επιχείρημα. Το πρόβλημα για αυτήν είναι ότι το «επιχείρημα» που ρίχνει Κυβερνήσεις δεν είναι ποτέ λογικό, αλλά συναισθηματικό.

Όσο και αν μιλήσουμε για ιδεολογίες- ελεύθερη αγορά, κοινωνική δικαιοσύνη, ισότητα- ή οτιδήποτε άλλο το θέμα τελικά θα επιστρέφει στο πόσα χρήματα λείπουν από το βασικό κομμάτι της εκλογικής βάσης ή το πόσα ρήματα καλείται αυτή να πληρώσει. Είναι το σημείο που η ιδεολογική τοποθέτηση πηγαίνει περίπατο- τουλάχιστον στην Ελλάδα. Το ίδιο και η «καλή γνώμη για το έργο της Κυβέρνησης», «την καταλληλότητα για την Πρωθυπουργία» και ούτω καθ΄ εξής.

Πριν τα μέτρα η Κυβέρνηση είχε ήδη ξεκινήσει την επικοινωνιακή διαχείριση του θέματος επιχειρώντας να ρίξει τα πάντα στον πόλεμο και την ενεργειακή κρίση. Αμφότερα είναι γεγονότα υπαρκτά που επηρεάζουν οπωσδήποτε. Δεν θα κριθεί όμως η ικανότητά της να διαχειριστεί την κρίση ακρίβειας και ανατιμήσεων εκεί. Δεν θα διαφωνήσουν οι πολίτες μαζί της στο τι ανεβάζει την τιμή του πετρελαίου  brend, για τις επιπτώσεις που μπορεί να έχει ο σινοαμερικανικός πόλεμος που μαίνεται ή με το που πρέπει να φτάσουν τα ρωσικά σύνορα για να αποκατασταθεί η ρωσική παραγωγή.

Ούτε τα ξέρουν ούτε τους νοιάζει. Αυτό που θα αρχίσει να γίνεται μετ’ ου πολύ, είναι ότι κάθε ένας από αυτούς που ζορίζονται, θα έχει άποψη για το από που θα μπορούσε να κόψει η Κυβέρνηση για να ενισχύσει ουσιαστικά την κατάσταση. Και οι απόψεις θα είναι πολλές- πάρα πολλές για να απαντούν οι αντιστοίχως και αρμοδίως οι υπουργοί, χωρίς να φαίνονται λίγοι.

Τούτων δοθέντων η Κυβέρνηση θα πρέπει να προχωρήσει γρήγορα σε μια γενναία στήριξη των μεσαίων στρωμάτων ή να κάνει εκλογές, πριν προλάβει η δυσαρέσκεια να μετατραπεί σε δημοσκοπική-εκλογική φθορά. Ή και τα δύο.

Δυστυχώς είμαστε αναγκασμένοι να μιλάμε για όρους «επικοινωνιακής διαχείρισης» των προβλημάτων. Η μέρα που θα έχουμε μια Κυβέρνηση που πραγματικά θα νοιάζεται για το πως θα αμβλύνει το πρόβλημα για τους πολίτες μοιάζει πολύ μακρινή. Είναι σαφώς ευκολότερα τα ad hoc επιδόματα και φυσικά η τρομοκρατία για το πόσο χειρότερα θα μπορούσαμε να είμαστε.