Πώς διάολο καταφέραμε να μας διχάζει ο πόλεμος στην Ουκρανία;
Κατά των Ρώσων ή κατά όλων όσων ξεκινούν πόλεμο; Πότε είναι η κατάλληλη στιγμή να διαμαρτυρηθεί κανείς και για ποιο πράγμα;
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
Πριν ξεκινήσει η εισβολή στην Ουκρανία, πιθανότατα δεν θα περίμενε κανείς ότι η ελληνική κοινή γνώμη θα βρει εκεί κάτι για να διχαστεί. Μολονότι όμως ο πόλεμος της Ρωσίας είναι καθαρά κατακτητικός και ελάχιστοι διαφωνούν με αυτή την διαπίστωση, τα κατάφερε!
Έτσι, ενώ όλοι κράζουν τον πόλεμο, οι μισοί τον κράζουν μαζί «με όλους τους πολέμους» και οι άλλοι μισοί θεωρούν ότι το συνολικό κράξιμο των πολέμων αδυνατίζει το κράξιμο αυτουνού.
Έλεος ρε παιδιά! Είναι από τις φορές που καταλαβαίνει κανείς πόση ενέργεια σπαταλιέται σε αυτόν τον τόπο στις δημόσιες αντιπαραθέσεις. Ενέργεια που, αν ήταν συγκεντρωμένη, θα μπορούσε να αλλάξει πολλά πράγματα της καθημερινότητας όλων μας.
Η ιστορία Μποφίλιου- Καφετζόπουλος είναι το πιο πρόσφατο δείγμα αυτής της ανάπηρης λογικής. Η Νατάσα Μποφίλιου πήρε μέρος σε μια αντιπολεμική (και όχι «αντιρωσική»!) συναυλία στο Σύνταγμα. Εκεί τραγούδησε και μίλησε κατά του πολέμου και των οικονομικών κινήτρων που πάντα έχει.
Ο Αντώνης Καφετζόπουλος έγραψε σχετικά με την συναυλία ένα άκυρο και κακεντρεχές σχόλιο:
«Άκουγα «η καρδιά πονάει πάντα όταν ψηλώνει» [σ.σ. μια γνωστή επιτυχία της Ν. Μποφίλιου] με νεύρα ομολογώ, τόσο από την σχεδόν απάνθρωπη επανάληψη όσο και γιατί δεν είμαι φίλος του ακατάσχετου vibrato στην τέχνη. Τώρα όμως κατάλαβα γιατί το τραγουδούσε με τέτοιο επίμονο πάθος η Νατάσσα: ήταν προφητικό. Αναφερόταν στην καρδιά του #ουκρανου_ηρωα που αντιστέκεται στον νεοναζί του Κρεμλίνου. Τι; Όχι; Η Μποφίλιου τελικά θα τραγουδήσει υπέρ των λαών γενικώς; Κατά των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ-Ρωσίας, με αυτή την αχταρμά σειρά; Έλα ρε κοπελιά».
Αν και φαντάζομαι διάφοροι θα είχαν να πουν αρκετά πράγματα για τις απόψεις Καφετζόπουλου τα τελευταία χρόνια, κατά τη γνώμη μου το άκυρο μήνυμα δεν προέκυψε από κάποια στροφή του «προς τα δεξιά» ή τον καλπάζοντα συντηρητισμό του. Προέκυψε από την παλιακή του άποψη για το πώς πρέπει να συζητιέται η πολιτική και πώς πρέπει να αρθρώνεται ο δημόσιος λόγος. Δεν θέλησε ή και δεν μπόρεσε να βγει από την συνήθεια της σκέψης του και απαίτησε από την καλλιτέχνιδα να μιλήσει με τρόπο που ο ίδιος θα αντιλαμβανόταν. Για τις σαρκαστικές και απαξιωτικές αναφορές δεν θα πω κάτι- αφαιρούν την όποια εγκυρότητα είχε το πρόσωπο.
Προφανώς και όλοι οι εθνικοί πόλεμοι είναι απαράδεκτοι. Είτε ήταν του ΝΑΤΟ, είτε της Σοβιετικής Ένωσης είτε των Ιαπώνων εθνικιστών είτε οποιουδήποτε άλλου. Αυτονόητα πράγματα. Ναι, έχει σημασία να λέμε ότι δεν έχει διαφορά τι πόλεμος είναι και ποιος τον κάνει και να στρεφόμαστε κατά του πολέμου γενικά.
Επίσης προφανώς και ο τρέχων πόλεμος είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία ώστε να καταφερθούμε εναντίον των συρράξεων. Μέρα νύχτα στην πρώτη θέση της δημοσιότητας- έστω επειδή είναι ευρωπαϊκός και μας «καίει» περισσότερο- μπορεί τώρα να ευαισθητοποιήσει κόσμο ο οποίος δεν θα ασχολούνταν ποτέ με κάποιον πόλεμο στην Αφρική ή την Νότια Αμερική. Και αυτό χρήσιμο- δεν λέω.
Πώς τα καταφέρνουμε να πρέπει να διαλέξουμε ή το ένα ή το άλλο; Με ποια στρεβλή λογική όποιος προκρίνει τη μια ρητορική είναι εναντίον της άλλης; Πρόκειται για έναν κύκλο από τον οποίο δεν μπορείς να βγεις εκτός και αν καθίσεις σιωπηλός για λίγο και κοιτάξεις όλο αυτό από μακριά.
Έτσι, ενώ όλοι κράζουν τον πόλεμο, οι μισοί τον κράζουν μαζί «με όλους τους πολέμους» και οι άλλοι μισοί θεωρούν ότι το συνολικό κράξιμο των πολέμων αδυνατίζει το κράξιμο αυτουνού.
Έλεος ρε παιδιά! Είναι από τις φορές που καταλαβαίνει κανείς πόση ενέργεια σπαταλιέται σε αυτόν τον τόπο στις δημόσιες αντιπαραθέσεις. Ενέργεια που, αν ήταν συγκεντρωμένη, θα μπορούσε να αλλάξει πολλά πράγματα της καθημερινότητας όλων μας.
Η ιστορία Μποφίλιου- Καφετζόπουλος είναι το πιο πρόσφατο δείγμα αυτής της ανάπηρης λογικής. Η Νατάσα Μποφίλιου πήρε μέρος σε μια αντιπολεμική (και όχι «αντιρωσική»!) συναυλία στο Σύνταγμα. Εκεί τραγούδησε και μίλησε κατά του πολέμου και των οικονομικών κινήτρων που πάντα έχει.
Ο Αντώνης Καφετζόπουλος έγραψε σχετικά με την συναυλία ένα άκυρο και κακεντρεχές σχόλιο:
«Άκουγα «η καρδιά πονάει πάντα όταν ψηλώνει» [σ.σ. μια γνωστή επιτυχία της Ν. Μποφίλιου] με νεύρα ομολογώ, τόσο από την σχεδόν απάνθρωπη επανάληψη όσο και γιατί δεν είμαι φίλος του ακατάσχετου vibrato στην τέχνη. Τώρα όμως κατάλαβα γιατί το τραγουδούσε με τέτοιο επίμονο πάθος η Νατάσσα: ήταν προφητικό. Αναφερόταν στην καρδιά του #ουκρανου_ηρωα που αντιστέκεται στον νεοναζί του Κρεμλίνου. Τι; Όχι; Η Μποφίλιου τελικά θα τραγουδήσει υπέρ των λαών γενικώς; Κατά των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ-Ρωσίας, με αυτή την αχταρμά σειρά; Έλα ρε κοπελιά».
Αν και φαντάζομαι διάφοροι θα είχαν να πουν αρκετά πράγματα για τις απόψεις Καφετζόπουλου τα τελευταία χρόνια, κατά τη γνώμη μου το άκυρο μήνυμα δεν προέκυψε από κάποια στροφή του «προς τα δεξιά» ή τον καλπάζοντα συντηρητισμό του. Προέκυψε από την παλιακή του άποψη για το πώς πρέπει να συζητιέται η πολιτική και πώς πρέπει να αρθρώνεται ο δημόσιος λόγος. Δεν θέλησε ή και δεν μπόρεσε να βγει από την συνήθεια της σκέψης του και απαίτησε από την καλλιτέχνιδα να μιλήσει με τρόπο που ο ίδιος θα αντιλαμβανόταν. Για τις σαρκαστικές και απαξιωτικές αναφορές δεν θα πω κάτι- αφαιρούν την όποια εγκυρότητα είχε το πρόσωπο.
Προφανώς και όλοι οι εθνικοί πόλεμοι είναι απαράδεκτοι. Είτε ήταν του ΝΑΤΟ, είτε της Σοβιετικής Ένωσης είτε των Ιαπώνων εθνικιστών είτε οποιουδήποτε άλλου. Αυτονόητα πράγματα. Ναι, έχει σημασία να λέμε ότι δεν έχει διαφορά τι πόλεμος είναι και ποιος τον κάνει και να στρεφόμαστε κατά του πολέμου γενικά.
Επίσης προφανώς και ο τρέχων πόλεμος είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία ώστε να καταφερθούμε εναντίον των συρράξεων. Μέρα νύχτα στην πρώτη θέση της δημοσιότητας- έστω επειδή είναι ευρωπαϊκός και μας «καίει» περισσότερο- μπορεί τώρα να ευαισθητοποιήσει κόσμο ο οποίος δεν θα ασχολούνταν ποτέ με κάποιον πόλεμο στην Αφρική ή την Νότια Αμερική. Και αυτό χρήσιμο- δεν λέω.
Πώς τα καταφέρνουμε να πρέπει να διαλέξουμε ή το ένα ή το άλλο; Με ποια στρεβλή λογική όποιος προκρίνει τη μια ρητορική είναι εναντίον της άλλης; Πρόκειται για έναν κύκλο από τον οποίο δεν μπορείς να βγεις εκτός και αν καθίσεις σιωπηλός για λίγο και κοιτάξεις όλο αυτό από μακριά.
