Οι ΙΧήδες δεν έχουν να χάσουν παρά μόνο τις αλύσίδες τους

Το τι είναι και το τι δεν είναι το κράτος στο οποίο ανήκεις είναι κάτι που το ξέρεις καλά, αλλά που το ξανασυναντάς ξαφνικά. Ασχέτως του τι εντύπωση έχεις. Μπορεί να είναι μια είδηση, μπορεί μια εικόνα που θα δεις στον δρόμο, μπορεί μια συνέντευξη αρμόδιου αξιωματούχου ή- το συνηθέστερο- μια προσωπική ιστορία.

Εγώ φρεσκάρισα την εντύπωσή μου για το ελληνικό κράτος κατά την (μικρή) διάρκεια της κακοκαιρίας Φίλιππος της Πέμπτης κυρίως στηριζόμενος σε δύο πράξεις της διοίκησης. Η πρώτη ήταν η σχολαστική παρουσία περιπολικών και εκχιονιστικών οχημάτων σε κάθε είσοδο της Αττικής Οδού. Ο καμένος στο χυλό (η Κυβέρνηση ντε) έδειξε την υπερβολική επιμέλεια, ώστε να μην μπορεί κανείς να καταλογίσει στο επιτελικό κράτος, όσα καταλόγισε επί Ελπίδας.

Η δεύτερη ήταν η απόφαση να καταστεί υποχρεωτική η κατοχή αλυσίδων σε κάθε όχημα. Σου λέει «λέγαμε ότι είμαστε μεσογειακή χώρα και τα χιόνια δεν μας απασχολούν, αλλά αυτό κοντεύει να γίνει σαχλαμάρα: κάθε τρεις και λίγο αυτοί πάνε και αποκλείονται και μετά μας ζητάνε τα ρέστα».

Για το ότι προστίθεται ένα έξοδο της τάξης των 50-60 ευρώ βέβαια στον κάθε κάτοχο Ι.Χ. ούτε λόγος. Επίσης ούτε λόγος για το ότι το 99% των ανθρώπων δεν θα ξέρει να τις βάζει και να τις χρησιμοποιεί. Τι να γίνει όμως; Αυτές οι αποφάσεις είναι πολιτικές.

Είναι ο ορισμός αυτού που λέμε «ατομική ευθύνη», η οποία, ως γνωστόν, πληρώνεται από τα… άτομα. Ας μην διαμαρτυρόμαστε όμως γιατί έχει οφέλη για το σύνολο, αφού έτσι το πολυχρονεμένο μας κράτος εξοικονομεί πόρους για να επιστρέψουν σε ποιον λέτε; Μα σε εμάς βρε κουτά! Μην ακούτε τις πεπαλαιωμένες απόψεις που ήθελαν το κράτος να έχει ευθύνη για το επίπεδο διαβίωσης των πολιτών. Αυτά ισχύουν μέχρι να δούμε τα δύσκολα. Όταν δούμε ότι οι δαπάνες θα είναι μεγάλες, το σωστό είναι να το γυρίζουμε στο «να προσέχει ο καθένας μόνος του.

Έτσι, στην περίπτωσή σου φίλε αναγνώστη, οι αλυσίδες δεν είναι δέσμευση- είναι απελευθέρωση. απελευθέρωση όχι μόνο από τα χιόνια αλλά και από τις έωλες αντιλήψεις- που είναι και το σημαντικότερο.

Χαμογέλα λίγο ρε συ.