Η γιορτή φέτος είχε νόημα
Φέτος η 8η Μαρτίου δεν είχε μόνο τις χαζοεξόδους στα ανδρικά strip show, αλλά έγινε αφορμή για πιο σπουδαία πράγματα.
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
Η φετινή Hμέρα της Gυναίκας, η 8η Μαρτίου, ήταν φέτος λίγο διαφορετική. Δεν ακούσαμε για γυναικοπαρέες που βγήκαν να τα πιούν και να επισκεφθούν κάποιο ανδρικό strip show, ή για βραδινά μαγαζιά που προσέφεραν δωρεάν είσοδο στις γυναίκες που θα ήθελαν να βρεθούν εκεί. Δεν ακούσαμε επίσης για τριαντάφυλλα που δόθηκαν από άνδρες παλαιότερης κοπής, όπως πριν από 2-3 χρόνια είχε κάνει ο γ.γ. του ΚΚΕ, Θα υπήρξαν φαντάζομαι και αυτά. Δεν έδωσαν όμως τον τόνο στην φετινή παγκόσμια ημέρα.
Τον τόνο έδωσαν οι αναφορές σε δολοφονημένες γυναίκες, στην πατριαρχική καταπίεση που συντηρεί αδικίες και ανισότητες, στον αγώνα που βρίσκεται σε εξέλιξη για άλλη μια φορά, διεκδικώντας περισσότερη και πιο πραγματική ισότητα.
Μπορεί και να ήταν η πρώτη φορά από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου που η παγκόσμια αυτή Ημέρα φάνηκε να έχει λόγο ύπαρξης. Όχι γιατί άλλαξε κάτι ή πέτυχε κάτι που δεν κατάφεραν κινήματα όπως το metoo, αλλά γιατί αποτέλεσε ένα σημείο συνάντησης της «επικαιρότητας» με ό,τι συμβαίνει και με τις απόψεις που διακινούνται στον δημόσιο διάλογο.
Δεν είναι λίγες οι φορές που γεγονότα φτάνουν στην επιφάνεια και μοιάζουν να πυροδοτούν μια «υπερευαισθησία» της κοινής γνώμης ή και μια άνευ ψυχραιμίας καταδίκη των δραστών. Είναι συμπεριφορές που ξενίζουν τους ηπιότερους εκ των υποστηρικτών του αγώνα των γυναικών, εκείνους που θα ήθελαν πιο συμβατικές παρεμβάσεις, απλώς και μόνο επειδή οι ίδιοι θα ήταν πρόθυμοι να ανταποκριθούν χωρίς να αναγκάζονται από κραυγές.
Όμως η δύναμη των κινημάτων δεν έρχεται α λά καρτ και ούτε βγαίνει κατ΄ επιλογήν φόρμες ανάλογα με τα γούστα του καθενός, Αντίθετα, παίρνει τα χαρακτηριστικά της φωνής του πιο αδικημένου. Έτσι μπορεί αρκετές από τις παραβιάσεις δικαιωμάτων των γυναικών που φτάνουν διαμαρτυρίες στην δημοσιότητα να μην αντιστοιχούν στο μέσο όρο της κατάστασης που επικρατεί σε μια κοινωνία και έτσι να μοιάζουν υπερβολικές.
Και όμως: Αυτός ο τόνος είναι ο σωστός. Αφενός γιατί είναι απολύτως απαράδεκτο, ακόμη και αν δεν αποτελεί τον «κανόνα», να συντελούνται τέτοιου είδους παραβιάσεις σε μια δυτική χώρα, τον 21ο αιώνα. Αφετέρου γιατί μένει ακόμη πολλή η απόσταση που πρέπει να διανυθεί, και πολλά τα αυτιά που πρέπει να ανοίξουν. Και σε μια τέτοια κατάσταση δεν γίνεται να μετράς στη ζυγαριά ούτε τον λόγο, ούτε την κραυγή.
Τον τόνο έδωσαν οι αναφορές σε δολοφονημένες γυναίκες, στην πατριαρχική καταπίεση που συντηρεί αδικίες και ανισότητες, στον αγώνα που βρίσκεται σε εξέλιξη για άλλη μια φορά, διεκδικώντας περισσότερη και πιο πραγματική ισότητα.
Μπορεί και να ήταν η πρώτη φορά από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου που η παγκόσμια αυτή Ημέρα φάνηκε να έχει λόγο ύπαρξης. Όχι γιατί άλλαξε κάτι ή πέτυχε κάτι που δεν κατάφεραν κινήματα όπως το metoo, αλλά γιατί αποτέλεσε ένα σημείο συνάντησης της «επικαιρότητας» με ό,τι συμβαίνει και με τις απόψεις που διακινούνται στον δημόσιο διάλογο.
Δεν είναι λίγες οι φορές που γεγονότα φτάνουν στην επιφάνεια και μοιάζουν να πυροδοτούν μια «υπερευαισθησία» της κοινής γνώμης ή και μια άνευ ψυχραιμίας καταδίκη των δραστών. Είναι συμπεριφορές που ξενίζουν τους ηπιότερους εκ των υποστηρικτών του αγώνα των γυναικών, εκείνους που θα ήθελαν πιο συμβατικές παρεμβάσεις, απλώς και μόνο επειδή οι ίδιοι θα ήταν πρόθυμοι να ανταποκριθούν χωρίς να αναγκάζονται από κραυγές.
Όμως η δύναμη των κινημάτων δεν έρχεται α λά καρτ και ούτε βγαίνει κατ΄ επιλογήν φόρμες ανάλογα με τα γούστα του καθενός, Αντίθετα, παίρνει τα χαρακτηριστικά της φωνής του πιο αδικημένου. Έτσι μπορεί αρκετές από τις παραβιάσεις δικαιωμάτων των γυναικών που φτάνουν διαμαρτυρίες στην δημοσιότητα να μην αντιστοιχούν στο μέσο όρο της κατάστασης που επικρατεί σε μια κοινωνία και έτσι να μοιάζουν υπερβολικές.
Και όμως: Αυτός ο τόνος είναι ο σωστός. Αφενός γιατί είναι απολύτως απαράδεκτο, ακόμη και αν δεν αποτελεί τον «κανόνα», να συντελούνται τέτοιου είδους παραβιάσεις σε μια δυτική χώρα, τον 21ο αιώνα. Αφετέρου γιατί μένει ακόμη πολλή η απόσταση που πρέπει να διανυθεί, και πολλά τα αυτιά που πρέπει να ανοίξουν. Και σε μια τέτοια κατάσταση δεν γίνεται να μετράς στη ζυγαριά ούτε τον λόγο, ούτε την κραυγή.
