Η μάνα από την Πάτρα και η απόλαυση του "απόλυτου κακού"
Τι σημασία έχει αν δεν έχουμε κανένα στοιχείο για ανάμιξη των γονιών στην Πάτρα στον θ΄άνατο των παιδιών; Εχουμε προφανώς ανάγκη την ενοχή τους.
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
Γιατί τα μέλη μιας κοινωνίας αρέσκονται να παρακολουθούν ειδήσεις για εγκλήματα; Νομίζω γιατί μέσω αυτών των ειδήσεων νιώθουν δικαιωμένα για την δική τους υπακοή στους νόμους. Σαν οι στερήσεις στις οποίες αυτοϋποβάλλονται για να μην παρανομήσουν να παίρνουν νόημα όταν κάποιος άλλος δεν τα καταφέρνει τόσο καλά.
Πρόκειται δηλαδή για μια διαδικασία αυτοπροσδιορισμού. Ύστερα, η σύλληψη του εγκληματία δίνει περισσότερη χαρά. Λίγο μετά τον εντοπισμό του θα τον δούμε όλοι μαζί να υποφέρει για τα κρίματά του σαν τραγικός ήρωας που οδηγείται εκών-άκων σε κάθαρση. Το «πρόβλημα» στην απονομή της δικαιοσύνης είναι ότι στις μέρες μας δεν είναι θεαματική, όπως ας πούμε συνέβαινε στην αρχαιότητα με τους λιθοβολισμούς, στον Μεσαίωνα με τους απαγχονισμούς ή λίγο αργότερα με τις κρεμάλες.
Αυτή την έλλειψη τείνουν να αποκαταστήσουν όσοι συνωθούνται στην έξοδο της ΓΑΔΑ ή στις εισόδους των δικαστηρίων για να δουν «το τέρας»∙ όσοι απειλούν να λυντσάρουν έναν παντελώς άγνωστό τους με τον οποίο ωστόσο έρχονται κοντά μέσω της επικαιρότητας και λόγω της άδειας ζωής τους.
Τα εγκλήματα όσο πιο αποτρόπαια είναι, τόσο πιο δημοφιλή γίνονται, αφού τόσο μεγαλύτερο θα είναι το κρίμα και άρα το θέαμα.
Η υπόθεση της Πάτρας με τον θάνατο των τριών παιδιών είναι διαφωτιστική για το πόση ανάγκη έχει η κοινωνία μας να εντοπίζει «ενόχους» και να τους βλέπει να τιμωρούνται. Σε αυτό βοηθά το ότι οι ακριβείς περιστάσεις των θανάτων των παιδιών δεν αποκαλύπτονται μια και έξω, αλλά σταδιακά, επιτρέποντας έτσι την διαρκή ξεφτίλα μιας κοινής γνώμης που χτυπά νευρικά τα δάχτυλα στο τραπέζι.
Μα γιατί δεν την συλλαμβάνουν; Τι περιμένουν;
Προφανώς η… απορία αφορά τη μητέρα των παιδιών. Αν εκείνη αποδειχθεί ένοχη θα έχουμε πραγματικά μια απάνθρωπη προσωπικότητα, έναν βελζεβούλη βγαλμένο από χολυγουντιανό θρίλερ∙ το απόλυτο κακό. Τι καλύτερο! Όλα όσα δεν μπορούμε να νιώσουμε στα τηλεθεάματα γιατί ξέρουμε τα όρια της πραγματικότητας θα μπορέσει να τα προσωποποιήσει η «μάνα- δολοφόνος».
Έχει σημασία ότι καλά-καλά δεν υπάρχει ακόμη νομικά «υπόθεση»; Έχει μήπως σημασία ότι υπάρχουν μόνο σκόρπια γεγονότα; Και βέβαια όχι, αγαπητοί. Όσο τα ΜΜΕ φτιάχνουν το κλίμα για να βγει στη σκηνή του δράματος η μάνα ως αρχιέρεια του κακού γιατί να ζητήσουμε κάτι που θα θυμίζει απονομή δικαιοσύνης; Βήμα-βήμα τα Μέσα ταϊζουν το πεινασμένο ακροατήριο με εικασίες, προσεγγίσεις και ανυπόστατες «ειδήσεις». Άραγε όταν -αν- φανεί ότι οι γονείς δεν έχουν καμία σχέση με τους θανάτους των παιδιών, θα ζητήσει κανείς τα ρέστα από την δημοσιογραφία του αίματος;
Μάλλον όχι. Πιθανότερο είναι να κάνουν αφιερώματα «για το πόσα τράβηξαν αυτοί οι γονείς που βρέθηκαν κατηγορούμενοι έχοντας χάσει και τα παιδιά τους». Γιατί; Γιατί το θέαμα ποτέ δεν τελειώνει όταν ξέρεις να το πουλάς και ο άλλος θέλει να το αγοράζει.
Πρόκειται δηλαδή για μια διαδικασία αυτοπροσδιορισμού. Ύστερα, η σύλληψη του εγκληματία δίνει περισσότερη χαρά. Λίγο μετά τον εντοπισμό του θα τον δούμε όλοι μαζί να υποφέρει για τα κρίματά του σαν τραγικός ήρωας που οδηγείται εκών-άκων σε κάθαρση. Το «πρόβλημα» στην απονομή της δικαιοσύνης είναι ότι στις μέρες μας δεν είναι θεαματική, όπως ας πούμε συνέβαινε στην αρχαιότητα με τους λιθοβολισμούς, στον Μεσαίωνα με τους απαγχονισμούς ή λίγο αργότερα με τις κρεμάλες.
Αυτή την έλλειψη τείνουν να αποκαταστήσουν όσοι συνωθούνται στην έξοδο της ΓΑΔΑ ή στις εισόδους των δικαστηρίων για να δουν «το τέρας»∙ όσοι απειλούν να λυντσάρουν έναν παντελώς άγνωστό τους με τον οποίο ωστόσο έρχονται κοντά μέσω της επικαιρότητας και λόγω της άδειας ζωής τους.
Τα εγκλήματα όσο πιο αποτρόπαια είναι, τόσο πιο δημοφιλή γίνονται, αφού τόσο μεγαλύτερο θα είναι το κρίμα και άρα το θέαμα.
Η υπόθεση της Πάτρας με τον θάνατο των τριών παιδιών είναι διαφωτιστική για το πόση ανάγκη έχει η κοινωνία μας να εντοπίζει «ενόχους» και να τους βλέπει να τιμωρούνται. Σε αυτό βοηθά το ότι οι ακριβείς περιστάσεις των θανάτων των παιδιών δεν αποκαλύπτονται μια και έξω, αλλά σταδιακά, επιτρέποντας έτσι την διαρκή ξεφτίλα μιας κοινής γνώμης που χτυπά νευρικά τα δάχτυλα στο τραπέζι.
Μα γιατί δεν την συλλαμβάνουν; Τι περιμένουν;
Προφανώς η… απορία αφορά τη μητέρα των παιδιών. Αν εκείνη αποδειχθεί ένοχη θα έχουμε πραγματικά μια απάνθρωπη προσωπικότητα, έναν βελζεβούλη βγαλμένο από χολυγουντιανό θρίλερ∙ το απόλυτο κακό. Τι καλύτερο! Όλα όσα δεν μπορούμε να νιώσουμε στα τηλεθεάματα γιατί ξέρουμε τα όρια της πραγματικότητας θα μπορέσει να τα προσωποποιήσει η «μάνα- δολοφόνος».
Έχει σημασία ότι καλά-καλά δεν υπάρχει ακόμη νομικά «υπόθεση»; Έχει μήπως σημασία ότι υπάρχουν μόνο σκόρπια γεγονότα; Και βέβαια όχι, αγαπητοί. Όσο τα ΜΜΕ φτιάχνουν το κλίμα για να βγει στη σκηνή του δράματος η μάνα ως αρχιέρεια του κακού γιατί να ζητήσουμε κάτι που θα θυμίζει απονομή δικαιοσύνης; Βήμα-βήμα τα Μέσα ταϊζουν το πεινασμένο ακροατήριο με εικασίες, προσεγγίσεις και ανυπόστατες «ειδήσεις». Άραγε όταν -αν- φανεί ότι οι γονείς δεν έχουν καμία σχέση με τους θανάτους των παιδιών, θα ζητήσει κανείς τα ρέστα από την δημοσιογραφία του αίματος;
Μάλλον όχι. Πιθανότερο είναι να κάνουν αφιερώματα «για το πόσα τράβηξαν αυτοί οι γονείς που βρέθηκαν κατηγορούμενοι έχοντας χάσει και τα παιδιά τους». Γιατί; Γιατί το θέαμα ποτέ δεν τελειώνει όταν ξέρεις να το πουλάς και ο άλλος θέλει να το αγοράζει.
