Μήπως ζητάμε πολλά από τον Σάκη;

Δεν είναι εύκολο να είσαι μέρος της επικαιρότητας, κομμάτι ενός συστήματος που προβάλλεται στο κοινό και συντηρείται εν πολλοίς από αυτή την προβολή, και να μην τοποθετείσαι για τίποτα. Δεν είναι εύκολο να διατηρείς ένα απολιτίκ προφίλ, ισορροπώντας ανάμεσα σε διαφορετικές απόψεις και θεωρήσεις και αποφεύγοντας να στεναχωρήσεις τους δεξιούληδες ή τους αριστερούληδες, τους προοδευτικούς ή τους πιο συντηρητικούς, τους εθνολάτρεις ή τους «εθνοπροδότες» και ούτω καθεξής.

Οι πιο επαγγελματίες από τους καλλιτέχνες κινούνται σε τέτοιους δρόμους, ειδικά αυτοί που σχετίζονται με την μουσική και το τραγούδι, πεδίο στο οποίο είναι πιο εύκολο να διατηρήσεις ίσες αποστάσεις σε σχέση με το θέατρο ή την συγγραφή. Από το έντεχνο τραγούδι μου έρχονται γρήγορα στο μυαλό η Ελευθερία Αρβανιτάκη και η Άλκηστις Πρωτοψάλτη, που έχουν και πιο δύσκολο έργο καθώς συχνά ο κόσμος που ακούει τα τραγούδια τους είναι πολιτικά προδιατεθειμένος. Πιο εύκολα εξυπηρετούν αυτή τη στάση οι υπηρέτες του καθαρού λαϊκού τραγουδιού και, ακόμη πιο εύκολα, τα παιδιά της ελληνικής ποπ σκηνής. Να, όπως ο Σάκης Ρουβάς.

Για πολλά χρόνια ο Σάκης Ρουβάς θεωρούνταν συνώνυμο της ανδρικής ομορφιάς και- αυθαίρετα, είναι η αλήθεια- περιορισμένης πνευματικής ικανότητας. Με τα χρόνια η λάμψη του άλλαξε, όπως και το προφίλ του, και από «sex symbol» ο Σάκης μετατράπηκε σε οικογενειάρχη καλλιτέχνη γενικώς συμπαθή και «ανώδυνου».

Η παρέμβασή του υπέρ του Δημήτρη Λιγνάδη τις προηγούμενες ημέρες έχει για εμένα κάτι το ηρωικό και κάτι το εξηγήσιμο. Όταν ζώντας σε μια αυτοαναφορική μακαριότητα και πατώντας σε παχιά χαλιά  προβολής, δόξας και απολαβών έχεις συναναστραφεί με κάποιον περίπου στα ίδια χαρακτηριστικά, το μυαλό σου δεν θέλει να γυρίσει πίσω και να βάλει σε αυτές τις εποχές αρνητικό πρόσημο. Αντιστέκεται.

Έχει ακόμη και μια τρυφερή γενναιότητα η στάση Ρουβά- δεν μπορώ να μην το παραδεχθώ. Λέει δηλαδή: Είναι ένας φίλος σε δύσκολη και θα τον κλωτσάω και εγώ δημοσίως; Όχι, θα τον υπερασπιστώ. Σωστό και συντροφικό, πλην όμως εντελώς απαλλαγμένο από οποιαδήποτε κατανόηση του πλαισίου, αυτού που συμβαίνει γύρω γύρω από τις γλυκιές αναμνήσεις τις οποίες διατηρεί ο Σάκης Ρουβάς από τον Δημήτρη Λιγνάδη.

Και εκεί είναι η πνευματική υστέρηση του ανδρός ή έστω το ολίσθημά του. Γιατί, αν καταλαβαίνεις, δεν το κάνεις αυτό. Και δεν το κάνεις όχι για λόγους επικοινωνιακούς, αλλά για λόγους ουσίας: Για να βλέπουν αυτοί που αποτελούν το κοινό σου ότι και εσύ καταδικάζεις τις κακοποιήσεις, τους βιασμούς και την εγκληματική συμπεριφορά.

Ας είμαστε όμως ειλικρινείς: Μήπως περιμένουμε πολλά από τους απανταχού «Σάκηδες»; Μήπως να έχουμε υπόψη μας ότι το βάθρο στο οποίο τους ανεβάζει το σταρ σύστεμ δεν είναι βάθρο… γενικού ύψους, αλλά έχει να κάνει με μια εικόνα και την εμπορική της αξιοποίηση.

Και ξαφνικά όταν κάποιος τόσο αναγνωρίσιμος αποτυγχάνει να ανταποκριθεί στα βασικά, όταν αποτυγχάνει να εντοπίσει ποιο είναι το στοιχειώδες που πρέπει να κάνει, ξαφνιαζόμαστε. Και αυτή του η αποτυχία λάμπει περισσότερο εκεί πάνω στο βάθρο του.

Ε, δεν είναι μόνο δικό του το λάθος.