Άρη, Άρη, σ' αγαπώ;

Όταν έχεις κάθε τόσο νεκρούς από συμπλοκές οπαδών, δεν δικαιούσαι να μην εξετάσεις συστηματικά το γεγονός.    

Η δολοφονία του 19χρονου οπαδού στην Θεσσαλονίκη έδειξε όχι μόνο τον στρεβλό τρόπο με τον οποίο λειτουργεί το επαγγελματικό ποδόσφαιρο, αλλά κυρίως τον στρεβλό τρόπο με τον οποίο η κοινωνία μας «χρησιμοποιεί» τον επαγγελματικό αθλητισμό για να καλύψει ανάγκες έκφρασης και ένταξης των μελών της,   

Υπάρχει θέμα σωστής και λάθος οπαδοποίησης; Μπορεί «ο φίλαθλος να είναι στην ουσία διαφορετικός από τον οπαδό», κατά την προσφιλέστατη φράση των τελευταίων ετών και ημερών; Για το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού, πιστεύω πως όχι. Ο διαχωρισμός αυτός είναι μια πολυτέλεια που αφορά εκείνους οι οποίοι έχουν την πολυτέλεια να βλέπουν τα πράγματα από μια απόσταση.

Στις υποβαθμισμένες περιοχές της χώρας όπου ο οπαδισμός αποτελεί πρωτογενή κοινωνικοποίηση και η ένταξη δημιουργεί το ψευδοαίσθημα της αλληλεγγύης και της συμπόρευσης, η διαφορά πάει περίπατο και η ομάδα αναγορεύεται σε βασική αξία.

Η σταδιακή έκπτωση άλλων αξιών, όπως τα συλλογικά οράματα ή η αλληλεγγύη, δημιουργεί κοινωνικό κενό. Τη θέση τους καταλαμβάνουν σταθερά ατομιστικές πρακτικές που συνδέονται με την εξασφάλιση περισσότερου χρήματος, την προσωπική ευημερία και άλλα τέτοια. Σε αυτό το περιβάλλον, το «συνανήκειν» σε μια ομάδα ανθρώπων, χωρίς να πρέπει να καταβάλεις κάποιο εμφανές αντάλλαγμα για αυτό, μοιάζει λυτρωτικό.

Πολλώ μάλλον που στο πλαίσιο εκείνο υπάρχουν έτοιμες οι πρακτικές (συνθήματα, κοινή θέαση, ομαδική αγάπη της ομάδας κλπ), αλλά και οι συμβολισμοί της ένταξης (συνθήματα, λάβαρα, χρώματα κλπ). Η οπαδική ταυτότητα είναι εύκολο να γίνει η πρώτη, η βασική ταυτότητα κάποιου. Η αιτία δεν είναι η έλλειψη καταστολής ή η ελλιπής αστυνόμευση.

Αιτίες είναι ότι σε μεγάλο βαθμό οι κοινωνίες μας έχουν ενσωματωμένη τη βία και ότι τελικά ο κόσμος είναι υπερβολικά σκληρός για τους νέους. Όχι μόνο για εκείνους που πέφτουν σφαγμένοι από κάποιο μαχαίρι, αλλά και για εκείνους που το κρατούν.