Πουθενά χώρος για κακοποιητές

Ασχέτως της πολιτικής ή άλλης τοποθέτησης, δύσκολα θα πρέπει να είναι κάνεις δυσαρεστημένος από το πως αντέδρασε η ελληνική κοινή γνώμη στην είδηση για την κακοποιητική συμπεριφορά ενός εκ των παρουσιαστών της εκπομπής Ράδιο Αρβύλα. Φαίνεται ότι είμαστε πλέον σε ένα τέτοιο επίπεδο, ώστε ένα ηχηρό κομμάτι της δημόσιας σφαίρας να κράζει και να περιθωριοποιεί τέτοιους τύπους- εξέλιξη για την οποία μάλλον πρέπει να ευχαριστήσουμε το κίνημα metoo.

Προ πενταετίας (και μπορεί να λέω και πολύ) δεν θα είχε ανοίξει ρουθούνι και η κυρίαρχη άποψη για την παθούσα θα ήταν «ας πρόσεχε». Η αντίδραση των υπολοίπων παρουσιαστών της εκπομπής και η αντίδραση του καναλιού δείχνουν ότι είμαστε πια σε άλλο σημείο. Αυτό μάλιστα ισχύει ακόμη και αν οι παρουσιαστές αποκήρυξαν μετά βδελυγμίας τον Στ. Παναγιωτόπουλου για να απομακρυνθούν από κάθε ευθύνη και να προστατέψουν το σόου τους ή αν το κανάλι πήρε αμέσως αποστάσεις για να αποφύγει κύμα κατακραυγής εναντίον του.

Με κάποιον τρόπο η ορθή συμπεριφορά πρέπει να κυριαρχεί. Αν ο τρόπος είναι ο φόβος των συνεπειών, ουδόλως πειράζει. Έτσι διαμορφώνονται κοινωνικές συνειδήσεις και μετά από λίγο καιρό η κλωτσιά που τρώει ο θύτης έρχεται αυτόματα.

Αξίζει πιστεύω να κρατη΄σουμε κάτι ακόμα από την ιστορία Παναγιωτόπουλου: Οι κακοποιητές δεν είναι κατ' ανάγκην ελληναράδες- πωλητές της πατριαρχίας ή φωνακλάδες μπουζουκόβιοι. Μπορεί κάλιστα να είναι κουλ εναλλακτικά τυπάκια που δεν τα πιάνει το μάτι σου.  

Πολιτική παραφωνία η δήλωση του Άδωνι Γεωργιάδη, σύμφωνα με την οποία ο Κανάκης πρέπει να ζητήσει συγγνώμη από την υπουργό Πολιτισμού επειδή την έψεγε ότι «όφειλε να γνωρίζει» τα περί Λιγνάδη. Ο υπουργός εννοεί ότι, ομοίως, ο βασικός παρουσιαστής θα έπρεπε να γνωρίζει τις πομπές του συνεργάτη του ή εν πάση περιπτώσει ότι πρέπει να αναγνωρίσει πως δεν είναι δυνατόν για κανέναν να έχει τέτοιες πληροφορίες.               

Η διαφορά είναι πως οι μεν (πολιτικοί) εκλέγονται ή επιλέγονται για να είναι σε θέσεις ευθύνης και να βελτιώνουν την κοινωνία,  ενώ οι δε (παρουσιαστές) επιλέγονται για να φέρνουν τηλεθεάσεις και έσοδα από την όσο το δυνατόν υψηλότερη διαφήμιση. Όσο να πεις υπάρχει μια διαφορά στην σημασία που έχουν το ένα και το άλλο καθήκον για την κοινωνία. Όποιος δεν καταλαβαίνει τη διαφορά μάλλον κάνει περισσότερο για τηλεπωλητής, παρά για πολιτικός.