Ζει... εν χορδαίς κια οργάνοις

Πιθανότατα οι φοιτητές της αριστερίστικης ομάδας του ΝΑΡ δεν ήθελαν να χτυπήσουν τον Νίκο Μανιό, τον βουλευτή του Σύριζα και παλιό αγωνιστή του Πολυτεχνείου. Εκείνο που ήθελαν ωστόσο με βεβαιότητα ήταν να προγκήξουν τον ίδιο τον Σύριζα κατηγορώντας τον- όπως τέτοιες ομάδες έκαναν και με το ΠΑΣΟΚ παλιά- για «ξεπούλημα της αριστεράς», εξουσιολαγνεία και λοιπά τέτοια που έχουν πιο πολύ νόημα στα αμφιθέατρα, παρά έξω από αυτά.

Ας μην μείνουμε στο προφανές: Δεν δικαιούται κανείς να ορίζει ποιος μπορεί και ποιος δεν μπορεί να αποδίδει φόρο τιμής σε ένα αγωνιστικό συμβάν. Κανείς δεν έχει οριστεί θεματοφύλακας και κανείς δεν μπορεί να αυτοπροσδιοριστεί σαν «διάδοχος» των ανθρώπων που έκαναν το Πολυτεχνείο. Είναι σαν να πηγαίνεις σε ένα μνημόσυνο και να απαιτείς από άλλους να μην «κάνουν τους στεναχωρημένους» μια που εσύ είσαι αυτός που δικαιούται να είσαι πιο στεναχωρημένος από τους υπόλοιπους. Αστεία πράγματα.    

Το ουσιαστικό είναι πως πρόκειται για  τόσα πεδία τα οποία απαιτούν συμπορεύσεις ανάμεσα σε «προοδευτικούς ανθρώπους», ώστε τέτοιες συμπεριφορές μοιάζουν παιδικές και αδιέξοδα εγωκεντρικές, με δυο λόγια άχρηστες αν όχι και επιζήμιες. Και δεν αναφέρομαι καν στην άσκηση της βίας- μιλώ έστω και για αντιπαράθεση. Όσοι κόπτονται για το τι θα δείξει το «αριστερόμετρο», ας σκεφτούν ότι η όλη ιδεολογική αυτή δομή προϋποθέτει την συλλογικότητα και την αυταπάρνηση- αυτά είναι τα πρώτα της υλικά.

Αυτό όμως, το σχετικό με την ενότητα και την πολυδιάσπαση της αριστεράς, είναι πρόβλημα δεκαετιών και, λίγο ως πολύ, διεθνές. Δεν θα το λύσουμε εδώ που στο κάτω κάτω η γενιά της δικτατορίας είναι ακόμη ενεργή και η δημοκρατία η πιο νέα της δυτικής Ευρώπης, μολονότι ήδη 48 ετών.

Στο περιστατικό με τον Μανιό, αξίζει να προστεθεί και ένα άλλο που απασχόλησε λιγότερο την επικαιρότητα και αφορούσε την επίθεση αναρχικών κατά μελών του ΝΑΡ. Την επίθεση ακολούθησε απολογητική ανακοίνωση των αντιεξουσιαστών, οι οποίοι, όπως επεσήμαιναν, έκαναν λάθος καθώς νόμιζαν ότι επιτίθενται σε μέλη της ΚΝΕ. Μάλιστα, στην προσπάθειά τους να πείσουν για το σφάλμα τους και να προσφέρουν κάποια ικανοποίηση στα θύματα της επίθεσης προσφέρθηκαν να καθίσουν να τις… φάνε και οι ίδιοι, οδηγώντας το περιστατικό στο επίπεδο του ιλαρού (Εδώ αναλυτικά η ιστορία).               

Οι δημόσιες αντεγκλήσεις για το Πολυτεχνείο δίνουν λαβή σε πιο συντηρητικά- δεξιά ακροατήρια ώστε να κριτικάρουν τον τρόπο που η μνήμη του Πολυτεχνείου υπάρχει στο σήμερα και τους τρόπους που αυτή κινητοποιεί νεότερες ηλικίες. Ωστόσο αυτό ακριβώς δείχνει ότι το Πολυτεχνείο είναι ζωντανό∙ ότι παράγει ακόμη πολιτικά αποτελέσματα, ότι επηρεάζει συνειδήσεις πολιτικοποιημένων φοιτητών και ότι εμπνέει πάθη. Όπως, καμιά φορά, κάνουν σαφές λίγες καρπαζιές, το Πολυτεχνείο Ζει.