Λαχείο ο Giannis

Λίγοι, πολύ λίγοι μπορούν να καυχηθούν στην Ιστορία ότι έχουν διαγράψει πορεία παρόμοια με αυτή του Γιάννη Αντετοκούνμπο, ο οποίος βρέθηκε από τις αλάνες με τα τσιμέντα των Σεπολίων να αποθεώνεται από τον Πρόεδρο των ΗΠΑ όντας προσκεκλημένος του στον Λευκό οίκο. Πρόκειται για σπάνια πορεία για την οποία όλοι οι Έλληνες, λίγο ως πολύ, είμαστε περήφανοι, αφού ο Γιάννης είναι αναμφισβήτητα καλό παιδί και μοιάζει να ανήκει στην ολιγάριθμη κατηγορία των «ταπεινών σούπερ σταρ».

Πορείες σαν του Αντετοκούνμπο είναι, πέρα από αξιοθαύμαστες, και λίγο παραπλανητικές όσον αφορά το παράδειγμα που εκπέμπουν: «με σκληρή δουλειά, μπορείς να γίνεις ακόμη και βασιλιάς». Το παλιό αυτό προτεσταντικό ρητό, ένα από τα θεμέλια του καπιταλισμού, είναι στην πραγματικότητα ανακριβές, και τώρα πια το ξέρουμε. Όχι, όσο και αν προσπαθήσεις, όσο σκληρά και αν δουλέψεις κατά 99,9% λίγο θα απομακρυνθείς από την ταξική θέση που είχαν οι γονείς σου. Το πιθανότερο είναι ότι θα ανήκεις στην συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων για τους οποίους η οικονομική/επαγγελματική «επιτυχία» θα παραμείνει όνειρο μέχρι το τέλος του εργασιακού τους βίου.  

Τόσο λαμπερές άνοδοι όμως, όπως του Γιάννη, μας κάνουν να ξεχνάμε για λίγο αυτή την σκληρή αλήθεια- τουλάχιστον αφού σταματήσουμε να κοιτάζουμε τις οθόνες που τον δείχνουν χαρούμενο και λίγο έκπληκτο για όλο αυτό που συμβαίνει, σαν να μην δικαιούται τόση επιτυχία.

Για εμάς τους υπόλοιπους όμως έχει σημασία να σκεφτόμαστε ότι για κάθε έναν Γιάννη, υπάρχουν χιλιάδες άνθρωποι που δεν θα βελτιώσουν τις συνθήκες ζωής- τις δικές τους ή των παιδιών τους- αν δεν αλλάξουν πιο δομικά τα πράγματα. Τα success stories δυστυχώς έχουν αυτόν τον ρόλο: να μας κάνουν να ξεχνάμε ότι «αποκλείεται» και να λέμε το «λες να;» που κρύβει ελπίδα αλλά και εθελοτυφλία. Είναι λίγο σαν να εναποθέτεις όλες τις ελπίδες για την ζωή σου στην εβδομαδιαία αγορά ενός λαχείου.