Πρώτη τάξεως "ευκαιρία" οι δηλώσεις Πετρούνια

Είναι πάντα αμήχανο όταν μια προβεβλημένη προσωπικότητα τοποθετείται ανοικτά παίρνοντας μια αντικοινωνική θέση που προκαλεί αμφιβολίες για την ποιότητα της σκέψης του και- το χειρότερο- απειλεί να αλλάξει αναδρομικά την γνώμη του κόσμου για την προσωπικότητά του. Πολύ καλό αθλητής ο Πετρούνιας. Μέγιστος και μπράβο του. Οι επιδόσεις όμως, αν δεν συνοδεύονται από ήθος, είναι για να τις πάρεις και να τις πετάξεις.

Ωστόσο, όλοι δικαιούνται να κάνουν λάθη, ακόμη και αν έχουν μεγαλύτερη ευθύνη λόγω του ότι είναι δημόσια πρόσωπα. Έτσι λοιπόν και ο Πετρούνιας την ζήτησε την συγγνώμη του, όπως αρκετοί είχαν προβλέψει ότι θα κάνει όταν έμαθαν την αρχική του τοποθέτηση. Το θέμα λοιπόν δεν είναι να σταυρώσουμε τον αθλητή, ούτε να τον πετάξουμε στην αρένα προς ικανοποίηση του πλήθους που βρίσκει τις κάθε είδους «πτώσεις» συναρπαστικές.  Το θέμα είναι να παρατηρήσουμε πως δημιουργείται αυτός ο α-συναισθητικός λόγος και πώς η έλλειψη συνείδησης οδηγεί στην κοινωνική σκληρότητα.  

Είπε ο πολυολυμπιονίκης: «Ο πρωταθλητισμός είναι ένας σκληρός κλάδος, από εκεί και πέρα εάν υπήρξαν… εάν υπήρξαν, γιατί δεν είμαι σίγουρος, δεν έχω δει κάτι, μεμονωμένα περιστατικά, λυπάμαι πολύ. Όμως, δεν έχω δει κάποιον αθλητή που βρίσκεται στην επιφάνεια και έχει, σε εισαγωγικά, τα φώτα πάνω του, ή μάλλον έχει καταφέρει τους στόχους του να τους υλοποιήσει, να έχει κάποιο τέτοιο παράπονο».

Το πρώτο που αξίζει να παρατηρηθεί είναι ότι πρόκειται για μια προσέγγιση αφ υψηλού, όπως συνήθως συμβαίνει με όσους δεν αναγνωρίζουν την ανάγκη να στραφούν κατά οποιασδήποτε πράξης βίας, είτε αφορά την γενετήσια αξιοπρέπεια είτε όχι. Τι λέει αυτή η ρητορική λοιπόν; Το παιχνίδι είναι σκληρό και όποιος δεν μπορεί να χτυπήσει το καμπανάκι και να πάει στο σπίτι του. Λες και τα πάντα κρίνονται με κάποια «πεζοναυτέ» μέτρηση ανδρισμού στην οποία η αντοχή σε κάθε τύπου παρενοχλήσεις σκοράρει όσο και οι άλλες ικανότητες. Η ύπαρξη κανόνων όμως -σε όσο ακραίες συνθήκες και αν παλεύεις όμως είναι ένδειξη πολιτισμού- η επικράτηση του ισχυρότερου πάλι, όχι.

Η αμφισβήτηση των μαρτυριών είναι ένα ακόμη στοιχείο που τείνουν να προβάλουν όσοι δεν επλήγησαν από τέτοιες καταστάσεις. Ίσως ανακατεμένη και με μια δόση καχυποψίας για κάποια κρυφά οφέλη, μια μυστική συνδιαλλαγή που όσοι συμπονούν τα θύματα μάλλον αγνοούν. Ένα «για να μη σου πω ότι…».

Τέλος η έλλειψη ενδιαφέροντος για το τι πραγματικά λέει κάποιος που καταγγέλλει μπούλινγκ. Κάποιοι, κάπου, για κάποιο λόγο έκαναν «παράπονα» και αυτό μάλλον γιατί έπαψαν να «βρίσκονται στην επιφάνεια», γιατί αποζητούν άλλο τρόπο να μείνουν στη δημοσιότητα. Έστω και αν καταρρακώνονται δημόσια- ποιος νοιάζεται; Με τον τρόπο αυτό μια κατάθεση ψυχής μετατρέπεται σε φτηνό κόλπο για κάποιον διορισμό ή ένα βόλεμα,

Δεν είναι οι απόψεις του Πετρούνια που κάνουν το πρόβλημα. Το πρόβλημα υπάρχει και είναι εκεί. Ορισμένες φορές πετάγεται μπροστά μας με τρόπο που δεν μας αφήνει καν να το αγνοήσουμε και από αυτή την άποψη, τέτοια περιστατικά είναι ευκαιρίες. Ευκαιρίες για να καταλάβουμε όλοι ότι ο αντίπαλος δεν είναι αυτός που παρενοχλεί, που βιάζει, που βιαιοπραγεί, που παρενοχλεί- αυτόν θα τον αναλάβει η ποινική δικαιοσύνη. Εχθρός είναι όλοι αυτοί που δεν έχουν καλοκαταλάβει τι συμβαίνει και δεν δίνουν πεντάρα να το ψάξουν και να πάρουν θέση.