Η αξιολόγηση πρέπει να γίνει

Αξιολόγηση στα σχολεία είναι κάτι που πρέπει να γίνει. Μπορεί να μην είναι η συγκεκριμένη αξιολόγηση, αλλά μια κάποια τύπου αξιολόγηση θα πρέπει να πραγματοποιηθεί.

Λόγους που να στηρίζουν μια τέτοια ανάγκη μπορώ να φανταστώ πολλούς. Ο καλύτερος είναι ότι σήμερα διδάσκουν αρκετοί καθηγητές και δάσκαλοι που είναι ακατάλληλοι για να μπαίνουν σε τάξη. Είτε έγιναν ακατάλληλοι με τα χρόνια, είτε ήταν ακατάλληλοι από την αρχή, αλλά με τα συστήματα επιλογής που υπήρχαν και υπάρχουν (επετηρίδα, ΑΣΕΠ, προσλήψεις με βάση το προσοντολόγιο κλπ)  και επιλέγουν ανθρώπους με διάφορες ικανότητες και πιθανώς καμία διδακτική δεξιότητα, δεν το ξέραμε καν.    

Πλην των τελευταίων τάξεων του Λυκείου, που είναι μια επαγγελματοποιημένη προετοιμασία για τις πανελλαδικές εξετάσεις, το ιδιαίτερο επίπεδο γνώσεων δεν είναι απαιτούμενο για τους διδάσκοντες. Εκείνο που είναι απολύτως απαραίτητο είναι η σωστή παιδαγωγική στρατηγική, και αρετές όπως η υπομονή, η κατανόηση της παιδικής και εφηβικής ψυχολογίας, η αγάπη για την εκπαιδευτική διαδικασία και άλλα τέτοια, εν πολλοίς μη μετρήσιμα.  Κανείς από όσους υπηρετεί τώρα την εκπαίδευση δεν εξετάστηκε ποτέ σε κάτι παρόμοιο. Και πώς θα μπορούσε άλλωστε αφού η διδασκαλία της παιδαγωγικής στα ελληνικά πανεπιστήμια περιορίζεται σε κάτι θεωρητικά εγχειρίδια;

Είναι άμεση ανάγκη λοιπόν να γίνει μια αξιολόγηση μέσα στις τάξεις προκειμένου να εντοπιστούν άνθρωποι που είναι ανεπαρκείς για να μπαίνουν σε τάξη, αλλά και κάποιοι- θέλω να ελπίζω λίγοι- που είναι επικίνδυνοι. Αφού θα έχουμε αυτά τα αποτελέσματα, θα δούμε τι θα κάνουμε. Θα τους απομακρύνουμε; Θα τους επιμορφώσουμε; Θα τους βάλουμε να κολλάνε γραμματόσημα; Τόσες δουλειές γραφείου υπάρχουν- ας γίνει μια πιο ορθολογική κατανομή του προσωπικού, ώστε και οι άνθρωποι να μην χάσουν τη δουλειά τους, και να μπαίνουν στις τάξεις οι καλύτεροι δυνατοί.

Στη βάση αυτή και για να αφαιρεθεί κάθε επιχείρημα από τον εκάστοτε υπουργό Παιδείας, η γνώμη μου είναι ότι την αξιολόγηση θα πρέπει να την οργανώσουν και, εν μέρει, να την διεκπεραιώσουν οι ίδιοι οι διδάσκοντες. Αυτοί άλλωστε γνωρίζουν καλύτερα τι χρειάζονται τα σχολεία και οι μαθητές, και τα συνδικαλιστικά τους όργανα θα μπορούσαν να εκπονήσουν έναν οδικό χάρτη για μια τέτοια αξιολόγηση. Με τον τρόπο αυτό θεωρώ ότι οι διδάσκοντες θα αποκτούσαν περισσότερα ερείσματα και στην κοινωνία. Γιατί, όπως έλεγα σε έναν φίλο εκπαιδευτικό γινόμενος οπωσδήποτε δυσάρεστος, η εικόνα που κρατά κάθε φορά η ελληνική κοινωνία από την αντίσταση των εκπαιδευτικών στην αξιολόγηση είναι αυτή ενός φυγόπονου δημοσίου υπαλλήλου- και αυτό είναι κάτι που βαραίνει συνολικά τον κλάδο της δημόσιας δωρεάν εκπαίδευσης.

Όσο αυτό διαιωνίζεται, το υπουργείο θα βάζει μπροστά αξιολογήσεις όπως η τρέχουσα, οι οποίες μάλιστα θα δίνουν πάσα σε διάφορα φρικώδη, όπως τις χορηγίες εταιριών στα σχολεία, την ανάδειξη σχολείων- «πρωταθλητών» με φοβερές επιδόσεις και "κακών" σχολείων που ίσως θα πρέπει να κλείσουν, και σε ενδοεκπαιδευτικούς ανταγωνισμούς. Ακόμη και αυτή η διαδικασία να ναυαγήσει, θα έρθει η επόμενη.