Τροφή για σκέψη στην πόρτα σου

Ο ακτιβισμός του «like» έχει κάτι πολύ εκνευριστικό: Θυμίζει την φιλανθρωπία του like, τον οίκτο του like, την συμπόνοια του like και ούτω καθ΄ εξής. Αυτό συμβαίνει γιατί προκύπτει με την ίδια εύκολη και αβασάνιστη διαδικασία που προκύπτουν όλες οι δράσεις στα social media.

Η είδηση για την αλλαγή του εργασιακού καθεστώτος στο eFood ξεσήκωσε κύματα αγανάκτησης στο ελληνικό κοινό. Αυτό δεν είναι δυσεξήγητο. Τα τελευταία χρόνια οι εργαζόμενοι ως delivery έχουν αυξηθεί και μαζί με την αύξηση αυτή ο κλάδος έχει δυναμώσει συνδικαλιστικά και τα όργανά τους έχουν καταφέρει να εκπροσωπούν ως κάτι ενιαίο έναν υπολογίσιμο αριθμό εργαζομένων. Ταυτόχρονα, δημιουργήθηκε εδώ και καιρό κλίμα συμπάθειας για την συγκεκριμένη κατηγορία νέων εργαζομένων και τις συνθήκες στις οποίες αυτοί εργάζονται. Το κίνητρο λοιπόν για να υπερθεματίσουμε έναντι του «κακού eFood» υπάρχει.

Βέβαια μια στοιχειώδης έρευνα σε ειδησεογραφικά sites θα αποδείκνυε εύκολα πως η συγκεκριμένη πρακτική για την οποία κατηγορείται η εταιρία- η ανυπαρξία συμβάσεων δηλαδή- αποτελεί τον πάγιο τρόπο λειτουργίας της ανταγωνίστριας, Wolt. Εκεί μάλλον όμως που το θέμα δεν «τρεντάρει» δεν μαζεύεται και κόσμος για να κράξει. Λογικό; Μάλλον θλιβερό.

Με τον τρόπο αυτό χάνεται ο πραγματικός μοχλός όλων αυτών των κινήσεων, που δεν είναι άλλος από την επιδίωξη του κέρδους, το κυνήγι της αυξημένης παραγωγικότητας και η προσπάθεια να μειωθούν τα λειτουργικά έξοδα. Πίσω από τον μοχλό αυτόν δεν βρίσκεται κανείς άλλος παρά η οικονομία της αγοράς ή, όπως έλεγαν οι παλαιότεροι, ο καπιταλισμός.

Αν δεν σου αρέσει αυτό που έγινε στο eFood και αυτό που γίνεται επί χρόνια στην Wolt και σε διάφορες άλλες εταιρίες μάθε ότι το θέμα είναι μόνο πολιτικό και δεν λύνεται με οργισμένα τουίτς και θυμωμένες φατσούλες. Και από την άλλη στις πορείες για το ασφαλιστικό να είναι τρεις και το ΚΚΕ.

Νομίζω ότι η οδυνηρή πραγματικότητα είναι η εξής: Αυτό που θέλουμε οι περισσότεροι είναι να ζούμε εντός του απάνθρωπου αυτού συστήματος και να απολαμβάνουμε την πιθανότητα να είμαστε εμείς που θα καταφέρουμε να πλουτίσουμε, ενώ παράλληλα να ρίχνουμε και κανένα ασφαλές κράξιμο σε «κάποιον κακό»- όποιον να’ ναι, δεν υπάρχει λόγος να έχουμε ψάξει και το τι ακριβώς συμβαίνει. Άλλωστε, ποιος προλαβαίνει να ενημερωθεί;

Τι και αν στην πραγματικότητα το eFood δεν κατάργησε τις συμβάσεις, αλλά αποφάσισε να τις συνδυάζει με μια διαβαθμισμένη εργασιακή σχέση που στοχεύει τους λιγότερο παραγωγικούς υπαλλήλους της. Αν τους είχε απολύσει απευθείας θα ήταν καλύτερα; Ή μήπως χειρότερα; Ό,τι και αν σκεφτεί κανείς, το πιθανότερο είναι ότι δεν θα το είχε μάθει καν, αφού θα αποτελούσε είδηση μόνο για τα κινηματικά Μέσα και για το οικονομικό ρεπορτάζ. Και αυτό από μόνο του λέει πολλά για το πώς δημιουργούνται οι τάσεις και οι απόψεις στον χυλό των timelines.

Είναι λοιπόν άχρηστα τα social media και βλαπτικά για την ενημέρωση; Όχι, δεν είναι. Η χρήση τους όμως μπορεί να είναι επικίνδυνη γιατί εκτονώνουν αντιδράσεις της κοινής γνώμης που θα μπορούσαν να προκαλέσουν μια βαθύτερη και πιο ουσιαστική αλλαγή. Είναι ακόμη επικίνδυνα γιατί δίνουν την ψευδαίσθηση της ενημέρωσης, ενώ στην πραγματικότητα δεν είναι κάτι περισσότερο από on line καφενεία (με τα καλά και τα κακά των καφενείων).

Εκεί, σε αυτό το μεγάλο καφενείο που στήθηκε την Παρασκευή είδαμε κάτι εντυπωσιακό: Πολύ κόσμο να δείχνει ότι ενδιαφέρεται για την επιδείνωση εργασιακών συνθηκών σε μια μεγάλη εταιρία. Θετικόν, αλλά παρακάτω; Τι υπάρχει; Δημιουργείται μια συνολικότερη συνείδηση ή ο πιο μάγκας είναι αυτός που θα κράξει με μεγαλύτερη βδελυγμία το eFood;