Ο εχθρός του εχθρού σου δεν είναι φίλος σου

Δεν θα σταματήσει ειλικρινά ποτέ να με εκπλήσσει η τάση της ελληνικής κοινωνίας να κάνει πολιτική κουβέντα με όρους γηπεδικούς. Από τα «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο» και τα «φονιάδες των λαών Αμερικάνοι» που ρίζωσαν βαθιά στη συλλογική μας συνείδηση από τα χρόνια του Ανδρέα, στις σημερινές κουβέντες για την Καμπούλ που έγινε Σαϊγκόν, ένα οπαδικό σύνθημα δρόμος.

Δεν θέλω να σας στεναχωρήσω, παιδιά, αλλά οι Αμερικάνοι δεν «χάσανε» στο Αφγανιστάν. Αποφάσισαν να τα μαζέψουν και να φύγουν, και δέκα μέρες πριν ολοκληρωθεί η απομάκρυνσή τους (με το 95% των στρατευμάτων προ πολλού μακριά από την χώρα) οι Ταλιμπάν βρήκανε τον αφγανικό στρατό φοβισμένο, διεφθαρμένο, χωρίς κίνητρο να πολεμήσει και έτοιμο να παραδοθεί και ορμήσανε. Ήταν περίπου 80.000 Ταλιμπάν εναντίον 300.000 Αφγανών στρατιωτών. Και τους πήρε 8 μέρες για να καταλάβουνε την χώρα –τις μεγάλες πόλεις, βασικά, την επαρχία την είχαν ήδη.

Ξέρετε τι πάθανε οι Αμερικάνοι από αυτό; Απολύτως τίποτα –εκτός αν μετρήσεις τους πανηγυρισμούς του Μήτσου απ’ τα Πετράλωνα που είδε να επαληθεύονται τα «θα φεύγετε με ελικόπτερα» που πόσταρε στο Facebook.

Ξέρετε τι πάθανε οι Αφγανοί από αυτό; Εδώ ενδεικτικά μια προχτεσινή μαρτυρία στον Guardian, από κάτοικο της Καμπούλ, που λέει πως η πρόσβαση των γυναικών στην εκπαίδευση και στην εργασία καταργήθηκε, πως ο μισός πληθυσμός της χώρας δεν θα μπορεί να κυκλοφορεί στους δρόμους (κι αυτό δεν είναι σχήμα λόγου: όντως δεν επιτρέπεται να βγαίνουν από τα σπίτια τους), πως οι εξαναγκασμοί σε γάμο μόλις επανήλθαν, και πως τα ανθρώπινα δικαιώματα μόλις καταργήθηκαν.

Για να προλάβω αδαή σχόλια τύπου «αφού μουσουλμάνοι είναι, αυτά κάνουν», να ενημερώσω το φιλομαθές κοινό πως η σαρία, ο ισλαμικός νόμος διαβόητα παραδείγματα του οποίου είναι τα «σου κόβω το χέρι αν κλέψεις» και «λιθοβολώ μέχρι θανάτου γυναίκες που κατηγορούνται για μοιχεία», εφαρμόζεται σε ένα πολύ μικρό ποσοστό των μουσουλμανικών χωρών, στις οποίες δεν συγκαταλέγονται, ας πούμε, η Αίγυπτος, η Ιορδανία, η Λιβύη, ο Λίβανος, τα Ηνωμένα Αραβικά εμιράτα, το Κατάρ και το Κουβέιτ –και σίγουρα όχι το Αφγανιστάν πριν τους Ταλιμπάν.

Μεταξύ άλλων πραγμάτων που απαγορεύει το καθεστώς των Ταλιμπάν, και δεν αναφέρονται στην πιο πάνω μαρτυρία, καθότι πολύς κόσμος στο Αφγανιστάν ευελπιστεί ότι η Δύση είναι αρκετά ευαισθητοποιημένη ώστε να ξέρει (πικρό γέλιο) είναι ο χορός, η μουσική, το τραγούδι, η τηλεόραση, το γέλιο σε δημόσιο χώρο, το πέταγμα χαρταετού, και το να έχεις στο σπίτι σου παπαγαλάκια. Η ποινή για κάποια από τα παραπάνω είναι θάνατος –στην τελευταία περίπτωση, και για σένα, και για τα παπαγαλάκια.

Έχουν μερίδιο ευθύνης οι ΗΠΑ για τα αίσχη των Ταλιμπάν; Έχουν. Είχαν και όταν πολεμούσαν πλάι-πλάι μαζί τους εναντίον των Σοβιετικών στο Αφγανιστάν, έχουν και τώρα που ξόδεψαν δισεκατομμύρια δολάρια για να εξοπλίσουν και να εκπαιδεύσουν τον αφγανικό στρατό εναντίον τους, υπολογίζοντας πως «η Καμπούλ θα αντέξει τρεις μήνες» (άντεξε τρεις ώρες και παραδόθηκε αμαχητί) πριν φύγουν επειδή το ζήτημα έπαψε να τους αφορά.

Όμως, το να πανηγυρίζεις επειδή «χάσανε» και «τέτοιοι που είναι καλά να πάθουν», σημαίνει πως ξεχνάς ότι οι Ταλιμπάν δεν έχουν μείνει μόνοι τους να κυβερνήσουν επιτέλους την χώρα τους επειδή «αυτοδιάθεση των λαών». Έχουν μείνει ανενόχλητοι να κυβερνήσουν 38 εκατομμύρια ανθρώπους που προτιμούν να κρεμαστούν σε ένα αεροπλάνο που απογειώνεται και να πέσουν από αυτό, παρά να ζήσουν ξανά αυτόν τον εφιάλτη. Κι εγώ αυτό θα προτιμούσα.