Η απαγόρευση δεν είναι λύση

Νομίζω ότι η πανδημία και ο τρόπος (ας την πούμε) διαχείρισής της δημιούργησαν κακό προηγούμενο για την κυβέρνηση.

Η πρόσφατη παράταση της απαγόρευσης κυκλοφορίας σε δάση, χώρους πρασίνου και περιοχές Natura ως τις 20 Αυγούστου το αποδεικνύει περίτρανα.

Όπως στην πανδημία η ρητορική ήταν «δεν έχουμε ΜΕΘ, οπότε δεν βγαίνετε απ’ τα σπίτια σας», έτσι και τώρα «δεν έχουμε επαρκή μέσα πυρόσβεσης, πολλώ δε μάλλον μηχανισμούς πρόληψης της καταστροφής, άρα δεν μπαίνετε στα δάση».

Αυτό όμως, πέρα του να καταπατά ένα δικαίωμα που σε χώρες πιο προηγμένες από εμάς θεωρείται αδιαπραγμάτευτο, αυτό της καθολικής και ανεμπόδιστης πρόσβασης στη φύση, πηγαίνει και το αγαπημένο αφήγημα της Νέας Δημοκρατίας, εκείνο της ατομικής ευθύνης, ένα βήμα παραπέρα: Όπως έφταιγες εσύ που διαδιδόταν ο ιός, έτσι φταις εσύ που καίγονται τα δάση.

Ωραία λοιπόν, αν κανείς δεν έχει πρόσβαση στο δάσος, το δάσος δεν θα καεί. Ή αν καεί από μη ανθρώπινους παράγοντες, πέσει ένας κεραυνός ξέρω γω, τουλάχιστον θα έχουμε «σώσει» ανθρώπινες ζωές.

Το πρόβλημα, όμως, είναι πως οι κυβερνήσεις δεν εκλέγονται για να σώζουν ζωές. Δεν είναι μπαμπάδες ανήλικων παιδιών που «ξέρουν καλύτερα» ποιο είναι το καλό τους, και δεν τα αφήνουν να βγαίνουν βράδυ για να μην τους ρίξει κανείς τίποτα στο ποτό.

Οι κυβερνήσεις εκλέγονται για να διαχειρίζονται τις υποθέσεις του κράτους. Όχι την επιβίωση των πολιτών τους. Αυτή (θα έπρεπε να) θεωρείται δεδομένη.