Του διαγγέλματος το κάγκελο

διάγγελμα το: επίσημη ανακοίνωση που εκδίδεται από μια αρχή και που απευθύνεται στο σύνολο του λαού για θέματα μεγάλης σπουδαιότητας ή πανηγυρικού χαρακτήρα: Tο ~ του Προέδρου της Δημοκρατίας / του πρωθυπουργού / των κομμάτων. Bασιλικό / στρατιωτικό ~. ~ για την κήρυξη πολέμου / για τον καινούριο χρόνο / για την εθνική επέτειο.
από το λεξικό Τριανταφυλλίδη 

Δεν υπήρξε στη σύγχρονη ιστορία της Ελλάδας Πρωθυπουργός με τόσα διαγγέλματα όσα απευθύνει (περίπου δυο φορές τον μήνα) ο Κυριάκος Μητσοτάκης στον ελληνικό λαό.

Κι αν κάτι «κλωτσάει» στην εικόνα του Πρωθυπουργού να μας απευθύνεται –ξεκινώντας σχεδόν πάντα «συμπολίτες μου…»− μέσα από το green room του, μπροστά σε ένα autocue, αυτό δεν είναι μόνο πως δεν το έχουμε συνηθίσει.

Είναι οι συνειρμοί που γεννάει με τη Μοναρχία.

Ποιος απευθύνεται στον λαό μιλώντας μονομερώς, κοιτάζοντας μια κάμερα σε απόλυτη ησυχία, χωρίς έστω δημοσιογράφους να κάνουν –έστω προσυμφωνημένες− ερωτήσεις;

Η Ελισσάβετ της Αγγλίας ήταν η πρώτη που μου ήρθε στο μυαλό, επιχειρώντας να απαντήσω στην ερώτηση. Κι αυτή βέβαια, όπως με ενημερώνει η σχετική λίστα των διαγγελμάτων της, δεν απευθύνεται στους πολίτες τόσο συχνά όσο ο Κυριάκος Μητσοτάκης: Μόλις τρία διαγγέλματα το 2020, απέναντι στα δώδεκα του Πρωθυπουργού μας (και μιλάω μόνο για το 2020, αυτή τη στιγμή έχει ξεπεράσει τα είκοσι).

Διαγγέλματα βέβαια απευθύνουν και οι Αμερικανοί πρόεδροι. Μια ματιά στη σχετική λίστα θα έκανε τους κακεντρεχείς να πουν πως, όσο λιγότερο δημοφιλής –και περισσότερο συντηρητικός− ο πρόεδρος, τόσο μεγαλύτερη η λίστα με τα διαγγέλματά του.

Σε κάνει να αναρωτιέσαι, εφόσον έχει εξασφαλισμένη την στήριξη της συντριπτικής πλειοψηφίας των ΜΜΕ, γιατί ο Κυριάκος Μητσοτάκης επιλέγει σχεδόν αποκλειστικά έναν τρόπο επικοινωνίας που αποκλείει κάθε μορφής αλληλεπίδραση. Ούτε συνεντεύξεις τύπου, ούτε ζωντανές δηλώσεις από τα σημεία που λαμβάνουν χώρα οι εξελίξεις. Κανένας διάλογος, καμία ερώτηση, καμία απολύτως ευκαιρία να ακουστεί έστω και η παραμικρή αμφισβήτηση.