Γιατί να είναι η πολιτεία κοντά στους επαγγελματίες αθλητές;

Οι δηλώσεις του αρσιβαρίστα Θεόδωρου Ιακωβίδη συγκλόνισαν την κοινή γνώμη, γιατί μετέφεραν την ειλικρινή θλίψη ενός αθλητή που δεν ζητά κάτι. Ήταν η εικόνα ενός αθλητή που παρατά αυτό που αγαπά, απογοητευμένος από τις δυσκολίες που τού προκαλεί και από το γεγονός ότι δεν έχει καμία συμπαράσταση. Αλήθεια, από ποιον να έχει συμπαράσταση; Μα, από την πολιτεία, από ποιον άλλο;

Ο Ιακωβίδης, η Κορακάκη και τόσοι άλλοι πριν από αυτούς θα περίμεναν την βοήθεια της πολιτείας για να κάνουν πρωταθλητισμό. Πράγματι, μια άνοδος σε ένα βάθρο- ειδικά αν αυτό είναι ολυμπιακό- προβάλει την χώρα και την εικόνα της ως επιτυχημένης προς τα έξω. Κοινωνικά όμως, σε τι αντιστοιχεί;  

Όσοι κάνουν πρωταθλητισμό αφιερώνουν τη ζωή τους σε αυτό, κυνηγώντας κάτι που μπορεί να μην το πιάσουν ποτέ. Ο πρωταθλητισμός είναι δουλειά πλήρους απασχόλησης και αν δεν έχεις κάποιον να σε ταΐζει θα πρέπει να αναζητήσεις έναν ή περισσότερους χορηγούς, μια που από την εποχή της κρίσεις και μετά οι παχυλές επιδοτήσεις προς τις αθλητικές ομοσπονδίες έχουν τελειώσει.

Η περίπτωση να αναλάβει το κράτος αυτές τις χορηγίες έχει κάτι το ευγενές. Στο κάτω κάτω με τα ελληνικά χρώματα αγωνίζονται οι αθλητές και η πατρίδα οφείλει να τους βοηθήσει.

Ας δούμε όμως:  για ποιο σκοπό να τους βοηθήσει; Για να σημειώνουν επιτυχίες σε έναν επαγγελματικό αθλητισμό που είναι διεφθαρμένος; Που κυνηγά τις επιδόσεις, το θέαμα, την ηρωοποίηση των αθλητών που μετά μπορούν να κεφαλαιοποιήσουν την επιτυχία τους διαφημίζοντας ή βρίσκοντας πιο εύκολα τον επόμενο χορηγό;

Ο κύκλος μο;y φαίνεται στρεβλός, αν και μπορώ να καταλάβω απόλυτα πώς και γιατί λειτουργεί έτσι. Θα ήθελα, αν ανακατευόταν στις χρηματοδοτήσεις η ελληνική πολιτεία να μπορεί να θέσει και κάποιους όρους που θα είχαν και κάποιο διαπαιδαγωγιτικό χαρακτήρα για την κοινωνία. Επί παραδείγματι, η αθρόα χρήση αναβολικών ουσιών, χωρίς τις οποίες πρωταθλητισμός σήμερα δεν γίνεται και ολυμπιακά μετάλλια δεν κερδίζονται, δίνει πολύ λάθος μήνυμα στους νεότερους, ακόμη και αν πρόκειται για επιτρεπτές- προς το παρόν- ουσίες. Αθλητισμό πρέπει να κάνουν όλοι για να γίνουν καλύτεροι, όχι για να κερδίσουν ένα καλύτερο συμβόλαιο ή, έστω, για να ανταμειφθούν με μια θέση στο δημόσιο, μια άδεια για πρακτορείο Προ-Πό ή δεν ξέρω τι άλλο.

Οι αθλητές που θα επιδοτούνται από την πολιτεία πρέπει να είναι παράδειγμα. Τι παράδειγμα δίνουν οι Ολυμπιακοί Αγώνες όπως είναι σήμερα; Πίσω από τις τελετές που ξεχειλίζουν από σεβασμό για τα αθλητικά ιδεώδη και τις ιδρυτικές τους πανανθρώπινες αξίες, κάτω από τις λαμπρές απονομές εξελίσσεται μια γιορτή του μάρκετινγκ, είτε αφορά χώρες, είτε αφορά εταιρίες. Γιατί μια χώρα να νοιάζεται να διακριθεί σε αυτό το πεδίο;  

Δεν υπάρχει καμιά «αλήθεια» στους Ολυμπιακούς Αγώνες λοιπόν; Ασφαλώς και υπάρχει. Υπάρχει η αλήθεια των παιδιών που κάνουν σκληρή προπόνηση για χρόνια, που θυσιάζουν τις χαρές της καθημερινότητας γιατί έχουν στόχο, η αλήθεια του ήθους που χαρίζει σε κάθε άνθρωπο η σκληρή προσπάθεια. Αυτά είναι εκεί και πάντα θα είναι, ακόμη και αν στο τέλος περιμένει ένα παχύ κόκκινο χαλί και όχι ένα λιτό δάφνινο στεφάνι. Αυτά όμως είναι εκεί και στα συνοικιακά στάδια με το τσιμέντο αντί για ταρτάν και στις χωρίς θέρμανση αίθουσες προπόνησης κάποιου επαρχιακού συλλόγου.

Εκεί, στην καθημερινότητα ενηλίκων και παιδιών, τα χρήματα της πολιτείας θα πιάσουν πραγματικά τόπο. Γιατί έχουμε απόλυτη ανάγκη τις αξίες και τη νοοτροπία που χαρίζει ο ερασιτεχνικός αθλητισμός και για αυτό πρέπει να γίνει προσβάσιμος σε όσο το δυνατόν περισσότερους.

Ναι, το πρόσωπο-ήρωας-ολυμπιονίκης μπορεί και αυτό να οδηγήσει στον αθλητισμό. Δεν είναι όμως υποχρέωση της πολιτείας να δημιουργήσει τέτοια πρότυπα. Υποχρέωσή της είναι να υπάρχουν οι υποδομές σε κάθε γειτονιά και η αντίστοιχη εκπαίδευση στα σχολεία.