Δεν είναι αργία, είναι το γκλίτερ που ξανάρχεται

Όταν πρωτοδιάβασα την είδηση για την πρόταση Τσίπρα πρί αργίας την Δευτέρα της κορύφωσης του καύσωνα, ομολογώ ότι γέλασα. Όχι σαρδόνια, ούτε χλευαστικά, αλλά με εκείνο το χαμηλό τόνων γέλιο της νοσταλγίας  Σκέφτηκα πόσο πίσω μας είναι η δεκαετία των μνημονίων και θυμήθηκα εποχές ΠΑΣΟΚ, όταν τα «μπάνια του λαού» ήταν σχεδόν θεσμοθετημένα δια στόματος αρχηγού.

Μετά σταδιακά, όσο σκεφτόμουν διάφορε κατηγορίες ανθρώπων που θα δουλεύουν έξω, κάτω από τον ήλιο, η πρόταση Τσίπρα μου φαινόταν λιγότερο ιλαρή. Κάπως λαϊκίστικη, ναι, αλλά βάσιμη και-τελικά- λογική. Είναι καλό να γνωρίζει κανείς τα όριά του. Και εμείς ως κράτος, παρά το ότι είμαστε σε μια γεωγραφική περιοχή στην οποία θα έπρεπε να έχουμε συνηθίσει να ανταπεξερχόμαστε στις μεγάλες ζέστες χωρίς θύματα, αυτό δεν φαίνεται εύκολο να γίνει δεν ληφθούν έκτακτα μέτρα.

Και δεν πρόκειται μόνο για όσους εργάζονται εκτός γραφείου, στο ύπαιθρο. Είναι και όσοι χρησιμοποιούν τις δημόσιες συγκοινωνίες, όσοι τις περιμένουν στην στάση να φανούν, όσοι γενικώς μετακινούνται από και προς την εργασία τους, όσοι θα υποτιμήσουν τις θερμοκρασίες και θα βγουν για δουλειές, όσοι αγνοήσουν τις συστάσεις για ελαχιστοποίηση των μετακινήσεων.

Αφού κατέληξα λοιπόν ότι η πρόταση έχει λογική, σκεφτόμουν μετά πόσο μακρινός μοιάζει ο καιρός που μια τέτοια πρόταση θα μπορούσε να ακουστεί ξανά χωρίς να κάνει σούσουρο. Τα σκληρά χρόνια της κρίσης δημιούργησαν δικούς τους κανόνες «ορθότητας», οι οποίοι είχαν να κάνουν με το είναι σωστό να λέγεται και τι όχι και με το ποια νοοτροπία είναι επιτρεπτή και ποια όχι. Όχι ότι κανείς είχε ποινικοποιήσει την όποια τέτοια θέση, αλλά δεν θέλει κανένα ιδιαίτερο πολιτικό ταλέντο για να καταλάβεις τι σε παίρνει να πεις και τι σε κάνει να μοιάζεις φρούτο.

Το ότι μια τέτοια πρόταση μπορεί πλέον να ειπωθεί από τον επικεφαλής της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι ένα σημάδι ότι τα πράγματα αλλάζουν στο οικονομικό επίπεδο. Τα χρόνια της επιτροπείας για την ελληνική οικονομία «συμπίεσαν το ελατήριο» το οποίο ήταν έτοιμο να πυροδοτήσει έναν κύκλο ανάπτυξης. Αυτή η διαδικασία μόλις είχε ξεκινήσει και διακόπηκε βίαια από την επιδημία και τα συμπαραμαρτούντα της.  Όμως θα έρθει, όπως σε βλέπω και με βλέπεις αγαπητέ αναγνώστη. Μια διετία- τριετία «α λα 90s» μας χτυπάει την πόρτα.  

Αν δεν με πιστεύεις τσέκαρε στους δρόμους πόσα πολυτελή/καινούρια/μπάνικα αυτοκίνητα κυκλοφορούν και ψάξε στη μνήμη σου πότε ήταν η τελευταία φορά που τα έβλεπες με τέτοια συχνότητα. Θα θυμηθείς ότι ζούσε ακόμη ο Γιώργος ο Κατσιφάρας.- καλή του ώρα.