Ελβετικό μοντέλο

Οι επαγγελματικές ποδοσφαιρικές αναμετρήσεις παράγουν πολιτισμικά αποτελέσματα. Όπως κάθε πράγμα που έχει σχέση με την ποπ κουλτούρα, έτσι και το επαγγελματικό ποδόσφαιρο διαμορφώνει συνειδήσεις σε όλα τα κοινωνικά στρώματα και ιδίως στα λαϊκότερα. Αυτό το έχει σωστά αντιληφθεί η UEFA τα τελευταία αρκετά χρόνια και με αίσθημα ευθύνης (έστω και… δυτικο-αποικιακού τύπου) προβάλει αξίες, όπως η εναντίωση στον ρατσισμό, η αποδοχή της διαφορετικότητας και το ευ αγωνίζεσθαι.

Ο αγώνας που έδωσαν την Πέμπτη η Γαλλία και η Ελβετία στο πλαίσιο του τουρνουά Euro 2020 θα μείνει στην ιστορία κυρίως λόγω του αποκλεισμού της παγκόσμιας πρωταθλήτριας Γαλλίας από το outsider που λέγεται Ελβετία. Αξίζει όμως να θυμόμαστε αυτήν Ελβετία και για έναν ακόμη λόγο: για την πολυεθνικότητά της και για το εθνοτικά ετερόκλητο των στελεχών της. Αλβάνοι, Κοσοβάροι. Βόσνιοι και διαφόρων άλλων προελεύσεων αθλητές συναποτελούν ένα μωσαϊκό που λειτουργεί σαν ομάδα, αποδεικνύοντας σε συμβολικό επίπεδο τα οφέλη των ανοικτών συνόρων και τη αποδοχής.

Διάβαζα ότι η ποδοσφαιρική Ομοσπονδία της Ελβετίας εφαρμόζει εδώ και χρόνια ένα συγκεκριμένο  αθλητικό πρόγραμμα προώθησης μεταναστών στην εθνική ομάδα ποδοσφαίρου. Πρόκειται κυρίως για μετανάστες που ξεκίνησαν να έρχονται στην χώρα κατά την δεκαετία του 1990 κυρίως από χώρες του ανατολικού μπλοκ.

Αρκετές από αυτές τις εύπορες χώρες του ευρωπαϊκού βορά ενέταξαν στις τάξεις τους αθλητές με κατάληξη επωνύμου σε -ίτς, και δεν ζημιώθηκαν. Το ότι χρειάζεται να υπάρχουν επιτυχίες για να αναγνωριστεί ως σωστή μια πολιτική συμπερίληψης και αποδοχής προσφυγικών ροών είναι κάπως θλιβερό.

Ας αγιάσει όμως ο σκοπός τα μέσα και ας χρησιμοποιούνται τέτοια παραδείγματα «εθνικών επιτυχιών», αντί για απλές αρχές ανθρωπισμού. Ας προβάλλεται ως πεδίο ο λαμπερός κόσμος των ακριβοπληρωμένων τηλεοπτικών δικαιωμάτων και των χορηγών, αντί για την ουρά του σούπερ μάρκετ και τα λεωφορεία. Στο τέλος, το ένα θα φέρει το άλλο.