Πράσσειν άλογα

Η φυσική καταστροφή στα Γεράνεια όρη έδειξε μια σειρά από πράγματα. Κατ΄ αρχάς, ότι ποτέ δεν είναι… αργά για το ελληνικό κράτος ώστε να θρηνήσει ένα μέρος των φυσικών του πόρων. Ότι ποτέ δεν έχουμε εξελίξει τόσο τους αμυντικούς μας μηχανισμούς και την οργάνωσή μας ώστε να είμαστε σε θέση να προλαμβάνουμε ή να αποτρέπουμε τέτοια συμβάντα.

Ένα δεύτερο χρήσιμο συμπέρασμα προκύπτει από το πρώτο, αλλά είναι πιο πολιτικό: Αφορά την βεβαιότητα με την οποία η σημερινή Κυβέρνηση διαβεβαίωνε προ ετών ότι «θα εκκένωνε το Μάτι σε 20 λεπτά». Προφανώς η ανικανότητα του ενός δεν συμψηφίζεται με την ανικανότητα του άλλου. Απλά αθροίζονται, φτιάχνοντας ένα διαχρονικό προφίλ για το ελληνικό κράτος και τους ιθύνοντες.

Ένα τρίτο σημείο αφορά που η καταστροφή του Κορινθιακού μας ωθεί να σκεφτούμε είναι η σχέση μας ως κοινωνία με το φυσικό περιβάλλον και την προστασία του. Δεν ξέρω αν οι καταγγελίες για ενδιαφέρον εταιριών περί τοποθέτησης ανεμογεννητριών στα μέρη που κάηκαν αληθεύουν. Είναι τόσο πολωμένα τα πράγματα που πολλές φορές είναι δύσκολο να διακρίνεις τι πραγματικά συμβαίνει ή τι απευθύνεται στο θυμικό γενικώς οργισμένων ανθρώπων που πρόθυμα θα ασπαστούν μια σταυροφορία υπέρ ενός αγαθού που θέλουν να προστατεύσουν ή έναντι ενός άλλου που θεωρούν ότι τους απειλεί.

Ακόμη και αν οι ανεμογεννήτριες όμως δεν βρίσκονται ante portas, το πρόβλημα παραμένει: Οι περισσότεροι έχουμε μηδενική περιβαλλοντική συνείδηση και αυτό δεν αφορά μόνο το αν θα καεί ή όχι το δάσος, όσο το τι θα γίνει την επόμενη ημέρα σε θεσμικό επίπεδο. Θα υπάρξει προστασία των καμένων εκτάσεων από καταπατητές; Θα υπάρχουν αναδασώσεις για αποκατάσταση όσων χάθηκαν;

Στην Ελλάδα η οικολογική συνείδηση έχει ταυτιστεί με την ιδεολογική πολυτέλεια. Αφού υποτίθεται ότι έχει κανείς λυμένα όλα τα σχετικά με την επιβίωση, πάνω στο τσακίρ κέφι αρχίζουν να συζητούν και για το τι θα έπρεπε να γίνει για την σωτηρία του πλανήτη και της φύσης που μας περιβάλλει. Τα τελευταία χρόνια έχουν ωστόσο δείξει ότι δεν πρόκειται περί πολυτέλειας, αλλά για θέμα ζωής και θανάτου που έχει, ωστόσο, δύο ιδιαιτερότητες. Πρώτον δεν έχει έναν «κακό». Ο κακός είναι εδώ ο δυτικός τρόπος ζωής μας: τα οχήματά μας, η υπερκατανάλωση τροφίμων, το κυνήγι του πλούτου. Δεύτερον οι πραγματικά αρνητικές επιπτώσεις δεν θα φανούν παρά αφού περάσουν μία ή δύο γενιές.

Η πρόκληση είναι μπροστά μας και είναι στο χέρι μας. Πώς είναι στο χέρι μας; Να απαιτήσουμε από τις πολιτικές παρατάξεις της χώρας να αναπτύξουν πλήρες περιβαλλοντικό πρόγραμμα, το οποίο θα πρέπει να είναι παρόν στην προεκλογική περίοδο. Δεν γίνεται να ψηφίζουμε αποκλειστικά με γνώμονα το τι (νομίζουμε ότι) θα συμβεί σε μισθούς, φόρους και συντάξεις και να περιμένουμε να υπάρχει σοβαρή αντιμετώπιση εκ μέρους του κράτους και σε τομείς που μέσα μας τους σνομπάρουμε.