Εμπρός στα λουκέτα

Πριν από χρόνια περπατούσα στο Βερολίνο με μια παρέα συνταξιδιωτών, ο ένας εκ των οποίων είχε μείνει κάποια χρόνια στη Γερμανία. Περνώντας μπροστά από κάτι σαν εγκαταλειμμένο κτίριο, υπήρχε μεγάλη κινητικότητα, ενώ ακουγόταν οι ήχοι μιας συναυλίας. Αποφασίσαμε να δούμε περί τίνος πρόκειται μια που οι φάτσες που στέκονταν απέξω και μπαινόβγαιναν μάς φάνηκαν συμπαθείς, όπως και οι μουσικές που έβγαιναν από τα μεγάλα παράθυρα του μοντέρνου- αν θυμάμαι καλά- κτιρίου.

Ο εξοικειωμένος με τα της Γερμανίας φίλος μα ενημέρωσε, κατόπιν συνομιλίας και με… ιθαγενείς παριστάμενους ότι εκείνη ήταν όντως μια κατάληψη. Ήταν μάλιστα μια κατάληψη για την οποία οι καταληψίες επιδοτούνταν από την κυβέρνηση ώστε να την διατηρήσουν (!) με την ταυτόχρονη υποχρέωση να διοργανώνουν καλλιτεχνικά δρώμενα σε τακτά χρονικά διαστήματα (εικαστικές εκθέσεις, συναυλίες, όπως αυτή που είχαμε πετύχει, και λοιπά), τα οποία θα έπρεπε να έχουν δωρεάν είσοδο. Θα έπρεπε δηλαδή οι καταλήψεις στέγης να έχουν και μια καλλιτεχνική δραστηριότητα που θα τις κρατά σε επαφή με την πόλη και με τις γειτονιές, ενώ μέσω αυτής της δραστηριότητας η πόλη μπορεί να ωφεληθεί από αυτό το «φρέσκο» κύτταρο της συνήθως αντισυστημικής καλλιτεχνικής έκφρασης.

Μολονότι η όλη λογική είχε προκαλέσει τον θαυμασμό μου, ομολογώ ότι είχε μείνει στα σκονισμένα κομμάτι της μνήμης μου μέχρι πριν από λίγες μέρες που κυκλοφόρησε η πληροφορία ότι η Κυβέρνηση αποφάσισε να σφραγίσει το αυτοδιαχειριζόμενο Θέατρο Εμπρός, προκειμένου η ύπαρξή του να μην ζημιώνει το ταμείο αξιοποίησης περιουσίας του δημοσίου και να ησυχάσει και η ελληνική κοινωνία από τους ταραξίες καλλιτέχνες.

Το Εμπρός υπήρξε ένα ζωντανό κομμάτι μιας εκ των ενόντων καλλιτεχνικής διαδικασίας, μιας τέχνης «από τα κάτω», χωρίς χρηματοδοτήσεις και κρατικές παρεμβάσεις. Με τις δυσλειτουργίες του και τι ασυνέχειές του, με τις αστοχίες του αλλά και με την δημιουργικότητα όσων επέλεγαν να το στηρίζουν είτε σαν δημιουργοί, είτε σαν επισκέπτες.

Πιθανότατα δεν θα λείψει από την πόλη, από την άποψη ότι δεν θα αφήσει δυσαναπλήρωτο κενό στην καθημερινότητά μας. Θα λείψει όμως σε όποιον θελήσει να σκεφτεί λίγο τι σημαίνουν για την εθνική καλλιτεχνική παραγωγή οι «άλλες» φωνές και τα συλλογικά εγχειρήματα.