Μια χαρά παιδί

Το αστυνομικό δελτίο, οι ειδήσεις που αφορούν φόνους, βιασμούς και λοιπά εγκλήματα, έχει το δικό του κοινό. Τις προάλλες κυκλοφόρησε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ένα video που, αν και σχετίζεται με το αστυνομικό ρεπορτάζ, δεν είναι αυτό που θα λέγαμε ιδιαίτερα «ζουμερό», μια που τα όσα εικόνιζε πιο πολύ έδιναν τροφή για συζήτηση, παρά για το μάτι.

Λέω για το video που ένας νεαρός ακολουθεί μια κοπέλα μέχρι την είσοδο της πολυκατοικίας της στη Νέα Σμύρνη έχοντας βγάλει έξω το πέος του, σε μια προφανή αν και όχι πρωτόγνωρη σεξουαλική επίθεση. Ο άνδρας, από ό,τι μαθαίνω, συνελήφθη και η υπόθεση θα ακολουθήσει τον δρόμο της δικαιοσύνης. Αφήνει όμως πίσω πολλές ενδιαφέρουσες αναγνώσεις.       

«Τον είδες τον τύπο στη Νέα Σμύρνη που ακολουθούσε την κοπέλα; Κούκλος!». Αλήθεια, ποιος το περίμενε να ήταν τόσο ωραίος ένας επίδοξος βιαστής; Ίσως λίγοι.

Η εντύπωση με την οποία το μεγαλύτερο μέρος της κοινής γνώμης υποδέχθηκε τις εικόνες της επίθεσης μαρτυρά την άγνοιά μας και τις προκαταλήψεις μας γύρω από τον σεξισμό και τη σεξουαλική βία. «Ο ωραίος βρίσκει, ο άσχημος βιάζει» είναι το απλουστευτικό σχήμα που προσβάλει όποιον έχει γίνει αποδέκτης σεξουαλικής βίας. Πίσω από την συλλογιστική αυτή βρίσκεται το «αυτό που σε ενοχλεί είναι ότι ο επιτιθέμενος ήταν χάλια, όχι το ότι αγνόησε τη βούλησή σου χρησιμοποιώντας βία». Πρόκειται για προκατάληψη που αδικεί μόνιμα το θύμα φέρνοντάς το σε θέση απολογίας χρησιμοποιώντας μεσαιωνικές απόψεις για την μη ανδρική σεξουαλικότητα.

Εμφανίσιμος λοιπόν ο δράστης «που δεν του φαινόταν και θα μπορούσε να είναι ο καθένας που θα τον λέγαμε μια χαρά παιδί». Μα, αυτό ακριβώς είναι οι βιαστές: ο «καθένας», ένας τυχαίος τύπος και όχι ένα δύσμορφο φρικιό που απαντάται μία και μοναδική φορά στα ιατρικά και τα εγκληματολογικά χρονικά∙ μια γενετική εξαίρεση ή ένα ερεβώδες πλάσμα που βγαίνει από τον υπόνομό του για να βιάσει και ξανακρύβεται εκεί μέσα. Είναι ο διπλανός μας γιατί η πατριαρχία και τα πρότυπα του «ανδρισμού» κατοικούν εκεί ακριβώς, δίπλα μας.

Η ανάλυση του μέσου κρετίνου δεν σταματά εκεί, αφού το video τού έδωσε ακόμη περισσότερο υλικό για να αναλύσει με τα (ετερο)κανονικά του κριτήρια. Η εξωτερική εμφάνιση της παθούσας και το φαινόμενο μέγεθος του μορίου του δράστη αποτέλεσαν δύο ακόμη λαμπρά πεδία δόξης για τον παθητικό δέκτη μιας τέτοιας είδησης. Η ανδρική προσέγγιση προβλέπει απαρεγκλίτως την θεώρηση της γυναίκας ως ενός κομματιού κρέας, ενώ αξιολογεί τον άνδρα αποκλειστικά και μόνο για το τι «μπορεί» να κάνει με το κομμάτι αυτό.     

Εκεί, σε αυτό το συναισθηματικό και διανοητικό κατακάθι των πολλών εξ ημών, εκκολάπτεται ο επόμενος βιαστής. Και θα είναι και αυτός «άνθρωπος της διπλανής πόρτας», όπως και εκείνοι που τον παράγουν.