Παίδες, αυτά ήταν φάουλ

«Είδες τι έγινε στην Κυψέλη;!» με ρώτησε με ένταση μια φίλη που μόλις είχε πληροφορηθεί ότι την προηγούμενη είχε γίνει το κορωνοπάρτυ στην- οψίμως τρέντυ- πλατεία Αγίου Γεωργίου. Η πρώτη μου αντίδραση ήταν να μην την ακούσω καν. «Αυτό λες;», αποκρίοθηκα με οξύτητα. Για τα “πάρτυ” που γίνονται κάθε μέρα στο μετρό και στα λεωφορεία και δεν λέει κανείς κουβέντα τι έχεις να πεις; Εκεί δεν τρέχει τίποτα; Αμελητέο είναι αυτό που έγινε στην Κυψέλη μπροστά στην άλλη καθημερινότητα που μας την περνάνε στην ψιλοζούλα!», μούγκρισα μονοκοπανιά χωρίς καλά-καλά να καταλάβω πόσο ηχηρή ήταν μέσα μου η παραπάνω άποψη- λάβαρο κατά των κυβερνητικών χειρισμών.

Ναι, προφανώς η Κυβέρνηση προσπαθεί να κάνει γαργάρα ό,τι μπορεί σε σχέση με τις δικές της ευθύνες. Ίσως κάθε Κυβέρνηση κάτι τέτοιο να έκανε, αλλά αυτό είναι άσχετο, γιατί ο έλεγχος της εξουσίας δεν είναι δυνατόν να συμψηφίζεται με τον έλεγχο άλλων θεσμών που δεν είναι εξουσία.

Ένα ποστ ενός- όχι πιτσιρικά- συριζαίου φίλου με έβαλε σε μια διαφορετική οδό σκέψης. Γιατί δεν μπορούμε να ψέγουμε δημόσια και άλλες περιπτώσεις ευθύνης πέρα από την κυβερνητική; Μήπως η  ανησυχία για να μην θεωρηθεί κανείς «ισαποστασάκιας» τελικά αφαιρεί από την ευθυκρισία μας;

Όπως και αν το δει κανείς, για οποιουσδήποτε λόγους και αν θελήσει να κράξει ή να μην κράξει, ο δημόσιος συγχρωτισμός με χιλιάδες άτομα είναι ένδειξη απερισκεψίας και τα ειρωνικά γελάκια για την σοβαρότητα της κατάστασης αποτελούν «πρώτη ύλη βαρβαρότητας», όπως έγραψε ο πανεπιστημιακός Νικόλας Σεβαστάκης. Αυτό οφείλει κανείς να το επισημαίνει. Όχι εις βάρος των όσων ζητά από την Κυβέρνηση και την πολιτεία να κάνει, αλλά παράλληλα με αυτά.

Η «ατομική ευθύνη» είναι λανθασμένη έννοια για την ουσία της πολιτικής διαχείρισης της πανδημίας. Ανήκει σε ένα παιχνίδι κακώς νοούμενης επικοινωνίας, σε ένα παιχνίδι απόδοσης ευθυνών για μια  προαναγγελθείσα αποτυχία. Η κοινωνική αλληλεγγύη όμως, το να έχεις στο μυαλό σου τον άλλον και όχι μόνο το πως θα ξεσκάσεις είναι ζητούμενο. Και δεν σχετίζεται επί της ουσίας με την πανδημία, αλλά με το τι σόι άνθρωποι είμαστε. Με τον ίδιο τρόπο που σχετιζόταν και σχετίζεται η υποδοχή των προσφύγων, το πως τους βλέπει καθένας από εμάς: Όχι η καλή μας διάθεση απέναντί τους δεν θα υποκαταστήσει τα όσα πρέπει να γίνουν σε επίπεδο πολιτείας, αλλά τουλάχιστον θα εξοστρακίσουν τον μισανθρωπισμό και την ξενοφοβία.

Πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας τον διπλανό, αν όχι για άλλο λόγο, για να είμαστε περισσότεροι οι ζωντανοί που θα ψέγουμε την Κυβέρνηση για τις αστοχίες στην διαχείριση της κρίσης, και που θα ζητάμε τα αυτονόητα.