Τουρισμός, αλλά με ανθρώπινο πρόσωπο

Στον αγώνα έναντι των αντιξοοτήτων που φέρνει η πανδημία υπάρχουν συχνά διαφορετικές απόψεις. 

Έτσι, μπορεί η δουλειά των αρμοδίων στο υπουργείο Οικονομικών να είναι να φέρουν τουρισμό και ζεστά λεφτουδάκια στην Ελλάδα, αλλά οι προτεραιότητες μεγάλου μέρους τους ελληνικού λαού είναι διαφορετικές. Έχουν περισσότερο να κάνουν με την προσπάθεια να ανακτηθεί η χαμένη στην καραντίνα ελευθερία.  

Ορισμένοι θα πουν ότι την πολυτέλεια αυτής της σκέψης την έχουν κυρίως οι υπάλληλοι και μάλιστα οι μη εποχικοί, οι μη εξαρτώμενοι από τον αριθμό των τουριστών. Πιθανότατα να είναι και έτσι, αφού, όταν δεν είσαι σίγουρος ότι θα μπορέσεις να βγάλεις οικονομικά την επόμενη χρονιά, ίσως και να σε νοιάζει λιγότερο το πότε θα μπορέσεις να πας στο χωριό σου σαν… Ντόρα και εσύ, και περισσότερο το πότε θα έχεις κάποια έσοδα.

Αυτά σκεπτόμενος δυσκολεύομαι να την πέσω αναφανδόν στον κυβερνητικό σχεδιασμό για το άνοιγμα του τουρισμού- στο κάτω- κάτω δεν τους ψήφισαν και άνθρωποι που θα ήθελαν να δουν να ενισχύονται αποκλειστικά με κρατικό χρήμα όλες οι δραστηριότητες έως ότου επιστρέψουμε στην ασφάλεια. Μπορώ όμως να επισημάνω δύο πράγματα που έχουν τη σημασία τους. Πρώτον τον κυνισμό που υπάρχει εκ μέρους των αρμοδίων παραγόντων∙ αυτή την αίσθηση που αποπνέουν οι κινήσεις και οι αποφάσεις τους ότι «λέγε ό,τι θες εσύ, το χρήμα είναι στον τουρίστα, το θέλουμε και όλα τα άλλα είναι δεύτερα και συζητήσιμα».

Το δεύτερο είναι οι όροι με τους οποίους θα επιχειρήσει η χώρα να υποδεχθεί τον τουρισμό. Γιατί είναι διαφορετικό να το κάνεις όπως το περσινό καλοκαίρι «ελάτε εδώ που δεν έχουμε καμμιά αρρώστια και ούτε σας ψάχνουμε ούτε τίποτα!» και διαφορετικό να ορίσεις παραμέτρους βάσει των οποίων θα μπορεί να μπει κάποιος στη χώρα (πιστοποιητικό εμβολιασμού ή αρνητικό τεστ και λοιπά)- αυτό δηλαδή που δεν κάναμε πέρσι.  

Είναι άτιμο πράγμα η νοοτροπία της ελεύθερης αγοράς που εμάς μας καταδίκασε στον ρόλο των σερβιτόρων και μας στερεί όλο και περισσότερες περιοχές της χώρας που «δεν απευθύνονται σε ντόπιους». Ας μην προσθέσουμε την δημόσια υγεία στα θύματα αυτής της αδικίας.