Ο (απλά) σύντροφος της Προέδρου της Δημοκρατίας

Είναι πολλές φορές που αναρωτιέται κανείς από που αλλάζουν τα ισχύοντα σε μια κοινωνία: από πάνω προς το κάτω ή το ανάποδο; Πρώτα υπάρχει ένα αίτημα και μετά έρχεται μια νομοθεσία που το ικανοποιεί ή η ίδια η νομοθεσία δημιουργεί τις προϋποθέσεις ύπαρξης του δικαιώματος.

Νομίζω ότι δεν υπάρχει ενιαία απάντηση, από τη στιγμή που δεν υπάρχει ομοιογένεια στον πληθυσμό για τον οποίο μιλάμε. Με διαφορετικό τρόπο δηλαδή απευθύνεται μια νομοθετική αλλαγή σε έναν κάτοικο μιας μητρόπολης και με διαφορετικό τρόπο στους κατοίκους μιας μικρής επαρχιακής πόλης ή ενός χωριού. Μπορεί ό,τι θεωρείται αυτονόητο στην πόλη να γίνεται αποδεκτό στο χωριό μόνο όταν περιβληθεί τον μανδύα της νόμιμης επιταγής. Ή και το ανάποδο- γιατί όχι;    

Η παρουσία του συντρόφου της Προέδρου της Δημοκρατίας στις εκδηλώσεις για την επέτειο της ελληνικής επανάστασης ήταν ένα χτύπημα στην «παραδοσιακή» ελληνική οικογένεια και στις επιταγές της για το «καθωσπρέπει», που έχουν κάνει πολύ κόσμο να νιώθει ανελεύθερος και δυστυχής. Ας σκεφτούμε πόσο βαρύ είναι ακόμη και σήμερα για μια γυναίκα να μείνει ανύπαντρη και  «γεροντοκόρη», να «αποτύχει» δηλαδή να εκπληρώσει το πολιτισμικό φαντασιακό της μάνας που αντλεί κάθε χαρά από τα παιδιά της και μόνο. Ας σκεφτούμε πόσες γυναίκες έχουμε δει με θεσμικό ρόλο (λίγες). οι οποίες να τολμήσουν να έχουν δίπλα τους έναν σύντροφο με τον οποίο τις συνδέει μόνο η επιθυμία να είναι ζευγάρι και όχι κάποια νομική διαδικασία (καμία θα έλεγα, αλλά πούμε ελάχιστες).

Το παράδειγμα της Προέδρου της Δημοκρατίας είναι ηχηρό και, αναμφισβήτητα, στην σωστή κατεύθυνση. Στο θέμα των δικαιωμάτων, πρέπει να σκεφτόμαστε αυτόν που είναι πιο αδικημένος και όχι συνειδητοποιημένους ακτιβιστές που βλέπουν ή δεν βλέπουν τα πράγματα να προχωρούν προς την κατεύθυνση της ισότητας. Έτσι, για τις ηθοπλαστικές νόρμες μέρους της ελληνικής κοινωνίας «ο γκόμενος της Προέδρου»- έτσι απλά- ήταν ό,τι χρειαζόταν ως μήνυμα.

Άντε και στα δικά μας οι παντρεμένες.