Γκλομπιές για να βλέπει το κοινό

Για κάποιους το κράτος είναι εξ ορισμού «αστυνομικό»- γιατί αλλιώς τι κράτος είναι; Είναι οι ίδιοι, που σε πιο κανονικές συνθήκες θα τους λέγαμε μάλλον «κυνικούς» ή, πιο ακραία, αντικρατιστές, αναρχικούς και λοιπά τέτοια διάφορα που σηκώνουν την τρίχα των τηλεθεατών. Για τους περισσότερους ωστόσο, το κράτος δεν είναι αστυνομοκρατούμενο, τουλάχιστον σε περιπτώσεις δημοκρατικής πολιτειακής συνθήκης. Είναι οι οπαδοί της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, οι οποίοι που ίσως αναρωτιούνται τι φταίει για τα περιστατικά ασύμμετρης βίας που έχουν αποτέλεσμα την αναστάτωση σε διάφορα τμήματα της κοινωνίας και όχι μόνο τα νεανικά- φοιτητικά.  

Η γνώμη μου είναι ότι όλα αυτά γίνονται για κάτι ακόμη πιο ρηχό από ό,τι μια ιδεολογική προτίμηση των κυβερνώντων προς τον αυταρχισμό και τις αντιδημοκρατικές μεθόδους. Δεν έχει λογική να αποτελούν οι κατευθυντήριες γραμμές μέρος ενός σκοτεινού νου που, ως άλλος Νταρθ Βέιντερ επιθυμεί να τσαλαπατήσει δικαιώματα και να τσαλακώσει συλλήβδην τον κινηματικό κόσμο, ώστε να μην διεκδικεί.

Στην εκ φύσεως απροθυμία μου να αναγνωρίσω ως πιθανές παρόμοιες στρατηγικές αποφάσεις  που λαμβάνονται για να ωφελήσουν μακροπρόθεσμα «το σύστημα» προστίθεται η εκ πεποιθήσεως θέση μου ότι όσα κάνεις όντας ή διεκδικώντας εξουσία, έχουν να κάνουν με «το τι πουλάς». Και αυτή η κυβέρνηση έχει εκλεγεί έχοντας ως εκλογική πελατεία συγκεκριμένο συντηρητικό ακροατήριο, το οποίο μάλιστα φροντίζει να κρατά ταϊσμένο με εικόνες «νόμου και τάξης».

Όσο η απουσία ιδεολογιών από το πεδίο της πολιτικής θα αφήνει χώρο στην πολιτική των εντυπώσεων και τις απολιτιίκ επιλογές κυβερνήσεων, τόσο οι εκλεγμένοι θα νιώθουν ότι κυβερνούν χωρίς έρμα ηθικής, αλλά σκοπεύοντας στην ικανοποίηση των ορέξεων του κοινού.   

Αποτελεί αυτό πρακτικά απειλή για τη δημοκρατική λειτουργία της πολιτείας μας; Ναι, ακόμη και αν  φωνές όπως αυτές που μιλούν για «χούντα» και «φασισμό» αποδυναμώνουν μια τέτοια θέση και μπορούν- πολύ βολικά για τους κυβερνώντες- να καταδειχθούν ως αντιπολιτευτική ρητορεία και υπερβολή.

Αυτό κατά τους οποίου έχει νόημα να στραφούμε είναι η εντύπωση της κυβέρνησης ότι θα ζουλάει ή θα ξεζουλάει τα συνταγματικά δικαιώματα ερμηνεύοντας αυταρχικά τα εύλογα κενά που παρουσιάζουν τέτοιες θεμελιώδεις για το δημοκρατικό πολίτευμα διατάξεις όταν εφαρμόζονται στην καθημερινότητα. Τα social media είναι ένα κανάλι αντίδρασης, αλλά χρειάζεται προσοχή ώστε να μην θεωρηθεί ότι το μήνυμα περιορίζεται στο Μέσο. Η αυτοαναφορικότητα των χρηστών των κοινωνικών δικτύων δεν είναι καλός σύμβουλος σε αυτό.