Ωχ, μια πολιτική ευθύνη στο μάτι σου!

«Δεν με ξέρεις δεν σε ξέρω υποφέρεις και υποφέρω» έλεγε συνωμοτικά ο Κώστας Χατζηχρήστος στον Θανάση Βέγγο στην διάσημη σκηνή από τον «Ηλία του 16ου». Η σκηνή μας φαίνεται αστεία γιατί ως θεατές γνωρίζουμε το κοινό συμφέρον που είχαν οι δύο κινηματογραφικές περσόνες να μην αποσαφηνιστεί ο ρόλος του καθενός στην παρανομία που είχε ήδη φτάσει ενώπιον μιας πρώτης κρίσης. Θυμίζει κάτι;

Η δήλωση της υπουργού Πολιτισμού ότι «δεν γνώριζε» ούτε η ίδια ούτε ο Πρωθυπουργός τον Δημήτρη Λιγνάδη και ότι ο ίδιος «τους εξαπάτησε με υποκριτική τέχνη» θα ήταν ιλαρή, αν δεν ήταν ανησυχητική για την ποιότητα των ανθρώπων που ρυθμίζουν τις τύχες μας και για την αλαζονεία για την οποία φαίνεται ότι είναι ικανοί.

Τα πράγματα δηλαδή σε κυβερνητικό επίπεδο πηγαίνουν, ας πούμε, μια χαρά, αρκεί να μην βρεθεί κοντά στους επικεφαλής κανένας επιτήδειος με ταλέντο και δόλιους σκοπούς. Τότε… μαύρο φίδι που μας έφαγε. Και τι να κάνουν δηλαδή οι άνθρωποι, απονήρευτοι αυτοί με τόσους βελζεβούληδες που κυκλοφορούν; Πώς να καταλάβουν αν κάποιος πάει να τους γελάσει; Είναι αγνοί και αυτό πληρώνουν.  

Υπάρχει πιθανότατα ένας κανόνας της εξουσίας που όλοι εμείς οι από κάτω δεν τον έχουμε υπόψη μας γιατί δεν αναφέρεται ρητά πουθενά και πρέπει να λέει περίπου τα εξής: άμα τύχει και βρεθείς καβάλα στ΄άλογο μοίρασε θέσεις και εξουσία σε φίλους και γνωστούς, δικούς σου και εκείνου που σε ανέβασε στο άλογο. Αν κάποιος τα κάνει μαντάρα και πέσει από το δικό του άλογο, δικαιούσαι να κάνουμε ότι δεν τον ξέρουμε/δεν τον έχουμε ματαδεί/τι θέλει τέλος πάντων ο ζητιάνος στην πόρτα μου;

Σκληρή η εξουσία αλλά ο υπέρ πάντων αγώνας γίνεται πάντα για να διατηρηθούμε σε αυτήν για αυτό και σπάνια διαμαρτύρεται κανείς δημόσια για την απουσία κάλυψης όταν τον φάει η μαρμάγκα.

Έτσι λοιπόν η υπουργός και ο Πρωθυπουργός τώρα νιώθουν την ανάγκη όχι μόνο να πάρουν απόσταση από αυτόν που πνίγεται, αλλά να διαψεύσουν μεθ’ επιτάσεως και ότι κάποτε ήταν έστω και λίγο αγαπημένοι. Άσχετα βέβαια αν για τον ορισμό Λιγνάδη στην θέση του καλλιτεχνικού διευθυντή υπήρξε ή δεν υπήρξε διαγωνισμός, αν ο Κ. Μητσοτάκης έσπευσε το καλοκαίρι με ελικόπτερο του στρατού (!) για να προλάβει την παράστασή του στην Επίδαυρο και άλλα τέτοια… κακόβουλα.

Εν πάση περιπτώσει, για να τελειώνουμε με αυτά τα ψευδίσματα, αν ούτε η υπουργός ούτε ο Πρωθυπουργός πρότειναν τον Λιγνάδη για την θέση, τότε ας μας πουν ποιος τον πρότεινε.    

«Το υπουργείο δεν είναι υποχρεωμένο να ξέρει την προσωπική ζωή του καθενός αλλά το καλλιτεχνικό του έργο», ανέφερε η υπουργός στην συνέντευξή της, υπερασπιζόμενη το δικαίωμά της να αποποιηθεί την όποια πολιτική ευθύνη και άρα να διατηρήσει την θέση της. Αν  όμως η κ. Μενδώνη έβαλε την υπογραφή της ώστε να είναι ο Δ. Λιγνάδης επικεφαλής ενός οργανισμού με εφηβικά τμήματα και πάμπολλους νέους, χωρίς να ασχοληθεί με το ποιόν του ανθρώπου, η πολιτική ευθύνη τεκμηριώνεται αυτόματα.

Όταν βρίσκεσαι σε θέση εξουσίας, η ευθύνη σου καλύπτει ό,τι συμβεί και όχι αυτά που συμβαίνουν ΑΝ κάποιος αποδείξει ότι είχες γνώση. Σε μια τέτοια θέση οφείλεις να αποκτάς γνώση πριν πάρεις αποφάσεις. Αν επιλέξεις να μην φροντίσεις για τη γνώση αυτή- πες ότι δεν έχεις χρόνο, βρε αδελφέ- αναλαμβάνεις όλο το κόστος της επιλογής σαν να γνώριζες πλήρως.

Και αυτό δεν είναι κάτι διαπραγματεύσιμο κατά την διάρκεια μιας συνέντευξης Τύπου. Επειδή οι δημοκρατίες χρειάζονται υπόλογους για να λειτουργήσουν, αφού ο σκοπός τους είναι να ελέγχονται από τον λαό οι εξουσιάζοντες και να μην ψάχνει κάθε ένας από εμάς να ανακαλύψει αν κάποιος είπε για τις παιδεραστίες Λιγνάδη στην Μενδώνη, αλλά εκείνη βαριακούει, αν κάποιοι το άφησαν να εννοηθεί, αλλά εκείνη δεν τα πιάνει εύκολα ή αν τα ψιλοήξερε γιατί βοά ο καλλιτεχνικός χώρος εδώ και 20 χρόνια, αλλά από του Μαξίμου της είπαν «εσύ μην ανησυχείς για τίποτα».