Το χιόνι του λαού

Το χιόνι στην Αθήνα είναι σαν τα μπάνια του λαού, που έλεγε και ο Ανδρέας. Σταματάνε τα πάντα και όλοι νιώθουν ότι έχουν δικαίωμα να φυγοπονήσουν και να μειώσουν την παραγωγικότητά τους. Πιθανότατα αυτό σχετίζεται με τις μνήμες που έχουμε λίγο ως πολύ όλοι ως παιδιά, όταν τα σχολεία έκλειναν στην πρώτη χιονόπτωση και κονομούσαμε μια ωραιότατη αργία «δώρο» για να την γεμίσουμε με χιονοπόλεμο.

Το πιθανότερο όμως είναι τελικά να οφείλεται στην παραδεδεγμένη και διαχρονική αδυναμία του κράτους μας να διαχειριστεί οποιαδήποτε ανωμαλία στον καιρό, την οποία προθύμως βαφτίζει «ακραίο» φαινόμενο- έτσι για να μην έχει τύψεις που θα σηκώσει τα χέρια ψηλά. Πριν από χρόνια ξύπνησα στο Λονδίνο ένα πρωί για το οποίο υπήρχε η καιρική πρόβλεψη για χιονόνερο. Στις 8.15 που περπατούσα οδεύοντας προς το κέντρο της πόλης, οι αλατιέρες ήταν ήδη στον δρόμο και έριχναν αλάτι.  

Ξέρετε γιατί; Γιατί δουλειά του κράτους δεν είναι απλώς να προειδοποιεί, αλλά να κάνει κάτι για τις επικείμενες καταστάσεις και όχι να ρίχνει την ευθύνη στους πολίτες ή να τους απαγορεύει να αναλάβουν την ευθύνη. Το να κλείσεις την Εθνική Οδό είναι μια εξίσου στρεβλή λύση με το να  πεις «όποιος βγει, κακό του κεφαλιού του». Η πραγματική λύση είναι να βρεις τρόπο να είναι ανοικτοί οι δρόμοι, χωρίς οι άνθρωποι να κινδυνεύουν από αυτό.

Αλλιώς γιατί έκαναν καμιά εβδομάδα τώρα συσκέψεις επί συσκέψεων; Για να αφήσουν ανοικτές τις θερμαινόμενες αίθουσες των δήμων και να κλείσουν τα διόδια;

«Ένα πραγματικά ξηγημένο υπουργείο παιδείας θα έβγαζε σήμερα μια ανακοίνωση που θα έλεγε ‘δεν έχει διαδικτυακά μαθήματα για σήμερα, είστε ελεύθεροι να παίξετε με τις οικογένειές σας και να χαρείτε το χιόνι’» γκρίνιαζε σήμερα το πρωί μια φίλη. Θα ήταν μια πραγματικά ωραία στιγμή ενός κράτους, μια ανθρώπινη στιγμή. Όμως, η πραγματικότητα είναι ότι δεν λειτουργούν έτσι τα κράτη. Ή ίσως και να λειτουργούν αν δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς. Αν δεν μπορούν να σιγουρευτούν ότι οι πολίτες θα μπορούν να κάνουν ό,τι κάνουν πάντα και να παραμείνουν ασφαλείς.