Πες τα, Παφίλη

Το ξεμπρόστιασμά για το σεξιστικό προφίλ των πάρτυ και συλλήβδην της νοοτροπίας της ΔΑΠ στα πανεπιστήμια από τον βουλευτή της ΚΚΕ, Θανάση Παφίλη δύσκολα θα μπορούσε να είναι πιο ηχηρό. Σε ημέρες MeToo η υπενθύμιση για το ποια παράταξη προωθεί παραδοσιακά σεξιστικά στερεότυπα δίνει μιας πρώτης τάξεως ώθηση στο Μαξίμου για να προχωρήσει θεσμικές αλλαγές σε συνέχεια της πλημμυρίδας των καταγγελιών που ήρθαν στη δημοσιότητα.

Το «πρόβλημα» της ΔΑΠ ήταν πάντα η απουσία συγκεκριμένου ιδεολογικού στίγματος. Ήταν η παράταξη που φιλοξενούσε όσους φιλοδοξούσαν να κάνουν καριέρα στην πολιτική με οποιονδήποτε τρόπο, τα παιδιά εκείνων που ψήφιζαν Νέα Δημοκρατία, τα οποία αναπαρήγαγαν ό,τι είχαν μάθει από το σπίτι, πολλούς ψιλοαπολιτίκ που τσίμπαγαν με το λάιφστάιλ και τον ντόρο (Πάρτυ με ωραίες γκόμενες, εκδρομές στη Μύκονοοοος και στο Μπάνσκο), και όσους νοιάζονταν να πάρουν πτυχίο και ήλπιζαν ότι μέσω ΔΑΠ θα πάρουν τα θέματα των εξετάσεων, τις σημειώσεις του καθηγητή και διάφορα τέτοια.

Όλο αυτό το συμπίλημα που έφερνε τουλάχιστον στα ένδοξα 90s και 00s τη ΔΑΠ στην πρώτη θέση στις φοιτητικές εκλογές καθρεπτιζόταν και καθρεπτίζεται στο γνωστό σύνθημα «Και Α και ΟΥ και ΔΑΠ-ΝΔΦΚ», που δεν φιλοδοξεί να σημαίνει απολύτως τίποτα. Και πώς θα μπορούσε να σημαίνει κάτι ώστε να το καταλαβαίνουν όλοι και να μην θίγει κανέναν; Δύσκολα πράγματα.

Αυτή λοιπόν η ΔΑΠ ήταν ο προθάλαμος της εξουσίας για αρκετό κόσμο και ενδεικτικό του πως λειτουργεί η πολιτική και στην κύρια σκηνή, όχι μόνο στα Πανεπιστήμια. Άλλες εποχές θα πει κανείς. Ναι, αλλά άλλες εποχές ήταν και για τα κόμματα της αριστεράς, τα οποία δεν έβγαζαν τέτοιες τσοντο-αφίσες που υπόσχονταν με λαγνεία ξεφαντώματα τις εποχές τη ευμάρειας. Ακόμη και εξουσιολάγνα ΠΑΣΠ ένα φίλτρο το είχε.

«Αυτοί είναι οι φοιτητές που θέλετε» είπε στους υπουργούς της Κυβέρνησης ο βουλευτής του ΚΚΕ, μια που, όταν θέλεις να επωφελείσαι από την ιστορία σου, πρέπει να μπορείς να σηκώνεις και τα βάρη της.

 Το νομοσχέδιο για τα πανεπιστήμια δεν νομίζω ότι μεταφέρει καμμιά βαθιά ιδεολογική επιθυμία της Νέας δημοκρατίας για αλλαγή, στην οποία αξίζει να αντιπαρατεθεί κανείς με ηθικά επιχειρήματα. Από τη μια θέλει να προμοτάρει την ιδιωτική ανώτατη εκπαίδευση- μια επιδίωξη που είχε σχεδόν καταφέρει ο πατήρ Μητσοτάκης- και από την άλλη να κλείσει το μάτι στους νοικοκυραίους, τους επιθυμούντες «περισσότερην ασφάλεια για να μπορούμεν να κυκλοφορήσουμεν».  

Και πιθανότατα θα τα καταφέρει και τα δύο, ακόμη και αν οι επόμενες παρτο-αφίσες της ΔΑΠ  κοσμούνται από λιγότερο γυμνό,