Τα (πολλά) καρπούζια της Πανδημίας
Η λογική του "να μας βγει όσο φθηνότερα γίνεται", όταν αφορά διαχειριση κρισεων, κάπου πληρώνεται.
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
Τα νέα μέτρα που φέρνουν εκ νέου αυστηρό lockdown θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί αν η πορεία των εμβολιασμών ήταν αυτή που είχε ανακοινώσει η Κυβέρνηση, προεξοφλώντας δημοσίως κάποιες από τις διαβεβαιώσεις που η Ευρωπαϊκή Ένωση διοχέτευε στα κράτη μέλη, κεκλεισμένων των θυρών.
Φταίει η Κυβέρνηση πού η πορεία της πανδημίας είναι απρόβλεπτη, που δεν επιτρέπει μια γραμμική πρόβλεψη; Όχι δεν φταίει για αυτό. Φταίει όμως που δεν φαίνεται να είναι σε θέση να κάνει μια πρόβλεψη λαμβάνοντας υπόψη ακριβώς αυτό το χαρακτηριστικό του «απρόβλεπτου». Είτε αυτό σημαίνει ότι θα έπρεπε να μην έχουν ανοίξει καθόλου τα σύνορα το καλοκαίρι, είτε ότι θα έπρεπε τα σχολεία να έχουν διαφορετικές συνθήκες λειτουργίας, είτε ότι οι μαζικές μεταφορές θα έπρεπε να είναι αλλιώς, είτε τέλος πάντων ότι τα προηγουμένως ληφθέντα μέτρα δεν θα αφορούν μόνο τον ελεύθερο χρόνο των πολιτών.
Η προσπάθεια να «μας βγει πιο οικονομικά» η κρίση με ό,τι αυτό σήμανε για το άνοιξε κλείσε των μαγαζιών, τους μεγάλους χώρους εργασίας που ελάχιστα προστατεύονται υγειονομικά, αλλά και την ουσιαστική απροθυμία να καλυφθούν οι πάγιες ελλείψεις στην υγεία, δεν θα είναι τελικά χωρίς κόστος. Είναι το κόστος της κόπωσης και ίσως το κόστος των ψυχολογικών διαταραχών στους πολίτες που θα πρέπει τελικά «να καταβληθεί».
Επίσης η ανάγκη για επικοινωνιακή εκμετάλλευση των αρνητικών ή θετικών εξελίξεων (που πηγαίνει πάντα χέρι- χέρι με την εξουσία), δεν ήταν καλός σύμβουλος. Οι ελλείψεις στην ενημέρωση, η αστάθεια στην λήψη αποφάσεων και η ανήθικη ψήφιση μέτρων που πιθανότατα θα επέσυραν αντιδράσεις «στη ζούλα» των περιορισμών αφαίρεσαν πόντους από μια διοίκηση που το μόνο που είχε να κάνει ήταν να είναι (και να φαίνεται…) στοιχειωδώς σοβαρή.
Η Κυβέρνηση δεν φταίει για τα πάντα. Ίσως η πιο σημαντική ευθύνη της όμως να είναι ότι με τις κινήσεις της έχει σχεδόν εντελώς ξοδέψει το κεφάλαιο της προθυμίας του κόσμου να συνεργαστεί και έχει κατασπαταλήσει την εμπιστοσύνη που συγκεντρώθηκε κατά τους πρώτους μήνες του εγκλεισμού, πέρσι την άνοιξη. Και αυτό θα το πληρώσουμε όλοι, είτε ως απλώς «χαμένη ευκαιρία» για μια νέα σχέση κράτους-πολίτη, είτε ως φόρο σε ανθρώπινες ζωές.
Φταίει η Κυβέρνηση πού η πορεία της πανδημίας είναι απρόβλεπτη, που δεν επιτρέπει μια γραμμική πρόβλεψη; Όχι δεν φταίει για αυτό. Φταίει όμως που δεν φαίνεται να είναι σε θέση να κάνει μια πρόβλεψη λαμβάνοντας υπόψη ακριβώς αυτό το χαρακτηριστικό του «απρόβλεπτου». Είτε αυτό σημαίνει ότι θα έπρεπε να μην έχουν ανοίξει καθόλου τα σύνορα το καλοκαίρι, είτε ότι θα έπρεπε τα σχολεία να έχουν διαφορετικές συνθήκες λειτουργίας, είτε ότι οι μαζικές μεταφορές θα έπρεπε να είναι αλλιώς, είτε τέλος πάντων ότι τα προηγουμένως ληφθέντα μέτρα δεν θα αφορούν μόνο τον ελεύθερο χρόνο των πολιτών.
Η προσπάθεια να «μας βγει πιο οικονομικά» η κρίση με ό,τι αυτό σήμανε για το άνοιξε κλείσε των μαγαζιών, τους μεγάλους χώρους εργασίας που ελάχιστα προστατεύονται υγειονομικά, αλλά και την ουσιαστική απροθυμία να καλυφθούν οι πάγιες ελλείψεις στην υγεία, δεν θα είναι τελικά χωρίς κόστος. Είναι το κόστος της κόπωσης και ίσως το κόστος των ψυχολογικών διαταραχών στους πολίτες που θα πρέπει τελικά «να καταβληθεί».
Επίσης η ανάγκη για επικοινωνιακή εκμετάλλευση των αρνητικών ή θετικών εξελίξεων (που πηγαίνει πάντα χέρι- χέρι με την εξουσία), δεν ήταν καλός σύμβουλος. Οι ελλείψεις στην ενημέρωση, η αστάθεια στην λήψη αποφάσεων και η ανήθικη ψήφιση μέτρων που πιθανότατα θα επέσυραν αντιδράσεις «στη ζούλα» των περιορισμών αφαίρεσαν πόντους από μια διοίκηση που το μόνο που είχε να κάνει ήταν να είναι (και να φαίνεται…) στοιχειωδώς σοβαρή.
Η Κυβέρνηση δεν φταίει για τα πάντα. Ίσως η πιο σημαντική ευθύνη της όμως να είναι ότι με τις κινήσεις της έχει σχεδόν εντελώς ξοδέψει το κεφάλαιο της προθυμίας του κόσμου να συνεργαστεί και έχει κατασπαταλήσει την εμπιστοσύνη που συγκεντρώθηκε κατά τους πρώτους μήνες του εγκλεισμού, πέρσι την άνοιξη. Και αυτό θα το πληρώσουμε όλοι, είτε ως απλώς «χαμένη ευκαιρία» για μια νέα σχέση κράτους-πολίτη, είτε ως φόρο σε ανθρώπινες ζωές.
