Η πανδημία ωφελεί την... κοινωνική πρόνοια και το ΕΣΥ

Δεν ξέρω αν θα αλλάξουν οι ζωές μας από την πανδημία- εννοώ μετά την παρέλευσή της. Ακούω πολλή κινδυνολογία για τις ψυχολογικές επιπτώσεις που θα αφήσει μακροπρόθεσμα, για τις βλαπτικές συνέπειές της σε μεγάλες ομάδες του πληθυσμού και για τον φόβο που έχει ανεπιστρεπτί ενσπείρει στον κόσμο. Ίσως συμβεί, ίσως και όχι. Ίσως απλώς να αρκέσουν ένας ή δύο μήνες ελληνικής καλοκαιρίας και βολτών για να ξεπεραστούν όλες οι ψυχολογικές επιρροές.    

Εκείνο ωστόσο που πιστεύω ότι θα αλλάξει μόνιμα είναι ο τρόπος που βλέπουμε την ασκούμενη εξουσία, η έννοια που θα δίνει στο εξής ο καθένας από εμάς σε φράσεις όπως «κρατική πρόνοια», «δημόσια υγεία» και οι απαιτήσεις μας από την κάθε Κυβέρνηση.

Η εξάρτησή μας από τις κυβερνητικές αποφάσεις όχι μόνο αναφορικά με τον βαθμό του εγκλεισμού μας, αλλά και με την υγεία των ευπαθών οικείων μας και το οικονομικό και εργασιακό μας μέλλον, αναβαθμίζουν το επίπεδο της ευθύνης που αναγνωρίζουμε στους κυβερνώντες και επιτείνουν την κριτική έναντι των χειρισμών τους.

Μαγικές λύσεις δεν υπάρχουν στην διαχείριση της πανδημίας. Ωστόσο μια πολιτεία που έχει ξεκάθαρα ως πρώτο και αναμφισβήτητο στόχο την ζωή και την υγεία των μελών της, έχει πολύ λιγότερες ολιγωρίες μπροστά της από μια άλλη που παλεύει διαρκώς να ισορροπήσει ανάμεσα στο επιθυμητό και στο όσο το δυνατόν ανέξοδο.

Ναι, τα σχολεία πρέπει να μείνουν ανοικτά και ναι, οι συνωστισμοί στις δημόσιες συγκοινωνίες πρέπει να εξαλειφθούν- όπως έπρεπε να γίνει από τον Σεπτέμβριο. Αν αυτά απαιτούν έξοδα, ας τα αναλάβουμε. Δεν θα χρεωκοπήσουμε με αυτή τη δαπάνη, είναι βέβαιο.    

Με κινήσεις σαν και αυτές, που μοιάζουν δύσκολες, θα οικοδομηθεί μια νέα εμπιστοσύνη στο κράτος και τους μηχανισμούς του, που μπορεί να γίνει μια από τις θετικές παρακαταθήκες αυτής της δυσκολίας.

Με την εξαγγελία διαδοχικών lockdown όμως, ή/και με αυστηροποιήσεις των μέτρων, όχι μόνο δεν κάνουμε κοινωνική πολιτική, αλλά ωθούμε τους πολίτες στην αντιπαράθεση με τους κρατικούς μηχανισμούς και, τελικά, σε ατομιστικές πρακτικές που απέχουν από την αλληλεγγύη του Μαρτίου και συνοψίζονται στο «πώς θα την βγάλω εγώ πιο καθαρή».