Ο Κιμούλης κιμάς

Οι καταγγελίες για βίαιη συμπεριφορά στον εργασιακό χώρο που είδαν το φως της δημοσιότητας με όχημα τα όσα καταλόγισε μια σειρά από γυναίκες ηθοποιούς στον Γιώργο Κιμούλη άνοιξαν οδήγησαν την συζήτηση την οποία είχε ήδη ξεκινήσει το «ελληνικό MeToo» σε πολύ ενδιαφέρουσες οδούς.

Το πρόβλημα με τις επώνυμες και συγκεκριμένες καταγγελίες είναι ακριβώς και η δύναμή τους: ονοματίζουν δράστες, δημοσιοποιούν καταστάσεις των οποίων η τοξικότητα μεγεθύνεται όταν μένουν κρυφές. Και αν η «δύναμή» τους είναι προφανής και καλών προθέσεων, το «πρόβλημά» τους θέλει λίγη συζήτηση για να γίνει κατανοητό.

Στην λαίλαπα της κοινής γνώμης κάθε όνομα μπορεί να γίνει κιμάς, χωρίς να πολυζητηθούν αποδείξεις, μια που άλλωστε είναι δύσκολο να βρεθούν σε περιπτώσεις βίας ή κακοποίησης. Ο κίνδυνος εδώ είναι τα λαϊκά δικαστήρια που λειτουργούν εκτονώνοντας δίκαιους θυμούς αιώνων και επιχειρώντας να αποκαταστήσουν αδικίες χωρίς όμως την κατάλληλη κατάρτιση ή έστω προετοιμασία.

Ίσως οι αναγκαίες κοινωνικές ανατροπές που έχουν καθυστερήσει τόσο πολύ να μην μπορούν να συντελεστούν χωρίς παρόμοιες θυσίες- άλλωστε αν υπήρχε άλλη μέθοδος πλην του δημόσιου κραξίματος επρόκειτο να αποδώσει, πιθανότατα θα το είχε ήδη κάνει. Πρέπει όμως να έχουμε στο πίσω μέρος του μυαλού μας ότι αυτό που (μέσα μας ή έξω μας) όλοι μπορεί να καταδικάζουμε μπορεί να έχει και μια άλλη ανάγνωση. Η επιβίωση του τεκμηρίου της αθωότητας, είναι, για κάθε έναν από εμάς, όσο σημαντική είναι και για τον «κατηγορούμενο».

Τούτων λεχθέντων ας έρθω στο θέμα Κιμούλη και στον διάλογο γύρω από αυτό. Την Πέμπτη ο Δημήτρης Καταλειφός με ανάρτησή του επιχείρησε να εντάξει τις καταλογιζόμενες συμπεριφορές του ηθοποιού σε μια συλλογική συμπεριφορά παλιότερης γενιάς καλλιτεχνών που δούλεψαν σε περιβάλλον σκληρών προβών, με «απαιτήσεις σκηνοθετών που συχνά γίνονταν ακραίες» και με «ομηρικούς καυγάδες μεταξύ των συντελεστών μιας παράστασης». Ο Δημήτρης Καταλειφός θέλοντας να μετριάσει το μένος κατά του Γιώργου Κιμούλη πρότεινε η γενιά του να ζητήσει μια ενιαία συγγνώμη από τους νεότερους ηθοποιούς «και να προχωρήσουμε όλοι μαζί» (απλουστεύω και αδικώ λίγο την εκφορά των όσων είπε, αλλά όχι το νόημα- δείτε όλο το κείμενο εδώ).

Τόσο ο μουσικός Δημήτρης Οικονομάκης όσο και ο Αντώνης Καφετζόπουλος απάντησαν στον Δημήτρη Καταλειφό. «Ας μην θάψουμε το παράπονο αυτών που μίλησαν πίσω από τη "συλλογική" ευθύνη της γενιάς. Κι ας μην κρύψουμε τους θύτες πίσω από το φιλότιμο και τη συγγνώμη της "παρέας"» έγραψε ο Οικονομάκης, ενώ ο Καφετζόπουλος ανέφερε σε ανάρτησή του ότι «η συγνώμη από όλους γενικώς και αορίστως είναι παραπλανητική και αδικεί τα θύματα που επιτέλους, με βάσανο προσωπικό, ανοίγουν την καρδιά και το στόμα τους» (Δείτε τις  αναρτήσεις των δύο καλλιτεχνών εδώ).

Ναι, το να μιλήσουν τώρα άνθρωποι που ένιωθαν φιμωμένοι είναι ασύγκριτα πιο σημαντικό από τον τρόπο και τον χρόνο που διάλεξαν για να το κάνουν. Όσο λιγότερο «διψασμένοι για αίμα» και πιο ψύχραιμοι παρακολουθήσουμε αυτή την απελευθερωτική- για όλους- διαδικασία, σε τόσο πιο στέρεες βάσεις θα οικοδομηθεί η επόμενη ημέρα.