Ο Γιατρομανωλάκης φτιάχνει "χώρο"

Σε μια ιδανική κατάσταση της ελληνικής κοινωνίας, ο ορισμός του Νικόλα Γιατρομανωλάκη στην θέση του υφυπουργού Πολιτισμού θα περνούσε λίγο πολύ απαρατήρητος και μόνο οι πολιτικοί συντάκτες που ενδιαφέρονται για ισορροπίες στο εσωτερικό των κυβερνήσεων και των κομμάτων θα ασχολούνταν.

Σε αυτή την ίδια ιδανική συνθήκη μάλιστα, ακόμη και αν για κάποιον λόγο η κοινή γνώμη αποφάσιζε να ασχοληθεί με τον συγκεκριμένο πολιτικό, αυτό δεν θα συνέβαινε λόγω των σεξουαλικών του προτιμήσεων ή λόγω της δήλωσής του σχετικά με αυτές. Όταν θα φτάσουμε σε αυτό το σημείο ως κοινωνία, βέβαια, δεν θα νιώθει κανείς υποχρεωμένος να κάνει αποκαλύψεις ή να απολογηθεί για κάτι τέτοιο.

Όμως έχουμε ακόμη δρόμο μπροστά μας για κάτι τέτοιο. Προς το παρόν, η «ορατότητα» είναι χρήσιμη για μια κατηγορία πολιτών που ακόμη δεν έχουν καταφέρει να αποκτήσουν όλα τα δικαιώματα, τα οποία τούς αναγνωρίζει το Σύνταγμα∙ που δεν είναι ίσοι με τον υπόλοιπο πληθυσμό. Εδώ λοιπόν, σε αυτή την περίπτωση η ιδιότητα του Γιατρομανωλάκη ως του πρώτου ανοιχτά γκέη υπουργού είναι σημαντικό να συζητιέται ως τέτοια, ακόμη και αν αυτό συνιστά μιας μορφής διάκριση σε βάρος του συγκεκριμένου.        

Σε ορισμένες συγκυρίες είναι χρήσιμο ορισμένοι άνθρωποι να βγαίνουν μπροστά και να θυσιάζουν την ιδιωτικότητα των επιλογών τους ακόμη και με τρόπο κραυγαλέο, γιατί έτσι δίνουν θάρρος σε άλλους ανθρώπους, σε καθημερινούς ανθρώπους της διπλανής πόρτας, να απαιτήσουν η διαφορετικότητά τους να μην αποτελεί αφορμή διακρίσεων σε βάρος τους.

Η υπερπροβολή της είδησης για την σεξουαλική ταυτότητα του νέου υφυπουργού, ακόμη και αν έχει προθέσεις… σκανδαλοποίησης του γεγονότος λειτουργεί λίγο όπως και το Gay Pride, οι γνωστές εκδηλώσεις-διαδηλώσεις της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας: Φωνάζει ένα μήνυμα και έτσι δημιουργεί «χώρο». Τον έχουμε ανάγκη όλοι αυτόν τον χώρο-όχι μόνο τα μέλη αυτής της κοινότητας αυτή. Οι δολοφονίες τύπου Ζακ Κωστόπουλου το αποδεικνύουν.