Η Βάλια και ο πολιτισμός του like

Το ότι στις εκδηλώσεις μας της αλληλεγγύης επικρατεί ο «πολιτισμός του like» και της ανέξοδης υποστήριξης δεν είναι κάτι που δεν μπορεί κάποιος από μας να το φανταστεί. Κάθε φορά ωστόσο που καταλαβαίνω πόσο υποκριτική είναι η συμπεριφορά της κοινής γνώμης και πόσο εύκολα ξύνεται η λουστραρισμένη επιφάνεια της κατανόησης και της αλληλοβοήθειας, δεν μπορώ να μην νιώσω απελπισία για το πόσο δρόμο έχουμε ακόμη να διανύσουμε.

Διάβαζα το ποστ της νοσηλεύτριας Βάλια, Δασκαλάκη, η οποία περιέγραψε την ρατσιστική συμπεριφορά που αντιμετωπίζει λόγω του ότι εργάζεται σε Μονάδα Εντατικής Θεραπείας νοσοκομείου. Στην κορυφή των όσων αναφέρει, ενώ είχε συμφωνήσει  να νοικιάσει σπίτι δίνοντας μάλιστα και σχετική προκαταβολή, ο ιδιοκτήτης ακύρωσε την συμφωνία τους αφού, όπως είπε, οι ένοικοι της πολυκατοικίας φοβήθηκαν «μην τους κολλήσει».

Δεν είναι «άλλοι» αυτοί που στα social media χύνουν δάκρυα για την ηρωική προσπάθεια των υγειονομικών. Δεν είναι άλλοι αυτοί που προθύμως θα βγουν στα μπαλκόνια τους για να «χειροκροτήσουν» την ιδέα της ’ προσπάθειας των εργαζομένων στα νοσοκομεία. Οι ίδιοι είναι, που κρυμμένοι στην ανωνυμία του όχλου, στην γενική ταυτότητα των ενοίκων δεν θέλουν κοντά τους έναν άγνωστο «για να είναι σίγουροι». Που είναι αλήθεια ο θαυμασμός για τους «ήρωες»; Που είναι το πάνδημο «μπράβο»;

Τα social media δεν δημιούργησαν αυτή την υποκριτική στάση. Την έθρεψαν όμως και της έδωσαν «βήμα». Έκαναν το «πώς θέλω να φαίνομαι» πολύ πιο σημαντικό από ό,τι προηγουμένως μια που τώρα ένα μεγάλο μέρος της εικόνας μας περνά από το smartphone μας. Είναι αλήθεια αυτή η εικόνα να αντιστοιχεί στην πραγματικότητα; Όχι βέβαια. Όοο «πραγματικότητα» γίνεται η ίδια η εικόνα τόσο και τας όσα την συνθέτουν θα είναι φτερά στον άνεμο του βολέματος και της εκ τους ασφαλούς κριτικής.