Όλα τα δάχτυλα ίσα δεν είναι

Η πρώτη μέρα αποτυχίας του συστήματος τηλεμαθημάτων και η ελαφρώς προβληματική δεύτερη ημέρα ξεσήκωσαν αντιδράσεις. Άδικα; Δεν νομίζω, αν και θεωρώ ότι αυτό χρειάζεται λίγη εξήγηση.  
Τι είναι μια μικρή ανωμαλία σε ένα τόσο μεγάλο σύστημα και τι είναι μια χαμένη ημέρα όταν έχει βρεθεί τρόπος να μην χάνονται διδακτικές ώρες σε καιρό πανδημίας; Όντως σε όρους πραγματικούς, μικρό το κακό, θα απαντούσα. Όμως οι πράξει της πολιτείας κουβαλούν αναγκαστικά μαζί τους και το επίπεδο του συμβολισμού και εκεί είναι που εκπέμπονται αξιοκατάκριτα μηνύματα.

Η φροντίδα της πολιτείας για την δημόσια εκπαίδευση δεν φαίνεται να φτάνει τόσο μακριά όσο μια αναζήτηση για το ποιες θα μπορούσαν να είναι κάποιες εναλλακτικές του δικτύου Webex που έκανε τουλάχιστον ανεπαρκή είσοδο. Εφαρμογές όπως το «αρχαίο» Skype ή το Zoom θα μπορούσαν να έχουν επιστρατευθεί ώστε να μην υπάρχει αυτού του είδους η εξέλιξη.

Καλή φίλη διδάσκει σε ιδιωτικό σχολείο. Όπως με ενημέρωσε, το σχολείο χρησιμοποιεί την εφαρμογή Teams, στην οποία η πρόσβαση επιτυγχάνεται μέσω των υποδομών του ίδιου του σχολείου. Έτσι, την πρώτη ημέρα δεν αντιμετώπισαν κανένα πρόβλημα στα διαδικτυακά τους μαθήματα.

Η αβελτηρία του υπουργείου της δημόσιας παιδείας δίνει την εντύπωση πως δεν ενδιαφέρεται να  δημιουργεί εν τοις πράγμασι ότι ουδόλως ενδιαφέρεται να μην αναπαράγεται το καθεστώς εκπαίδευσης «δύο ταχυτήτων». Δεν θα υποστηρίξω αυτό που διάβασα στα social media ότι ενδεχομένως σκόπιμα επιτράπηκε στα ιδιωτικά σχολεία να αυτοοργανωθούν ως προς την παροχή τηλεκπαίδευσης ώστε μέσω της αποτελεσματικότητάς τους να προσελκύσουν πελάτες. Νομίζω όμως ότι είναι ασφαλές να υποθέσουμε ότι κανείς αρμόδιος δεν ασχολήθηκε ώστε να μην ισχύει κάτι τέτοιο ή, έστω, να μην δίνεται η εντύπωση ότι ισχύει.   

Σε αυτό το επίπεδο, οι συμβολισμοί λειτουργούν εντατικά και παράγουν πολιτικά συμπεράσματα: η δημόσια εκπαίδευση θα προσφέρει δωρεάν ένα μίνιμουμ επίπεδο, τόσο σε ποιότητα όσο και σε ποσότητα πόρων. Όποιος θέλει το παραπάνω για το παιδί του είναι ελεύθερος να το προσποριστεί μόνος του. Αν μπορεί. Βέβαια, μάλλον όποιος μπορεί, το ΄χει κάνει ήδη και οι άλλοι είναι έρμαια της τύχης τους.

Από εδώ η παραπομπή στις «ελέω θεού» ανισότητες, στις ανισότητες που δεν μπορεί ο πιο αδύναμος και το παιδί του να ξεπεράσουν, μοιάζει ευθεία. Μου θυμίζει το παλιό τραγουδάκ ιτου Λουκιανού Κηλαηδόνη. 

Αυτό είναι που θέλει η Κυβέρνηση;