Μπλακ χιούμορ με τον κόσμο του πολιτισμού

Η διαμαρτυρία των ανθρώπων του πολιτισμού για τον τρόπο που αντιμετωπίζονται από την κυβέρνηση και τους επίσημους φορείς είναι πέρα για πέρα δικαιολογημένη. Επρόκειτο για έναν επαγγελματικό χώρο που ήταν και είναι ακόμη αρκετά αρρύθμιστος ως προς τα επαγγελματικά του. Τα μαύρα λεφτά και η ανασφάλιστη εργασία είναι κανόνας, όπως και οι απλήρωτες πρόβες.

Η επιλογή του υπουργείου πολιτισμού ήταν η πολιτεία να βοηθήσει από λίγο έως καθόλου τους ανθρώπους που εργάζονται στον πολιτισμό, πολλοί εκ των οποίων δεν έχουν ακόμη λάβει το βοήθημα που τους υποσχέθηκαν την άνοιξη.

Πριν από λίγες ημέρες θέατρα, μουσικές σκηνές, κινηματογράφοι και λοιπά έκλεισαν οριστικά. Πριν να κλείσουν όμως πέρασαν διαδοχικούς «ακρωτηριασμούς» που θα ταίριαζαν σε βασανιστές ή σε ανθρώπους που δεν έχουν απολύτως κανένα σχέδιο για αυτή την κατηγορία εργαζομένων.

Όπως αναφέρει το ευφάνταστα ποστ που αναδημοσίευσε ο ηθοποιός Αργύρης Ξάφης πριν το οριστικό κλείσιμο ο αριθμός των επιτρεπόμενων θεατών μειωνόταν συνεχώς, ενώ οι απαραίτητες συνθήκες υγιεινής άλλαζαν διαρκώς.

Προφανώς και έχουμε να κάνουμε με συνθήκες που αλλάζουν συχνά και δεν είναι δυνατόν να διαμορφωθεί ένα σχέδιο με διάρκεια και συνέχεια. Ωστόσο, η απόσταση ανάμεσα σε ένα αταλάντευτο επιχειρησιακό πλάνο και στις σπασμωδικές κινήσεις των αρμοδίων είναι μεγάλη.  

Ο κόσμος που σχετίζεται με τον πολιτισμό έχει την αίσθηση ότι είναι ο τελευταίος τροχός της αμάξης- και αυτό δεν είναι κάτι που συμβαίνει αποκλειστικά στην Ελλάδα. Είναι όμως τελικά η τέχνη το «παντεσπάνι» μας; Είναι κάτι που κόβουμε εύκολα μόνο και μόνο επειδή «δεν είναι αποδοτική» με τεχνοκρατικούς όρους; Μα, θα μπορούσε να πει κανείς έχοντας στο μυαλό του τις εκκλησίες, άλλες δραστηριότητες που δεν έχουν μεγάλη σχέση με την οικονομική δραστηριότητα δεν έκλεισαν ολοκληρωτικά.

Τι μας λένε όλα αυτά; Τίποτα που δεν ξέραμε: Ότι όταν χρειαστεί να αξιολογήσουμε τις δραστηριότητές μας ως κοινωνία καταλήγουμε να συνειδητοποιούμε ότι η κουλτούρα μας είναι κουλτούρα της σκοπιμότητας και του χρήματος. Ό,τι δεν αποδίδει, ας υπάρχει, αλλά χωρίς να λάβει την παραμικρή στήριξη. Ή μάλλον, τώρα που το σκεφτόμαστε καλύτερα, ας μην υπάρχει καν. Προς θεού δεν λέμε ότι θα το σκοτώσουμε εμείς ως κράτος! Εμείς απλώς θα του κλείσουμε το οξυγόνο. Τώρα, το τι θα κάνει αυτό…