Ο πολιτικός κ. Τσιόδρας

Η πρόσφατη επανεμφάνιση του Σωτήρη Τσιόδρα στο πάνελ της ενημέρωσης για τον Κορωνοϊό ήταν όντως χρήσιμη για την εικόνα του επείγοντος που θέλει- και σωστά- να εκπέμψει η κυβέρνηση προς τους πολίτες,

Ο καθηγητής έχει συγκεντρώσει ένα κεφάλαιο αξιοπιστίας και η παρουσία του δίνει άλλη βαρύτητα στα λεγόμενα της Επιτροπής των λοιμοξιολόγων. Κατά την πρώτη φάση της πανδημίας την περασμένη άνοιξη, η δημοφιλία του κ. Τσιόδρα ήταν παροιμιώδης- θυμόμαστε οι περισσότεροι τη βουβαμάρα που έπεφτε στις 18.00 κάθε απόγευμα, όταν ξεκινούσε η ενημέρωση.

Μολονότι ο ίδιος ήταν πολύ προσεκτικός στο τι να λέει και τι όχι, προσπαθώντας να μένει όσο πιο κοντά στις αμιγώς επιστημονικές πτυχές της πανδημίας, αρκετοί- και μεταξύ αυτών και εγώ- το λέγαμε και τότε: δεν υπάρχει περίπτωση να έχει συγκεντρωθεί τόση εξουσία επί των πολιτών σε έναν άνθρωπο και τελικά τα όσα λέει να μην έχουν (και) πολιτικό χρώμα.

Όλες οι επιδημίες άλλωστε τέμνονται με την πολιτική στο τι κάνει το κράτος για να τις αντιμετωπίσει- κάτι που δεν ήταν εύκολο να φανταστούμε τον Μάρτιο και τον Απρίλιο, αλλά που καταλάβαμε καλά μέσα στο καλοκαίρι και με τις συζητήσεις για το πώς θα ανοίξουν τα σχολεία και τι πρέπει να γίνει για τον συνωστισμό στις δημόσιες συγκοινωνίες.

Το καταλάβαμε ακόμη όταν, αφού η χώρα απέκτησε πρόσβαση σε απόθεμα μασκών υιοθετήσαμε και εμείς την άποψη του μεγαλύτερου μέρους του πλανήτη που θεωρούσε τις μάσκες απαραίτητες στην καταπολέμηση της πανδημίας και σταδιακά βάλαμε όλοι μάσκα. Δεν χρειάζεται να έχει κανείς μνήμη ελέφαντα για να θυμηθεί ότι ο κ. Τσιόδρας τότε, στο πρώτο στάδιο, χαρακτήριζε τις μάσκες «επικινδυνες», για να αναγκαστεί να κάνει μια μικρή κωλοτούμπα στο επόμενο διάστημα, που αν και συνηθισμένη στην πολιτική, στο επιστημονικό πεδίο είναι πραγματικά επώδυνη.

Όμως ο κ. Τσιόδρας είχε πάψει προ καιρού να εμφανίζεται με τον ρόλο του επιστήμονα, αλλά με το κουστούμι του διαχειριστή μιας κατάστασης, ενός ειδικού που ο λόγος του έχει συνειδητά πολιτικές προεκτάσεις, κάτι που απέδειξε και στην ενημέρωση της περασμένης  Τρίτης. Εκεί φρόντισε να μας παροτρύνει να μην διαμαρτυρόμαστε για τον συνωστισμό στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς «γιατί δεν μπορούν να κάνουν τίποτα άλλο», συμβουλεύοντας παράλληλα τους χρήστες των ΜΜΜ να αποφεύγουν «όσο είναι δυνατόν» τον συνωστισμό.

Αλήθεια, «πόσο είναι δυνατόν»;

Η επίκληση του συναισθήματος ήταν ένας από τους λόγους που έκαναν τον κ. Τσιόδρα «ανθρώπινο» και έδωσαν στον λόγο του τη δυνατότητα να φτάνει στο μέσο ελληνικό σπίτι. Και θεωρώ πως ο λόγος αυτός έκανε δουλειά. Ένα σοβαρός και προσηνής άνθρωπος μάς εξήγησε την σοβαρότητα της κατάστασης και εμείς το καταλάβαμε. Με ποιο δικαίωμα όμως ο καθηγητής Τσιόδρας προτρέπει να μην παραπονιόμαστε για μέτρα που θα μπορούσε- και θα έπρεπε- να έχει λάβει το δημόσιο;

Με ποια ιδιότητα αναλαμβάνει να κατευνάσει τις φωνές που ζητούν πυκνότερες συγκοινωνίες; Αν είχε γίνει πρόβλεψη από το καλοκαίρι, τώρα θα είχαμε πιθανότατα αποφύγει άπειρες περιστάσεις υπερμετάδοσης. Μπορεί άραγε ο κ. Τσιόδρας να μας διαβεβαιώσει ότι δεν θα υπάρχει πρόβλημα με την πανδημία και τον Ιανουάριο ή τον Φεβρουάριο και ότι αν έστω τώρα ρυθμιστεί το θέμα των συγκοινωνιών, θα αποφύγουμε κρούσματα, διασωληνώσεις και θανάτους τους επόμενους μήνες; Δεν μπορεί.

Εδώ δεν κρίνεται το που θα σπαταλήσει το «κεφάλαιο αξιοπιστίας» που έχει συγκεντρώσει ο κ. Τσιόδρας, αν δηλαδή θα το χαλάσει σε μια δήλωση κυβερνητικής στήριξης ή σε μια υπουργική θέση σε κάποιον ανασχηματισμό. Αυτό ενδιαφέρει λίγους. Εκείνο που ενδιαφέρει πολλούς όμως είναι να είναι ξεκάθαρο αν και κατά πόσον αυτός που απευθύνεται στο πανελλήνιο ως ειδικός επιστήμονας μεγάλου κύρους, είναι τελικά επιφορτισμένος –έστω και λίγο- και με τις βρωμοδουλειές της εξουσίας.

Υ.Γ. Ό,τι και να κάνει ο κ. Τσιόδρας και ανεξάρτητα από την κριτική που θα επισύρει αυτό, δεν θα ξεχάσουμε το όσα είχε πει την άνοιξη του 2020 με αφορμή την επίσκεψή του στον καταυλισμό των Ρομά στη Θεσσαλία, παραδίδοντας μάθημα αγάπης και αντιρατσισμού ακριβώς την εποχή που ήταν στο απόγειο της αποδοχής του από όλους. Γενναία στάση.