Να μάθουμε περισσότερα για την δικαιοσύνη

Κοιτάζω πόσο απασχολεί την κοινή γνώμη η πρόταση της Εισαγγελέως στην δίκη της Χρυσής Αυγής. Η κ. Αδαμαντία Οικονόμου σε… κόντρα ρόλο για την Εισαγγελία επέμεινε από τις συνεδριάσεις για την καταδίκη να θέλει αθώους τους κατηγορούμενους (τότε) και καταδικασθέντες (τώρα). Ακολούθως πρότεινε μειωμένες ποινές, και την περασμένη Δευτέρα πρότεινε την αναστολή της ποινής όλων πλην του φυσικού αυτουργού της δολοφονίας Φύσσα, Γ. Ρουπακιά, επικαλούμενη το «λευκό ποινικό μητρώο».  

Το γεγονός ότι αυτό με το λευκό ποινικό μητρώο δεν ευσταθεί για όλους κάνει την αιτιολόγηση της κ. Οικονόμου μετέωρη και αποκαλύπτει την πρόθεσή της να δικάσει πολιτικά- «ατόπημα» για το οποίο, εικάζω, ότι η ίδια κατηγορεί την Πρόεδρο και την υπόλοιπη έδρα. Η κ. Οικονόμου δεν είδε ενοχή των επικεφαλής της Χρυσής Αυγής και η εισήγησή ήταν αντίστοιχη. Ο νόμος της δίνει αυτό το δικαίωμα και πρέπει να το υπερασπιστούμε, όπως θα υπερασπιζόμασταν τα πεπραγμένα ενός άλλου λειτουργού της δικαιοσύνης που ίσως ηρωικά θα αντιπαρατίθετο στα στοιχεία της δίκης, ακούγοντας την συνείδησή του- έστω και το πολιτικό της κομμάτι.

Εκείνο που θέλω να πω είναι ότι, αν δεν θεωρήσουμε ότι η Εισαγγελέας είναι δωροδοκημένη από την Χρυσή Αυγή ή/και τους υποστηρικτές της- κάτι το οποίο δεν τεκμηριώνεται σε κανένα στοιχείο- είμαστε απλώς αντιμέτωποι με μια πτυχή του πολιτικού χαρακτήρα που έχει η απονομή της δικαιοσύνης. Αντιπαθής, ίσως για κάποιος και απεχθής η κ. εισαγγελέας, αλλά οπωσδήποτε μέρος του ίδιου συστήματος στο οποίο ανήκει και η Πρόεδρος Μαρία Λεπενιώτη, η οποία μάλιστα κάλεσε την Εισαγγελέα να ξανασκεφτεί την πρότασή της, υποδεικνύοντας της τις ανακρίβειες γύρω από τα πραγματικά περιστατικά.  

Με αφορμή αυτά σκεφτόμουν πώς θα ήταν αν και εδώ, στην Ελλάδα εκλέγαμε τον δημόσιο κατήγορο, τον Εισαγγελέα, όπως γίνεται στις ΗΠΑ, όπου η θέση είναι αμιγώς πολιτική. Έτσι ο λειτουργός της πολιτείας θα είχε την ευκαιρία να αξιολογείται από την κοινή γνώμη και να κρίνεται το πόσο συμβαδίζουν οι αποφάσεις του με το «κοινό περί δικαίου αίσθημα». Αυτό μπορεί να ακούγεται λογικό και ωραίο, αλλά δεν είναι μια επιλογή χωρίς κόστος. Πόσο πραγματικά ανεξάρτητος είναι ένας λειτουργός όταν πρέπει να πείσει για την αξία του ανθρώπους-ψηφοφόρους που δεν έχουν τις τεχνικές γνώσεις να κρίνουν τον τρόπο που ασκεί το επάγγελμά του;

Επίσης, το πλήθος είναι συχνά αιμοδιψές και λειτουργεί αγελαία. Μπορούμε να του εκχωρήσουμε ένα τόσο σημαντικό κομμάτι της απονομής δικαιοσύνης;

Σε κάθε περίπτωση εκείνο που πρέπει να γίνει για να έχει μια συνέχεια η εμπλοκή τόσο μεγάλο μέρους της κοινής γνώμης με την δικαιοδοτική λειτουργία, είναι να παρουσιαστεί με απλά λόγια ο τρόπος που είναι φτιαγμένο το οργανόγραμμα της ελληνικής δικαιοσύνης: Πως επιλέγονται οι ανώτατοι δικαστές και οι Εισαγγελείς; Υπάρχει «ηγεσία» στο σώμα; Προβλέπονται πειθαρχικές διαδικασίες για σφάλματα; Πώς ορίζει το Σύνταγμα να λειτουργούν οι άνθρωποι της έδρας; Τι ρόλο παίζει το δικό τους συναίσθημα; Είναι πράγματα που δεν είναι γνωστά και που όμως είναι απολύτως απαραίτητα αν θέλουμε να σκεφτούμε τι δικαιοσύνη θέλουμε να έχουμε.