Ο κόσμος θέλει πραγματική πολιτική

Το κοινό απολαμβάνει τις πολιτικές συναινέσεις, όπως αυτή που επικράτησε για μία περίπου εβδομάδα πριν την ανακοίνωση της απόφασης για την Χρυσή Αυγή. Η ομόνοια των πολιτικών σχηματισμών και η αίσθηση ότι όλοι μετέχουν στην υπεράσπιση της δημοκρατίας και του κοινοβουλευτισμού, έδωσε την αίσθηση ενός «τείχους δημοκρατικής συμπεριφοράς». Τους περιλαμβάνει όλους όμως αυτό το τείχος; Όχι ακριβώς, λένε όσο διαφώνησαν με την παρουσία Σαμαρά στο σχετικό φύλλο της Εφημερίδας των Συντακτών.

Εκεί πατώντας η Αυγή, σε αυτή την εξ αριστερών ένσταση αποφάσισε το προηγούμενο Σάββατο να κινηθεί σε αντίθετη κατεύθυνση και έτσι την Κυριακή 11 Οκτωβρίου κυκλοφόρησε με φωτογραφίες των κ. Σαμαρά και Μητσοτάκη και με την αναγραφή του συνθήματος «Δεν είναι αθώοι», επιβεβαιώνοντας ότι στην κύρια πολιτική σκηνή τον πρώτο λόγο έχουν οι πολιτικές σκοπιμότητες και οι κομματικές ατζέντες. Προς επίρρωσιν του ισχυρισμού μου την ίδια ώρα το κυβερνητικό στρατόπεδο ωρύονταν για τι ευθύνες του Σύριζα στην χρονοτριβή και στις χαμηλότερες ποινές.

Κατά τη γνώμη μου το ενδιαφέρον δεν είναι ο τρόπος που διάλεξαν οι μονομάχοι της εξουσίας να πλήξουν σε αυτή τη φάση τον αντίπαλο, ούτε αν κάποιος το έκανε πιο άκομψα από τον άλλον- αυτά είναι δανεικά και αύριο στην θέση του ενός θα είναι ο άλλος. Αν θέλετε, το ενδιαφέρον δεν είναι καν ότι άφησαν γρήγορα πίσω τους το ίδιο το γεγονός του τέλους της Χρυσής Αυγής- μια στιγμή που θα πρέπει να θεωρείται κομβική στην μεταπολιτευτική ιστορία του τόπου.

Το ενδιαφέρον είναι ο τρόπος με τον οποίο η κοινή γνώμη απαξίωσε την ταχύτατη και στοχευμένη αλλαγή της ατζέντας από τα σημαντικά πολιτικά διακυβεύματα της εποχής, στο καθημερινό κομματικό μαγγανοπήγαδο των εντυπώσεων. Το πώς η αγαλλίαση για τις  κοινές επιδιώξεις μετατράπηκε σε αδιαφορία για συνήθεις κιτρινισμούς.   

Και αν το επανααστατικό υποκειμενο είναι εκεί και ακλόνητο, δεν ισχύει το ίδιο για τις μάζες ους απλού κόσμου, στις οποιες ακριβώς παντα απευθύνοντια τα κόμματα εξουσίας. Αυτό λοιπόν το ακροατήριο δεν τα θέλει αυτά τα παιχνίδια, ακόμη και αν δεν το ξέρει, τον απορρίπτει αυτόν τον σκυλοκαυγά επί παντός επιστητού. Θυμόμαστε ίσως όλοι πόσο εύκολο είναι για ένα μεγάλο μέρος του εκλογικού ακροατηρίου να πει ότι «όλοι ίδιοι είναι» και- ίσως- πόσο εύκολο είναι από εκεί να εμφανιστεί κάποιο μόρφωμα που θα δηλώνει «μη συστημικό» και θα φανεί γοητευτικό σε όσους αδυνατούν να εντοπίσουν τα σημαντικά στον ορυμαγδό της καθημερινής αντιπαράθεσης.

Το εκλογικό ακροατήριο, κύριοι δημοκράτες, το κερδίζεις για λογαριασμό της δημοκρατίας  με την πραγματική πολιτική και όχι με το ξεκατίνιασμα για το «ποια πήγε και άπλωσε τα ρούχα στην ταράτσα». Και όχι, ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα.