Ο μεγάλος περίπατος στο πουθενά
Ο μεγάλος περίπατος φαίνεται ότι μας αποχαιρετά (τουλάχιστον προς ώρας) και στην θέση του αφήνει μια πικρή γεύση.
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
Προχωράει ο κόσμος. Και πώς προχωράει; Με δοκιμές. Τι θα πει δοκιμές; Θα πει ότι φτιάχνεις κάτι «για να δεις». Αυτό έκανε και ο φιλόδοξος Δήμαρχος Αθηναίων. Δοκίμασε. Η αλήθεια είναι πως μια προσθήκη του στυλ «μεγάλος περίπατος» θα μπορούσε να προσθέσει στην πρωτεύουσα- όχι τίποτα φοβερό, όπως περίπου προσέθεσε και το «εμπορικό τρίγωνο», για όσους θυμούνται την θεσμοθέτησή του.
Δεκτόν να δοκιμάζει λοιπόν κανείς, καθώς «όποιος δεν κάνει λάθη δεν κάνει και δουλειά» που λέει και ο λαός. Όμως τα πράγματα είναι λίγο διαφορετικά όταν διαχειρίζεσαι δημόσιο χρήμα. Και μάλιστα όχι τίποτα πενταροδεκάρες, αλλά 2 εκατομμύρια ευρώ, που θα μπορούσαν να έχουν μεταφραστεί σε κλίνες εντατικής θεραπείας, σε χώρους για να αποσυμφορηθούν ορισμένα σχολεία- εάν υπήρχε παρόμοια βούληση από το υπουργείο ή ό,τι άλλο. Εν πάση περιπτώσει, κάτι θα βρίσκαμε να τα κάνουμε.
Όμως ο μεγάλος περίπατος, ακόμη και όταν τελείωσε η «υλοποίησή του» ήταν περισσότερο ένα σχέδιο παρά μια πραγματικότητα. Φαινόταν ξεκάθαρα από την αρχή ότι δεν θα μπορούσε να εξυπηρετήσει τους στόχους του, να αποτελέσει δηλαδή έναν τόπο περιπάτου δίπλα στην πυκνή κυκλοφορία και υπό τον ανελέητο αθηναϊκό ήλιο. Τι θέλω να πω; Ότι ως σύλληψη το σχέδιο Μπακογιάννη μπορεί να είναι και καλό. Αλά έτσι όπως εφαρμόστηκε δεν το είδαμε ποτέ. Και δαπάνη 2 εκατομμυρίων για κάτι που δεν είδαμε ποτέ, ε, είναι αρκετά χρήματα.
Το «και βγήκε και δεν βγήκε» είναι μια λίγο γενναία και ταυτόχρονα λίγο κυνική δήλωση. Αφενός λες εύσχημα ό,τι και ο σκαντζόχοιρος κατεβαίνοντας από την βούρτσα, αφετέρου θεωρείς ότι και να πεις «δεν πέτυχε, παιδιά πάμε για άλλα», δεν έγινε και τίποτα μια που παρέα σου είμαστε και σε αγαπάμε ό,τι και να κάνεις Κώστα μας.
Μπορώ να φανταστώ πως για έναν φιλόδοξο πολιτικό οι χρονοβόρες προκαταρκτικές εργασίες, οι αναλυτικές μελέτες σκοπιμότητας και υλοποίησης και οι χρονοβόροι μειοδοτικοί διαγωνισμοί είναι εστίες καθυστερήσεων και δεν αντιστοιχούν στο προφίλ του «αποτελεσματικού και μη ολιγωρούντος οραματιστή».
Η πολιτική όμως δεν λειτουργεί έτσι. Ευτυχώς.
Δεκτόν να δοκιμάζει λοιπόν κανείς, καθώς «όποιος δεν κάνει λάθη δεν κάνει και δουλειά» που λέει και ο λαός. Όμως τα πράγματα είναι λίγο διαφορετικά όταν διαχειρίζεσαι δημόσιο χρήμα. Και μάλιστα όχι τίποτα πενταροδεκάρες, αλλά 2 εκατομμύρια ευρώ, που θα μπορούσαν να έχουν μεταφραστεί σε κλίνες εντατικής θεραπείας, σε χώρους για να αποσυμφορηθούν ορισμένα σχολεία- εάν υπήρχε παρόμοια βούληση από το υπουργείο ή ό,τι άλλο. Εν πάση περιπτώσει, κάτι θα βρίσκαμε να τα κάνουμε.
Όμως ο μεγάλος περίπατος, ακόμη και όταν τελείωσε η «υλοποίησή του» ήταν περισσότερο ένα σχέδιο παρά μια πραγματικότητα. Φαινόταν ξεκάθαρα από την αρχή ότι δεν θα μπορούσε να εξυπηρετήσει τους στόχους του, να αποτελέσει δηλαδή έναν τόπο περιπάτου δίπλα στην πυκνή κυκλοφορία και υπό τον ανελέητο αθηναϊκό ήλιο. Τι θέλω να πω; Ότι ως σύλληψη το σχέδιο Μπακογιάννη μπορεί να είναι και καλό. Αλά έτσι όπως εφαρμόστηκε δεν το είδαμε ποτέ. Και δαπάνη 2 εκατομμυρίων για κάτι που δεν είδαμε ποτέ, ε, είναι αρκετά χρήματα.
Το «και βγήκε και δεν βγήκε» είναι μια λίγο γενναία και ταυτόχρονα λίγο κυνική δήλωση. Αφενός λες εύσχημα ό,τι και ο σκαντζόχοιρος κατεβαίνοντας από την βούρτσα, αφετέρου θεωρείς ότι και να πεις «δεν πέτυχε, παιδιά πάμε για άλλα», δεν έγινε και τίποτα μια που παρέα σου είμαστε και σε αγαπάμε ό,τι και να κάνεις Κώστα μας.
Μπορώ να φανταστώ πως για έναν φιλόδοξο πολιτικό οι χρονοβόρες προκαταρκτικές εργασίες, οι αναλυτικές μελέτες σκοπιμότητας και υλοποίησης και οι χρονοβόροι μειοδοτικοί διαγωνισμοί είναι εστίες καθυστερήσεων και δεν αντιστοιχούν στο προφίλ του «αποτελεσματικού και μη ολιγωρούντος οραματιστή».
Η πολιτική όμως δεν λειτουργεί έτσι. Ευτυχώς.
