Συμφέρον μας να εξαλέιψουμε τις "Μόριες"
Η επικαιρότητα στη Μόρια ήρθε για να μας θυμίσει πόσο εύκολα την ξεχνάμε. Μάλλον νομίζοντας ότι δεν μας αφορά.
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
Οι συνθήκες κράτησης στη Μόρια ξαναήρθαν στην επικαιρότητα. Αυτή τη φορά όχι ως μέρος μιας εσωτερικής πολιτικής διαμάχης για το ποιος έχει κάνει τα… λιγότερα για την αντιμετώπιση του προσφυγικού προβλήματος, αλλά ως μια αντικειμενική συνθήκη- αυτή της στέγασής τους.
Η καταστροφή του Κέντρου Υποδοχή και Ταυτοποίησης μας θύμισε ό,τι είχαμε βολικά ξεχάσει: Ότι δηλαδή οι συνθήκες κράτησης, τα στρατόπεδα κράτησης, για κάποιους ταλαίπωρους και μάλλον «κατώτερους» ήταν ένα πλήρως ενταγμένο στην συνείδησή μας καθεστώς. Μια κατάσταση που αφού δεν μας ενοχλούσε, δεν υπήρχε λόγος να ασχοληθούμε.
Η καταστροφή του στρατοπέδου άνοιξε και πάλι τους κρουνούς του ρατσισμού για αρκετούς συμπολίτες μας- τουλάχιστον από αυτούς που παρεπιδημούν στα social media. Ίσως το μένος κατά των αναξιοπαθούντων να λειτουργεί απελευθερωτικά για ορισμένους που δυσκολεύονται κάπως να εντοπίσουν τον «εχθρό» ή την πηγή της κακοδαιμονίας τους.
Η πραγματικότητα είναι μία όμως: Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις αποθηκεύουν αυτούς τυοπς ανθρώπους «στην Ελλάδα» και η Ελλάδα τους αποθηκεύει σε στρατόπεδα συγκέντρωσης μέχρι να… Αλήθεια, μέχρι να, τι; Στην αρχή είχαμε μια κάποια ιδέα. Τους μαζεύουν εκεί μέχρι να τους καταγράψουν, τους μαζεύουν εκεί για τους προωθήσουν σε ευρωπαϊκές χώρες προορισμού, τους έχουν εκεί μέχρι να τελειώσουν με τις γραφειοκρατίες. Τώρα έχουν και αυτές οι εσωτερικές δικαιολογίες ξεχαστεί. Τους έχουν εκεί γιατί απλώς…. Τους έχουν εκεί. Και θα τους έχουν γιατί δεν είμαστε πρόθυμοι ως κοινωνία να συμβεί κάτι άλλο.
Η τύχη των κρατουμένων προσφύγων είναι κοινή με τη δική μας. Όχι με απόλυτους όρους αλλά με αναλογικούς. Όποιος νομίζει ότι το κράτος του δεν νοιάζεται για τους ξένους ενώ νοιάζεται για τους ντόπιους θα έπρεπε να έχει ήδη καταλάβει ότι πλανάται πλάνην οικτράν. Γιατί το κράτος ή έχει κοινωνικό χαρακτήρα με δομές, πρόνοια και λοιπά, ή δεν έχει. Όσο επιθυμητές και να είναι οι ψήφοι, η νοοτροπία του μηχανισμού, των ανθρώπων της διοίκησης δεν αλλάζει εύκολα.
Τηρουμένων των αναλογιών λοιπόν, και εμάς τους «άλλους» το κράτος μας κάπου μας έχει «πεταμένους», χωρίς να ενδιαφέρεται και όντας βολεμένο με την αδυναμία όλων μας να βγούμε από εκεί.
Είναι εύκολο να κοιτάζεις τους δύστυχους και να νιώθεις ανώτερος. Πώς άραγε νιώθεις όταν κοιτάζεις όσους είναι ψηλότερα, όσους σε θεωρούν ψιλοδύστυχο; Η κοινωνική συνείδηση και η αλληλεγγύη δεν πρέπει να έχει χρώμα, δεν πρέπει να έχει φυλή και φύλο. Όχι γιατί είναι άσκηση ανθρωπισμού, αλλά γιατί τελικά είναι το συμφέρον μας.
Η καταστροφή του Κέντρου Υποδοχή και Ταυτοποίησης μας θύμισε ό,τι είχαμε βολικά ξεχάσει: Ότι δηλαδή οι συνθήκες κράτησης, τα στρατόπεδα κράτησης, για κάποιους ταλαίπωρους και μάλλον «κατώτερους» ήταν ένα πλήρως ενταγμένο στην συνείδησή μας καθεστώς. Μια κατάσταση που αφού δεν μας ενοχλούσε, δεν υπήρχε λόγος να ασχοληθούμε.
Η καταστροφή του στρατοπέδου άνοιξε και πάλι τους κρουνούς του ρατσισμού για αρκετούς συμπολίτες μας- τουλάχιστον από αυτούς που παρεπιδημούν στα social media. Ίσως το μένος κατά των αναξιοπαθούντων να λειτουργεί απελευθερωτικά για ορισμένους που δυσκολεύονται κάπως να εντοπίσουν τον «εχθρό» ή την πηγή της κακοδαιμονίας τους.
Η πραγματικότητα είναι μία όμως: Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις αποθηκεύουν αυτούς τυοπς ανθρώπους «στην Ελλάδα» και η Ελλάδα τους αποθηκεύει σε στρατόπεδα συγκέντρωσης μέχρι να… Αλήθεια, μέχρι να, τι; Στην αρχή είχαμε μια κάποια ιδέα. Τους μαζεύουν εκεί μέχρι να τους καταγράψουν, τους μαζεύουν εκεί για τους προωθήσουν σε ευρωπαϊκές χώρες προορισμού, τους έχουν εκεί μέχρι να τελειώσουν με τις γραφειοκρατίες. Τώρα έχουν και αυτές οι εσωτερικές δικαιολογίες ξεχαστεί. Τους έχουν εκεί γιατί απλώς…. Τους έχουν εκεί. Και θα τους έχουν γιατί δεν είμαστε πρόθυμοι ως κοινωνία να συμβεί κάτι άλλο.
Η τύχη των κρατουμένων προσφύγων είναι κοινή με τη δική μας. Όχι με απόλυτους όρους αλλά με αναλογικούς. Όποιος νομίζει ότι το κράτος του δεν νοιάζεται για τους ξένους ενώ νοιάζεται για τους ντόπιους θα έπρεπε να έχει ήδη καταλάβει ότι πλανάται πλάνην οικτράν. Γιατί το κράτος ή έχει κοινωνικό χαρακτήρα με δομές, πρόνοια και λοιπά, ή δεν έχει. Όσο επιθυμητές και να είναι οι ψήφοι, η νοοτροπία του μηχανισμού, των ανθρώπων της διοίκησης δεν αλλάζει εύκολα.
Τηρουμένων των αναλογιών λοιπόν, και εμάς τους «άλλους» το κράτος μας κάπου μας έχει «πεταμένους», χωρίς να ενδιαφέρεται και όντας βολεμένο με την αδυναμία όλων μας να βγούμε από εκεί.
Είναι εύκολο να κοιτάζεις τους δύστυχους και να νιώθεις ανώτερος. Πώς άραγε νιώθεις όταν κοιτάζεις όσους είναι ψηλότερα, όσους σε θεωρούν ψιλοδύστυχο; Η κοινωνική συνείδηση και η αλληλεγγύη δεν πρέπει να έχει χρώμα, δεν πρέπει να έχει φυλή και φύλο. Όχι γιατί είναι άσκηση ανθρωπισμού, αλλά γιατί τελικά είναι το συμφέρον μας.
