Ευτυχώς που δεν πάθαμε και τίποτα
Το ζήτημα δεν είναι το αν η φωτιά στις Μυκήνες κατέστρεψε ή όχι το μνημείο, αλλά το πώς έχει το κράτος μας μάθει να αντιμετωπίζει τις ευθύνες του.
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
Η καταστροφή ή η «καταστροφή» στις Μυκήνες είναι ένας ακόμη εξαιρετικός τρόπςο να γνωρίσουμε το κράτος μας και να κατανοήσουμε τους τρόπους με τους οποίους λειτουργούν οι κυβερνήσεις σε αυτόν τον τόπο.
«Τα μνημεία δεν έπαθαν τίποτα, γιατί γκρινιάζετε», λύσσαξαν τα φιλοκυβερνητικά ή αντισυριζαίικα προφίλ. Ναι, οι πέτρες δεν έλιωσαν. Αν αυτό εννοούσαν όσοι έψεξαν την κυβέρνηση για την καταστροφή, είχαν άδικο. Μαύρισαν λίγο, αλλά δεν άλλαξε η στατική τους κατάσταση.
Αυτό όμως είναι το θέμα; Δεν μας πειράζει η φωτιά να χορεύει στους αρχαιολογικούς χώρους; Είμαστε σίγουροι ότι δεν βλάπτει το μνημείο πιο μακροπρόθεσμα; Και εν πάση περιπτώσει γιατί η ηγεσία του αρμόδιου υπουργείου δεν προχώρησε σε αναλυτική ενημέρωση για το συμβάν, αλλά προσπάθησε να συγκαλύψει τα όσα συνέβαιναν με την κρατική τηλεόραση να μεταδίδει την είδηση ως «πυρκαγιά σε περιοχή με χαμηλά χόρτα» και την υπουργό να κάνει λόγο για «λίγο μαύρο που θα βλέπει ο επισκέπτης»;
Νομίζω η απάντηση δεν είναι δύσκολη.
Η αντιπολιτευτική εκμετάλλευση της καταστροφής στη Μάντρα και της καταστροφής στο Μάτι έχει οδηγήσει εσχάτως στην πολιτικοποίηση κάθε καταστροφής. Και από μια άποψη, ευτυχώς. Δεν γίνεται οι καταστροφές να συμβαίνουν «εν κενώ» και να μην ευθύνεται κανείς αρμόδιος. Όχι γιατί μια (έστω) διοικητική τιμωρία θα λυτρώσει τις πονεμένες ψυχές της κοινής γνώμης, αλλά γιατί το να λειτουργεί το κράτος θα πει- πιο πολύ ίσως από το να μοιράζει παροχές και να μαζεύει φόρους- να ανταπεξέρχεται στις δυσκολίες που προκύπτουν και να προφυλάσσει τους πολίτες του.
Οι εκάστοτε κυβερνώντες αναβάλουν την μεταστροφή της νοοτροπίας που θα σήμαινε παραιτήσεις ιθυνόντων λογοδοσίες- αναγνώριση ότι τα πράγματα δεν πήγαν καλά τέλος πάντων!- και οχυρώνονται μετά μανίας πίσω από επικοινωνιακά ορύγματα που στήνουν ελεγχόμενα Μέσα. Αυτό ευνομούμενη δημοκρατία δεν το λες. Το λες «κάτσε και να δεις που μάλλον μια χαρά θα τη βγάλουμε καθαρή».
Μετ’ ου πολύ, με το δίκιο τους οι ξένοι θα λένε υπερήφανοι για το πώς λειτουργούν οι θεσμοί τους ότι «όταν εμείς παραιτούμασταν από ευθιξία, στην Ελλάδα μάζευαν επικοινωνιακά βελανίδια».
«Τα μνημεία δεν έπαθαν τίποτα, γιατί γκρινιάζετε», λύσσαξαν τα φιλοκυβερνητικά ή αντισυριζαίικα προφίλ. Ναι, οι πέτρες δεν έλιωσαν. Αν αυτό εννοούσαν όσοι έψεξαν την κυβέρνηση για την καταστροφή, είχαν άδικο. Μαύρισαν λίγο, αλλά δεν άλλαξε η στατική τους κατάσταση.
Αυτό όμως είναι το θέμα; Δεν μας πειράζει η φωτιά να χορεύει στους αρχαιολογικούς χώρους; Είμαστε σίγουροι ότι δεν βλάπτει το μνημείο πιο μακροπρόθεσμα; Και εν πάση περιπτώσει γιατί η ηγεσία του αρμόδιου υπουργείου δεν προχώρησε σε αναλυτική ενημέρωση για το συμβάν, αλλά προσπάθησε να συγκαλύψει τα όσα συνέβαιναν με την κρατική τηλεόραση να μεταδίδει την είδηση ως «πυρκαγιά σε περιοχή με χαμηλά χόρτα» και την υπουργό να κάνει λόγο για «λίγο μαύρο που θα βλέπει ο επισκέπτης»;
Νομίζω η απάντηση δεν είναι δύσκολη.
Η αντιπολιτευτική εκμετάλλευση της καταστροφής στη Μάντρα και της καταστροφής στο Μάτι έχει οδηγήσει εσχάτως στην πολιτικοποίηση κάθε καταστροφής. Και από μια άποψη, ευτυχώς. Δεν γίνεται οι καταστροφές να συμβαίνουν «εν κενώ» και να μην ευθύνεται κανείς αρμόδιος. Όχι γιατί μια (έστω) διοικητική τιμωρία θα λυτρώσει τις πονεμένες ψυχές της κοινής γνώμης, αλλά γιατί το να λειτουργεί το κράτος θα πει- πιο πολύ ίσως από το να μοιράζει παροχές και να μαζεύει φόρους- να ανταπεξέρχεται στις δυσκολίες που προκύπτουν και να προφυλάσσει τους πολίτες του.
Οι εκάστοτε κυβερνώντες αναβάλουν την μεταστροφή της νοοτροπίας που θα σήμαινε παραιτήσεις ιθυνόντων λογοδοσίες- αναγνώριση ότι τα πράγματα δεν πήγαν καλά τέλος πάντων!- και οχυρώνονται μετά μανίας πίσω από επικοινωνιακά ορύγματα που στήνουν ελεγχόμενα Μέσα. Αυτό ευνομούμενη δημοκρατία δεν το λες. Το λες «κάτσε και να δεις που μάλλον μια χαρά θα τη βγάλουμε καθαρή».
Μετ’ ου πολύ, με το δίκιο τους οι ξένοι θα λένε υπερήφανοι για το πώς λειτουργούν οι θεσμοί τους ότι «όταν εμείς παραιτούμασταν από ευθιξία, στην Ελλάδα μάζευαν επικοινωνιακά βελανίδια».
